ΠΟΥΤΣΑ στη Χαμάς
— Μπαμπουσκα (@kon_andreou) July 31, 2024
ΠΟΥΤΣΑ στη Χεζμπολάχ
ΠΟΥΤΣΕΣ ολούθε
Τρομοκρατία δε θέλατε; Τρομοκρατία θα έχετε.
Δεν είστε ΠΟΥΘΕΝΑ ασφαλείς. ΠΟΥΘΕΝΑ.
Θα θέλετε να κλάσετε και θα φοβόσαστε τι θα βγει από τον κώλο σας ισλαμοφασίστες. pic.twitter.com/l9yfmOaXAy
Του Σάκη Μουμτζή
«Ευχαριστώ τον Θεό για την τιμή που μου έκανε να γίνουν μάρτυρες οι τρεις γιοι μου και ορισμένα από τα εγγόνια μου». Αυτά ήταν τα λόγια του Ισμαήλ Χανίγια όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό τους από ισραηλινό drone.
H ερώτηση είναι κλασική: Μπορείς να νικήσεις κάποιον που δεν φοβάται να πεθάνει;
Πώς μπορείς να αντιμετωπίσεις όλους αυτούς που η δική σου απειλή είναι ο δρόμος για τον δικό τους παράδεισο;
Η αυτοκτονία για εμάς είναι ένα απονενοημένο διάβημα, για αυτούς μια ένδοξη πράξη. Τα ερωτήματα δεν είναι φιλοσοφικά, καθώς έχουν να κάνουν με την ασφάλεια εκατομμυρίων πολιτών και μοιραία απασχολούν όλες τις υπηρεσίες που είναι επιφορτισμένες με την προστασία τους. Ο βομβιστής, ο ζωσμένος με εκρηκτικά που έχει πειστεί ότι τον περιμένει μια θριαμβευτική υποδοχή στον κόσμο των μαρτύρων, δεν αντιμετωπίζεται αν φτάσει στον τόπο του θανάτου. Παίρνει μαζί του πρόσωπα που δεν τα έχει ξαναδεί στη σύντομη ζωή του και για αυτόν τον λόγο το χτύπημά του χαρακτηρίζεται τυφλό. Στην κυριολεξία «όποιον πάρει ο χάρος».
Τα παραδείγματα τέτοιων πράξεων είναι πολλά, με ολέθρια αποτελέσματα. Ετσι, αμέσως μετά τις συμφωνίες του Οσλο –οι συμφωνίες μεταξύ Ισραήλ και ΟΑΠ ήταν δύο, με την πρώτη να υπογράφεται στην Ουάσιγκτον το 1993 και η δεύτερη στην Τάμπα της Αιγύπτου δύο χρόνια μετά–, εξτρεμιστικές παλαιστινιακές οργανώσεις εξαπέλυσαν ένα μπαράζ επιθέσεων αυτοκτονίας σε στάσεις λεωφορείων, μέσα σε λεωφορεία, σε πολυσύχναστους χώρους, σε φυλάκια επιτήρησης, προκαλώντας τον θάνατο σε εκατοντάδες Ισραηλινούς πολίτες. Στόχος τους να τορπιλίσουν τις συμφωνίες, καθώς η ΟΑΠ αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ και δρομολογούνταν η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Οι αρχές ασφαλείας του Ισραήλ βρέθηκαν αντιμέτωπες με νεαρούς τρομοκράτες που ήταν διατεθειμένοι να πεθάνουν –έτσι τους διαπαιδαγώγησαν– πραγματοποιώντας το τυφλό χτύπημά τους.
Διαπίστωσαν πως δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις επί του πεδίου τον κάθε βομβιστή. Τι έκαναν;
Βρήκαν τους λεγόμενους «μηχανικούς», αυτούς που κατασκεύαζαν τους εκρηκτικούς μηχανισμούς, και τους εξόντωσαν. Ετσι λύθηκε το πρόβλημα, αφού βεβαίως προκάλεσε εκατόμβη νεκρών.
Συνεπώς, η απάντηση στο ερώτημα δεν βρίσκεται στη μεταφυσική πρόσληψη του θανάτου από τους «μάρτυρες», αλλά σε κάτι πολύ πιο πεζό και πολύ πιο πρακτικό:
Η εξουδετέρωση των ηγετικών στελεχών εξασθενεί τις δραστηριότητες αυτών των τρομοκρατικών οργανώσεων. Περιορίζει τη δυνατότητά τους να καταφέρουν χτυπήματα και αποσυντονίζει τον αγώνα τους στον βαθμό που όσοι εξουδετερώθηκαν, με οποιονδήποτε τρόπο, άφηναν κενό που ήθελε τον χρόνο του για να αναπληρωθεί. Απόδειξη είναι ο περιορισμός των τυφλών τρομοκρατικών ενεργειών σε μαζικούς χώρους, αν και η Ευρώπη, κυρίως η Γαλλία, έχει πληγεί από τέτοια χτυπήματα σχετικά πρόσφατα.
Βέβαια, αυτή η μεταφυσική του θανάτου οδηγεί στη στρατολόγηση νέων μαρτύρων και έτσι βυθίζεται όλο και πιο πολύ το σπιράλ της βίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου