Λογικά προχθές, πρέπει να είχαμε σοβαρά δράματα στο κόμμα της χαράς, τον ΣΥΡΙΖΑ. Δάκρυα, πόνο, θλίψη, απογοήτευση, θυμό και μελαγχολίες. Μέχρι καταθλιπτικές σκέψεις. Βασικά όχι από όλους, αλλά από έναν σίγουρα: τον «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη. Δεν ξέρω πώς μπορεί να έπνιξε τον πόνο του, αν και μπορώ να φανταστώ έναν τουλάχιστον, τον συνήθη. Γνωρίζω όμως ότι έφαγε μεγάλη πίκρα από την προχθεσινή συνάντηση του «έλα με φόρα» προέδρου με τον κεντρικό τραπεζίτη Γιάννη Στουρνάρα!
Ορκισμένος εχθρός του Στουρνάρα πώς να καταπιεί ότι ο λατρεμένος αρχηγός του, πήρε μια κομπανία στελέχη και πήγε να επισκεφθεί στο γραφείο του (στο ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ!!!), εκείνον που θεωρεί ως τη βασική αιτία των κακών που βρήκαν τον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της διακυβέρνησής του;
Πώς να δεχτεί, ότι ο αρχηγός του, συνομιλεί με αυτόν που ο ίδιος πολλές φορές έχει απειλήσει υπό τύπον προειδοποίησης ότι «την άλλη φορά θα είναι αλλιώς» και προφανώς θα είναι από τους πρώτους που θα τους εκκαθαρίσει η... δεύτερη φορά Αριστερά;
Τον καταλαβαίνω. Δεν είναι μικρό πράγμα να είσαι πούρος αριστερός, και να λες όσα λες, σε βάρος του κύριου εκπροσώπου της... διαπλοκής και των συμφερόντων, και ο αρχηγός σου, να σε γράφει κανονικά και να επισκέπτεται αυτόν που εσύ βρίζεις, νυχθημερόν. Αλλά αυτή είναι η πολιτική - πότε θα το καταλάβει;
Και του έχω και νέα.
Αυτό το προχθεσινό δεν ήταν το μοναδικό. Εχει ξανασυμβεί, μόνο που δεσμεύομαι να ανακαλύψω, πώς, πού, και με ποιον τρόπο. Και χωρίς πολύ κόσμο - αυτό μπορώ να το αναφέρω. Αλλά ο αρχηγός δεν τον ενημέρωσε τον «πολλά βαρύ και όχι», ότι ξέρεις, μπορεί να μην τον δεχόμουν τον Στουρνάρα στο Μέγαρο Μαξίμου όσο ήμουν πρωθυπουργός, αλλά τώρα τελευταία τον έχω συναντήσει κάνα δυο φορές. Καλός άνθρωπος, δημοκράτης, εξαιρετικός τραπεζίτης, και ξέρεις κάτι, είναι και υπεράνω των κομματικών αντιπαραθέσεων. Κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορεί, προς όφελος της χώρας.
Τίποτε από αυτά δεν του είπε. Του τα κράτησε μυστικό του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη του. Και τον άφησε να εκτίθεται με δηλώσεις κατά του Στουρνάρα, που τάχα μου, άμα γίνουν κυβέρνηση θα τον στείλουν στον αγύριστο.
Αμ δε. Δεν θα τον στείλουν. Γιατί τώρα κατάλαβαν πόσο τον χρειάζονται.
Και δεν ήταν καθόλου καλή ιδέα να κυνηγάνε τη γυναίκα του, για να πιέσουν τον ίδιο. Ασε που ήταν και τραγική έμπνευση να τον εμπλέξουν και στη σκευωρία με τη Novartis.
Τελικά, τον λυπάμαι τον Πολάκη. Ο «έλα με φόρα» πρόεδρος, τον αφήνει να κάνει τη βρώμικη δουλειά, αλλά στα βαριά, τα σοβαρά, τον αφήνει απέξω. Τον φουκαρά. Αλήθεια τον λυπάμαι. Ντροπή...
Η προχθεσινή συνάντηση, πληροφορήθηκα, είχε και προσωπικού χαρακτήρα δράματα. Στην «αποστολή» που συνόδευε τον «έλα με φόρα» πρόεδρο, μετείχε πλην των (πολλών) άλλων και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος - πρώην υπουργός Οικονομικών, και ο μόνος από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που διατηρούσε καλή σχέση με τον Γιάννη Στουρνάρα εκείνη την εποχή - ο «έλα με φόρα», επαναλαμβάνω, ούτε να τον βλέπει. Στην «αποστολή» που είχε μαζί του, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος μετείχε και η κυρία (πραγματική Κυρία) Χέδερ Γκίμπσον, η οποία υπηρετεί στην Τράπεζα πάνω από 35 χρόνια, και είναι πλέον διευθύντρια επόπτης του τραπεζικού συστήματος. Ο δε διορισμός της στη θέση αυτή το 2019, υπενθυμίζω, είχε προκαλέσει ένα μικρό «κραχ» στις σχέσεις μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων φατριών του ΣΥΡΙΖΑ. Που έγινε μεγαλύτερο, όταν η κυβέρνηση, έναν χρόνο αργότερα (όταν ο ΣΥΡΙΖΑ την κατηγορούσε ότι διορίζει «δικά της παιδιά»), τη διόρισε και μέλος Επιτροπής Παρακολούθησης Εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου.
Δεν είναι δράματα αυτά;
Αναρωτιέμαι...
(...)
Η φόρα και το ναυάγιο
Φίλος της τέχνης των ποιητών, μου έστειλε απόσπασμα ποιήματος του κωνσταντινουπολίτη ποιητή Κώστα Νέαρχου, πιο γνωστού ως Κώστα Ουράνη. Ο ποιητής, που έγινε γνωστός στην περίοδο του Μεσοπολέμου, μεταξύ πολλών άλλων, έχει γράψει και ποίημα υπό τον τίτλο «Τελευταία Σχεδιάσματα». Στο ποίημα αυτό, περιλαμβάνεται και το (προφητικό; Θα δείξει) απόσπασμα για το οποίο με ενημέρωσε ο αναγνώστης μου. Είναι το ακόλουθο και δεν είναι πλάκα, το δημοσιεύω αυτούσιο:
«Τώρα γυρίζω και κοιτάζω
και τη ζωή αναμετρώ:
- πόσο μεγάλη ήταν η φόρα
- πόσο το πήδημα μικρό»!!
Δεν ξέρω πότε γράφτηκε το ποίημα, αλλά σίγουρα ο ποιητής αποκλείεται να είχε προβλέψει όταν το έγραφε, ότι έπειτα από 70 χρόνια θα εμφανιζόταν κάποιος που θα τον προσφωνούσαν «έλα με φόρα» πρόεδρε!
Παρεμπιπτόντως, αναζητώντας στοιχεία στο Διαδίκτυο για το τι άλλο έχει γράψει ο Κώστας Ουράνης, έπεσα πάνω σε κάτι πολύ ωραίο, το οποίο και αντιγράφω. Θα μας πήγαινε γάντι το 2015, τότε που ο «έλα με φόρα» χτυπούσε τα νταούλια, αν θυμάστε, και χόρευε (λέμε τώρα...) η μαντάμ Μέρκελ.
Είναι το εξής:
«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου,
τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε
κι αφήστε το πηδάλιο στης τρικυμίας τα χέρια:
το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!»
Το βρήκα εξαιρετικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου