Γιατί έπρεπε τα λίγα μέλη του συνδικάτου οικοδόμων, που συγκεντρώθηκαν προχθές Δευτέρα (31.5.2021) έξω από το υπουργείο Εργασίας, να:
1) Φέρουν μπετονιέρα από την Παλλήνη,
2) να τη φορτώσουν σε αγροτικό,
3) να κατέβουν φορτωμένοι στο κέντρο της Αθήνας,
4) να φτιάξουν μπετόν επί της οδού Σταδίου,
5) να το κουβαλήσουν με καροτσάκι στην πόρτα του υπουργείου, χύνοντας (ως συνήθως) το μισό επί του πεζοδρομίου,
6) να συγκρουσθούν με την αστυνομία;
Στο κάτω κάτω της γραφής, η διαμαρτυρία τους δεν αφορούσε την ποιότητα του σκυροδέματος. Ούτε υπάρχουν παράπονα ότι αυτό είναι βλαπτικό για την υγεία, για να δώσουν στον υπουργό και στους υπαλλήλους του μια γεύση από αυτό που υφίστανται. Η διαμαρτυρία είχε να κάνει με το εργασιακό νομοσχέδιο, και το αστείο είναι ότι υπερεργάστηκαν απλήρωτοι για να εκφράσουν τους φόβους τους για πιθανή απλήρωτη υπερεργασία.
Το μυστικό είναι η τηλεοπτική κάμερα. Στην κοινωνία του θεάματος και οι διαδηλώσεις πρέπει να έχουν θέαμα, για να προσελκύσουν το ενδιαφέρον αρχισυντακτών και τηλεθεατών. Μια διαμαρτυρία –ειδικά σε καιρό υπερπληθωρισμού των διαδηλώσεων– πάει άπατη εάν δεν δημιουργηθεί «ένταση», κατά πως λένε τα κανάλια. Οπως παλιότερα βλέπαμε κάθε καρυδιάς καρύδι στα τηλεπαράθυρα, για να «δημιουργηθεί ένταση» και να γράφουν σαν τρελά τα μηχανάκια της AGB, έτσι και οι συνδικαλιστές προσπαθούν να έχουν ένα χάπενινγκ για να τους προσέξει το, κατά τα άλλα, «αδηφάγο μάτι της κάμερας».
Θα λέγαμε ότι το «χτίσιμο της πόρτας του υπουργείου» είναι μικρό κακό· λεφτά έχουν οι φορολογούμενοι για να καθαρίζουν από τις λάσπες την είσοδο και τις πλάκες πεζοδρομίου με το χυμένο μπετόν.
Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η βία. Οταν δεν υπάρχει πόρτα να χτιστεί, το ΚΚΕ ακολουθεί άλλη τακτική. Τα μέλη του, τα οποία κουβαλούν θεόρατα στειλιάρια μασκαρεμένα σε κόκκινα σημαιάκια, πέφτουν πάνω στον φραγμό των ΜΑΤ έτσι ώστε η κάμερα να γράφει και ανακοινώσεις να βγαίνουν για «κράτος βίας και καταστολής». Αν μάλιστα κάποιος από τους πολλούς θερμόαιμους που έχει η ΕΛ.ΑΣ. υπερβεί τα όρια της νομιμότητας, τότε πετυχαίνουν τζακ ποτ. Επί μέρες θα συζητείται το θέμα, και ορθώς.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ακόμη και στην τελευταία περίπτωση...
τα αιτήματα της διαδήλωσης δεν θα συζητηθούν. Θα βγουν δελτία και επισήμως θα ανακοινωθούν διάφορα, ωστόσο το πρωταρχικό αίτιο της διαμαρτυρίας θα ξεχαστεί. Η κοινωνία του θεάματος, εκτός από χάπενινγκ δράσης, θέλει και διαρκείς εναλλαγές.
Δεν ξέρουμε αν υπάρχει τρόπος να συζητηθούν τα πραγματικά προβλήματα, όπως λέει το μάντρα των καιρών. Φταίει ο πληθωρισμός της διαμαρτυρίας; Το μικρό εύρος προσοχής όλων; Η οθόνη που διψάει για δράση, ένταση, συγκίνηση· όλα εκτός από συζήτηση;
Από την άλλη, δεν ενδιαφέρει και κανέναν.
Ούτε καν αυτούς που διαμαρτύρονται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου