Κοντόφθαλμα όνειρα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ

Ο ΤΡΟΧΟΣ ΚΑΙ Η ΠΥΡΙΤΙΔΑ έχουν ανακαλυφθεί προ πολλού. Στην Ελλάδα του 2010, σας εγγυώμαι ότι δεν θα πάρει κανείς βραβείο, διατυπώνοντας τις απόψεις του για το «τι φταίει» για τις κακοδαιμονίες. Οι σώφρονες γνωρίζουν. Οι πολιτικοί είναι αυτοί που έχουν λόγους να μασούν ακόμη τα λόγια τους. Οταν πιάνουν το θέμα, το πάνε γύρω γύρω, το συντροφεύουν με όμορφα επίθετα για να πουν τελικά τη μισή αλήθεια ή να μη δυσαρεστήσουν τον ψηφοφόρο. Ετσι, λοιπόν, ακούγεται ως είδηση όταν κάποιος λέει καθαρά ότι τα χρήματα φαγώθηκαν επειδή τόσα χρόνια, τριάντα και βάλε, όλες οι ελληνικές οικογένειες είχαν ένα και μόνο κοντόφθαλμο όνειρο, εκτός του τζόκερ...: Να δουν τα βλαστάρια τους να προσλαμβάνονται στο Ελληνικό Δημόσιο.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΒΡΕΞΕΙ ΧΙΟΝΙΣΕΙ, όποιος κι αν είναι ο μισθός, θα πέφτει. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει. Κάθε χρόνο, λοιπόν, οι κυβερνήσεις από το 1974 και μετά, με τη συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε, διαγωνίζονταν στο ποια θα διορίσει τους περισσότερους. Αν είχες έναν απλό μπάρμπα στην Κορώνη, όχι κάτι σπουδαίο, τη θεσούλα στο Δημόσιο την είχες εξασφαλισμένη. Και φούσκωνε το μπαλόνι. Και εμείς μέσα στην ευτυχία θέλαμε διορισμούς. Φούσκωνε λοιπόν το μπαλόνι, χαμπάρι δεν παίρναμε, φούσκωσε τόσο που τελικά έσκασε. Ολοι γνωρίζουν ποια είναι η πληγή της ελληνικής οικονομίας. Αυτοί που πρέπει έχουν και τη γιατρειά, άλλωστε δεν πρόκειται για πυρηνική φυσική.

ΔΕΙΤΕ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΜΟΡΦΩΘΕΙ πλέον η κατάσταση. Για μια γενιά ολόκληρη έχει γίνει πεποίθηση ότι ο μόνος σίγουρος δρόμος για το μέλλον του παιδιού... είναι το Δημόσιο. Ολα τα υπόλοιπα, ο ιδιωτικός τομέας είναι επισφαλής, αγχώδης, άδικος. Ου μπλέξεις λοιπόν... Γι’ αυτό και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια παρακολουθούμε το απίστευτο και όμως ελληνικό, ότι ανάμεσα στις πρώτες σχολές επιτυχίας στο Πανεπιστήμιο είναι αυτές που δίνουν άμεση πρόσβαση στο Δημόσιο.

ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ που σκίζει στο σχολείο του, έχει βάσεις, έχει μυαλό που κάλλιστα θα μπορούσε να τον οδηγούσε σε ζηλευτή καριέρα σε οποιοδήποτε επαγγελματικό χώρο, κονταίνει τα όνειρά του για να έχει σίγουρα τα 850 ευρώ σήμερα, τα 901,5 μεθαύριο. 

Μα τόσο πολύ έχουμε αλλοτριωθεί; Θα συμφωνήσω κι εγώ με κάτι που διάβασα προσφάτως, αν δεχθούμε ότι πράγματι έτσι είναι, ότι δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε όλοι μαζί να αλλάξουμε νοοτροπία, τότε θα έπρεπε να ετοιμάζουμε τα διαβατήρια μας...

ΛΟΙΠΟΝ, ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. Στη σύγχρονη Ελλάδα, δυστυχώς, η προκοπή ήταν συνυφασμένη με το Δημόσιο. Τα φτερά τόσων παιδιών τα κόβαμε, περιορίζοντας τα όνειρά τους. Μόλις το δεχθούμε αυτό, όλοι, τότε θα έχουμε κάνει το αποφασιστικό βήμα προς τη σωτηρία της χώρας.