Η φιλοσοφία πίσω από τον Μεγάλο Περίπατο, το φιλόδοξο έργο του Κώστα Μπακογιάννη που έχει διχάσει την πόλη, δεν είναι ο ματαιόδοξος παραλογισμός που πολλοί του καταλογίζουν. Το αίτημα να μειωθούν τα αυτοκίνητα στο ιστορικό κέντρο, να αυξηθούν οι χώροι για τους πεζούς και να δοθεί ώθηση στην κουλτούρα της ποδηλασίας είναι απολύτως σύγχρονο και θεμιτό· δεν ήρθε εξ ουρανού ούτε επινοήθηκε για να μας ταλαιπωρήσει. Στην αναβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου στοχεύει, άσχετα αν μέχρι στιγμής ο στόχος προσεγγίζεται με τρόπο ερασιτεχνικό. Γιατί, πράγματι, προς το παρόν το κέντρο μοιάζει να έχει καταληφθεί από αφιονισμένα κλιμάκια των Ατενίστας.
Μου βγαίνει φυσικά κι αυθόρμητα η τάση να υπερασπιστώ τον Μπακογιάννη στις επιθέσεις που δέχεται από αριστερά και δεξιά με αφορμή το νέο αυτό εγχείρημα. Ειδικά τις άδικες, που βασίζονται περισσότερο σε προσωπική αντιπάθεια ή παραπλανητικές φωτογραφίες μισοτελειωμένων έργων. Οι κακιούλες και τα memes έχουν πλάκα και αποφορτίζουν την ένταση, αλλά συχνά παραπληροφορούν κιόλας.
Σε μία αγρίως παραμελημένη πόλη όπως είναι η Αθήνα, όπου ο οργανικός κανόνας είναι η βρώμα, η αυθαιρεσία, η ακαλαισθησία και η δυσλειτουργικότητα, είναι δύσκολο να μη δεις με καλό μάτι την πρώτη μετά από χρόνια, έμπρακτη απόπειρα βελτίωσης. Είναι κάπως σαν αντανακλαστική αντίδραση της στέρησης, δηλαδή. Θυμίζω ότι ο προηγούμενος πολυδιαφημισμένος και άκρως ψωνισμένος μες στην ακαδημαϊκή του φλυαρία, δήμαρχος, είχε φτάσει σε σημείο μέχρι και να κανονικοποιήσει θεωρητικά την ασχήμια της πόλης ως “ταυτότητα” και να μεμφθεί μάλιστα όσους ονειρεύονται κάτι πιο ευρωπαϊκό. Στο τέλος, το μόνο για το οποίο είχε να καμαρώσει, ήταν ότι νοικοκύρεψε τα λογιστικά του Δήμου, λες και οι Αθηναίοι είχαν ψηφίσει οικονομικό μάνατζερ και όχι πολιτικό με όραμα.
Όμως, κι αυτό το λέω έχοντας διαβάσει άπειρα επιχειρήματα υπέρ του Περιπάτου, με πολλά από τα οποία συμφωνώ, είναι παραπάνω από προφανές ότι με το πρότζεκτ κάτι δεν πάει καλά.
Η Αθήνα δεν είναι Λονδίνο, Βερολίνο, Παρίσι, Μαδρίτη. Δεν έχει επαρκές κεφάλαιο αστικής ομορφιάς κι αρμονίας που μπορεί να χρησιμοποιεί για να πειραματίζεται. Όποιος ζει το κέντρο καθημερινά κι έχει τριβή με αυτό σε πολλά επίπεδα -κι όχι απλώς σε επίπεδο βόλτας με το αυτοκίνητο- αντιμετωπίζει πλήθος πρακτικών προβλημάτων που χρήζουν επείγουσας ρύθμισης, από τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα σκουπίδια, μέχρι την εγκληματικότητα και τα αναξιόπιστα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Οι αλλαγές που χρειάζεται η πόλη, λοιπόν, πρέπει να είναι προκαταβολικά και διεξοδικά μελετημένες, κι όταν τίθενται σε εφαρμογή, αυτό να γίνεται με βεβαιότητα ότι πιάνουν τόπο και αποσκοπούν σε κάτι χρήσιμο και σταθερό.
Ο δήμαρχος, Κώστας Μπακογιάννης, αδυνατώντας να δικαιολογήσει πειστικά τα πρόχειρα βαψίματα και τις ογκώδεις ζαρντινιέρες στους ανισόπεδους δρόμους, επικαλείται το επιχείρημα περί πιλοτικού έργου.
Μέχρι στιγμής, το μόνο που βλέπουμε από τον Μεγάλο Περίπατο είναι μία φτωχή προεργασία με υψηλό κόστος, μαζί με μια άδηλη υπόνοια για το μέλλον. Για μία χρονική στιγμή που ενδεχομένως ο Μπακογιάννης δεν θα είναι δήμαρχος, δηλαδή.
Υπάρχει μία έντονη υποψία πως ο δήμαρχος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου