Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Καλά ο Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος. Αυτός ήταν μέσα στο φυσικό περιβάλλον του και η κριτική του για την κυβέρνηση ήταν μέσα στα όρια της ευπρέπειας. Στο κάτω-κάτω, τα «αρχεία» του παρουσιάζονταν στην εκδήλωση της περασμένης Δευτέρας. Και παρουσιάζονται, είναι αλήθεια, για πολλοστή φορά – τόσο ώστε δεν έχει νόημα ο επιθετικός προσδιορισμός «απόρρητα» στον τίτλο του πονήματος.
Για τον Αντώνη Σαμαρά, όμως, ήταν λυπηρό να τον βλέπεις να δανείζεται τη βοήθεια των εχθρών του, εκείνων που τον ήθελαν στη φυλακή με κατασκευασμένες κατηγορίες, προκειμένου να κάνει τον κόσμο να ακούσει τον καημό του.
Ποιος είναι ο καημός του πρώην πρωθυπουργού, κανείς δεν το έθεσε καλύτερα από την Ντόρα: ότι δεν τον παίζουν.
Υποθέτω ότι και η ζήλεια θα έχει έναν ρόλο και δεν προχωρώ παρακάτω.
Ηταν λυπηρό, επίσης, να διαπιστώνεις τα κενά μνήμης στον λόγο του. Είπε, συγκεκριμένα, ότι η σημερινή ΝΔ είναι η πιο μικρή και φοβική της ιστορίας της, ξέχασε όμως ότι η μικρότερη ήταν η δική του, που πήρε 18% σε βουλευτικές εκλογές.
Δεν ξέρω πώς ξεχνιέται αυτό, αν μάλιστα…
το έχεις ζήσει ως πρωταγωνιστής και υπαίτιος.
Ισως το μετατραυματικό σοκ, που λένε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου