Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Ο Αθανάσιος Διαματάρης πέρασε στην Ιστορία
(δηλαδή, κάπου στις υποσημειώσεις της) ως ο δεύτερος Eλληνας υφυπουργός
Εξωτερικών που απολύεται από τον πρωθυπουργό ευρισκόμενος εν πτήσει.
Ο πρώτος ήταν ο Ασημάκης Φωτήλας, στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος απολύθηκε εξαιτίας φιλοευρωπαϊκής δήλωσής του. (Ο γιος του, Ιάσων Φωτήλας, είναι σήμερα βουλευτής της Ν.Δ. Ξεβράστηκε εκεί από το Ποτάμι.)
Είναι μία διάκριση, εν πάση περιπτώσει, για τον κ. Διαματάρη· ίσως όχι εκείνη που θα περίμενε, αλλά η απολύτως κατάλληλη για το είδος του.
Ο τέως υφυπουργός παραιτήθηκε, «με πόνο ψυχής», δεν παρέλειψε να το σημειώσει στη δήλωσή του, επειδή δεχόταν τις τελευταίες ημέρες «προσωπικές επιθέσεις που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, με σκοπό να πλήξουν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό».
Πραγματικά, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τυχαία περίπτωση. Ψεύδεται ακόμη και όταν υποτίθεται ότι παραδέχεται το ψέμα του. Διότι το μόνο που στέκεται στην παραπάνω φράση είναι η αναφορά σε αποπροσανατολισμό, με τη διαφορά ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, απονέμοντας στον εαυτό του τίτλους σπουδών τους οποίους δεν είχε.
Το εξοργιστικό στην περίπτωση Διαματάρη ήταν η επιμονή του στο αρχικό ψέμα, μέσω της συγκάλυψης με κακομοιρίστικα επιχειρήματα που απευθύνονταν στον οίκτο του κοινού (γράφτηκα στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν τελείωσα για οικονομικούς λόγους). Εξοργιστικό, όταν την ώρα που η κυβέρνηση ξεκινά να αναδιαρθρώσει την ανωτάτη παιδεία με βάση αντικειμενικά κριτήρια, ένας υφυπουργός της υπερασπίζεται την απάτη του με τέτοια αναξιοπρέπεια.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι ο κ. Διαματάρης δεν είχε κανένα λόγο να πει ψέματα για τις σπουδές του. Είναι ο εκδότης του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, επιτυχημένος και αναγνωρισμένος στον χώρο του, παράγων της ομογένειας στη Νέα Υόρκη με επιρροή. Επομένως, ποιος θα τον έψεγε για τις σπουδές που δεν μπόρεσε να κάνει, εφόσον μάλιστα έκανε καλά τη δουλειά του ως υφυπουργός; Η προσωπική τραγωδία του κ. Διαματάρη είναι ότι το ψέμα, για χάρη του οποίου εξευτελίσθηκε, ήταν εντελώς περιττό.
Προφανώς, όμως, για να μπει ο ίδιος στην περιπέτεια να κατασκευάσει και να πουλήσει ένα τόσο εύθραυστο ψέμα σημαίνει ότι το θέμα συνδέεται με την άβυσσο του ανθρώπινου ψυχισμού, οπότε πάω πάσο, διότι δεν είμαι ψυχίατρος, ούτε καν ψυχολόγος. Αν, πάντως, η ανασφάλειά του γύρω από το ζήτημα ήταν τόσο μεγάλη όσο αποδείχθηκε από τη στάση του, τότε ο άνθρωπος δεν έκανε για την πολιτική και καλώς τον έστειλαν πίσω στις άλλες δουλειές του.
Ο παράγων που μεγέθυνε το πολιτικό πρόβλημα, το οποίο σε άλλη περίπτωση θα ήταν μια γραφικότητα των δύο ημερών, ήταν ότι ο κ. Διαματάρης ήταν μέλος της κυβέρνησης και, για τη σύνθεση της κυβέρνησης, μόνον ο πρωθυπουργός προσωπικά μπορεί να έχει λόγο. Ατυχώς, ο πρωθυπουργός είχε να ασχοληθεί με πολύ σοβαρότερα θέματα όσο ήταν στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα επί μέρες το θέμα να εξαρτάται από το φιλότιμο του κ. Διαματάρη.
Τι φιλότιμο να έχει ένας άνθρωπος που παίρνει το ανόητο ρίσκο να πει ένα τέτοιο ψέμα για τον εαυτό του; (Αλλά και τι οξεία αντίληψη της πραγματικότητας επίσης! Εκδότης εφημερίδας είναι, δεν μπορούσε να φαντασθεί πόσο εύκολα αποκαλύπτονται τέτοια ψέματα στον δημόσιο βίο;)
Τελικά, ο τρόπος με τον οποίο αποπέμφθηκε ο κ. Διαματάρης ήταν ο αρμόζων. Υποχρεώθηκε να υποβάλει την παραίτησή του ευρισκόμενος εν πτήσει προς την Αυστραλία.
Δηλαδή, ο πρωθυπουργός τον εκπαραθύρωσε όπως τον βρήκε.
Στην Αυστραλία πήγαινε ως υφυπουργός Εξωτερικών για επίσημη οκταήμερη επίσκεψη, με ατελείωτο κατάλογο συναντήσεων και πανηγύρεων: παπάδες, σχολεία, χοροί, ξανά παπάδες, ομογενείς βουλευτές, συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις της ομογένειας, παπάδες πάλι κ.ο.κ. Κορωνίδα της περιοδείας του θα ήταν η συνάντησή του «με μέλη της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ενωσης Ελληνισμού», η οποία με τέτοια επωνυμία πρέπει να είναι το αντίστοιχο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, αλλά για τους εγκεφάλους του ελληνισμού.
Φαντασθείτε, λοιπόν, τι ντροπή που απογειώθηκε ως υφυπουργός, για να προσγειωθεί στην Αυστραλία ως τέως υφυπουργός, παυθείς εν πτήσει και προφανώς αναρμόδιος πια για να συναντήσει οποιονδήποτε ως εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους. Ντροπή για τον ίδιο, δυστυχώς όμως και για το ελληνικό κράτος.
Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, ο τρόπος με τον οποίον τελικά αποπέμφθηκε ήταν ο απολύτως αρμόζων. Μόνο με κλωτσιά στον πισινό (όπως στις παλιές γελοιογραφίες) αποπέμπονται τέτοιες περιπτώσεις.
Η ατιμωτική αποπομπή του είναι η μόνη εξιλέωση για το σφάλμα της επιλογής τους.
Από τη δήλωση παραίτησης του κ. Διαματάρη ξεχωρίζω μία πρόταση, η οποία –σας προειδοποιώ– είναι από εκείνες που σε κάνουν να ανατριχιάζεις.
Προσοχή ιδιαιτέρως όσοι έχετε ευαίσθητο στομάχι:
«Μόνο μου μέλημα όλα αυτά τα χρόνια είναι η προσφορά στον ελληνισμό».
Ούτε ο Αβραμόπουλος πια δεν τα λέει αυτά. Εχουν ξεπεραστεί τελείως. Είναι αναχρονισμός, όπως η σοκολατίνα, η νουγκατίνα και οι άλλες πάστες της δεκαετίας του 1970. Μόνον ένας Ελληνοαμερικανός που έχει παγώσει τον χρόνο στο παρελθόν μπορεί να τα λέει.
Αστακοί
Η Ντόρα Μπακογιάννη, βουλευτής Χανίων πια, προειδοποίησε τον Ερντογάν ότι η Κρήτη είναι «αστακός».
Δεν χρειαζόταν να μας το πει, το ξέραμε από τα Ζωνιανά. Ούτως ή άλλως όμως, ο εξοπλισμός του πληθυσμού της ηρωικής νήσου δεν έχει αμυντικό σκοπό. Χρησιμοποιείται κυρίως για να σκοτώνονται μεταξύ τους σε γάμους και βαφτίσια, σύμφωνα με ένα παράδοξο έθιμο της Μεγαλονήσου...
Ο πρώτος ήταν ο Ασημάκης Φωτήλας, στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος απολύθηκε εξαιτίας φιλοευρωπαϊκής δήλωσής του. (Ο γιος του, Ιάσων Φωτήλας, είναι σήμερα βουλευτής της Ν.Δ. Ξεβράστηκε εκεί από το Ποτάμι.)
Είναι μία διάκριση, εν πάση περιπτώσει, για τον κ. Διαματάρη· ίσως όχι εκείνη που θα περίμενε, αλλά η απολύτως κατάλληλη για το είδος του.
Ο τέως υφυπουργός παραιτήθηκε, «με πόνο ψυχής», δεν παρέλειψε να το σημειώσει στη δήλωσή του, επειδή δεχόταν τις τελευταίες ημέρες «προσωπικές επιθέσεις που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, με σκοπό να πλήξουν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό».
Πραγματικά, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τυχαία περίπτωση. Ψεύδεται ακόμη και όταν υποτίθεται ότι παραδέχεται το ψέμα του. Διότι το μόνο που στέκεται στην παραπάνω φράση είναι η αναφορά σε αποπροσανατολισμό, με τη διαφορά ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, απονέμοντας στον εαυτό του τίτλους σπουδών τους οποίους δεν είχε.
Το εξοργιστικό στην περίπτωση Διαματάρη ήταν η επιμονή του στο αρχικό ψέμα, μέσω της συγκάλυψης με κακομοιρίστικα επιχειρήματα που απευθύνονταν στον οίκτο του κοινού (γράφτηκα στο πανεπιστήμιο, αλλά δεν τελείωσα για οικονομικούς λόγους). Εξοργιστικό, όταν την ώρα που η κυβέρνηση ξεκινά να αναδιαρθρώσει την ανωτάτη παιδεία με βάση αντικειμενικά κριτήρια, ένας υφυπουργός της υπερασπίζεται την απάτη του με τέτοια αναξιοπρέπεια.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι ο κ. Διαματάρης δεν είχε κανένα λόγο να πει ψέματα για τις σπουδές του. Είναι ο εκδότης του «Εθνικού Κήρυκα» της Νέας Υόρκης, επιτυχημένος και αναγνωρισμένος στον χώρο του, παράγων της ομογένειας στη Νέα Υόρκη με επιρροή. Επομένως, ποιος θα τον έψεγε για τις σπουδές που δεν μπόρεσε να κάνει, εφόσον μάλιστα έκανε καλά τη δουλειά του ως υφυπουργός; Η προσωπική τραγωδία του κ. Διαματάρη είναι ότι το ψέμα, για χάρη του οποίου εξευτελίσθηκε, ήταν εντελώς περιττό.
Προφανώς, όμως, για να μπει ο ίδιος στην περιπέτεια να κατασκευάσει και να πουλήσει ένα τόσο εύθραυστο ψέμα σημαίνει ότι το θέμα συνδέεται με την άβυσσο του ανθρώπινου ψυχισμού, οπότε πάω πάσο, διότι δεν είμαι ψυχίατρος, ούτε καν ψυχολόγος. Αν, πάντως, η ανασφάλειά του γύρω από το ζήτημα ήταν τόσο μεγάλη όσο αποδείχθηκε από τη στάση του, τότε ο άνθρωπος δεν έκανε για την πολιτική και καλώς τον έστειλαν πίσω στις άλλες δουλειές του.
Ο παράγων που μεγέθυνε το πολιτικό πρόβλημα, το οποίο σε άλλη περίπτωση θα ήταν μια γραφικότητα των δύο ημερών, ήταν ότι ο κ. Διαματάρης ήταν μέλος της κυβέρνησης και, για τη σύνθεση της κυβέρνησης, μόνον ο πρωθυπουργός προσωπικά μπορεί να έχει λόγο. Ατυχώς, ο πρωθυπουργός είχε να ασχοληθεί με πολύ σοβαρότερα θέματα όσο ήταν στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα επί μέρες το θέμα να εξαρτάται από το φιλότιμο του κ. Διαματάρη.
Τι φιλότιμο να έχει ένας άνθρωπος που παίρνει το ανόητο ρίσκο να πει ένα τέτοιο ψέμα για τον εαυτό του; (Αλλά και τι οξεία αντίληψη της πραγματικότητας επίσης! Εκδότης εφημερίδας είναι, δεν μπορούσε να φαντασθεί πόσο εύκολα αποκαλύπτονται τέτοια ψέματα στον δημόσιο βίο;)
Τελικά, ο τρόπος με τον οποίο αποπέμφθηκε ο κ. Διαματάρης ήταν ο αρμόζων. Υποχρεώθηκε να υποβάλει την παραίτησή του ευρισκόμενος εν πτήσει προς την Αυστραλία.
Δηλαδή, ο πρωθυπουργός τον εκπαραθύρωσε όπως τον βρήκε.
Στην Αυστραλία πήγαινε ως υφυπουργός Εξωτερικών για επίσημη οκταήμερη επίσκεψη, με ατελείωτο κατάλογο συναντήσεων και πανηγύρεων: παπάδες, σχολεία, χοροί, ξανά παπάδες, ομογενείς βουλευτές, συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις της ομογένειας, παπάδες πάλι κ.ο.κ. Κορωνίδα της περιοδείας του θα ήταν η συνάντησή του «με μέλη της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ενωσης Ελληνισμού», η οποία με τέτοια επωνυμία πρέπει να είναι το αντίστοιχο της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, αλλά για τους εγκεφάλους του ελληνισμού.
Φαντασθείτε, λοιπόν, τι ντροπή που απογειώθηκε ως υφυπουργός, για να προσγειωθεί στην Αυστραλία ως τέως υφυπουργός, παυθείς εν πτήσει και προφανώς αναρμόδιος πια για να συναντήσει οποιονδήποτε ως εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους. Ντροπή για τον ίδιο, δυστυχώς όμως και για το ελληνικό κράτος.
Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, ο τρόπος με τον οποίον τελικά αποπέμφθηκε ήταν ο απολύτως αρμόζων. Μόνο με κλωτσιά στον πισινό (όπως στις παλιές γελοιογραφίες) αποπέμπονται τέτοιες περιπτώσεις.
Η ατιμωτική αποπομπή του είναι η μόνη εξιλέωση για το σφάλμα της επιλογής τους.
Από τη δήλωση παραίτησης του κ. Διαματάρη ξεχωρίζω μία πρόταση, η οποία –σας προειδοποιώ– είναι από εκείνες που σε κάνουν να ανατριχιάζεις.
Προσοχή ιδιαιτέρως όσοι έχετε ευαίσθητο στομάχι:
«Μόνο μου μέλημα όλα αυτά τα χρόνια είναι η προσφορά στον ελληνισμό».
Ούτε ο Αβραμόπουλος πια δεν τα λέει αυτά. Εχουν ξεπεραστεί τελείως. Είναι αναχρονισμός, όπως η σοκολατίνα, η νουγκατίνα και οι άλλες πάστες της δεκαετίας του 1970. Μόνον ένας Ελληνοαμερικανός που έχει παγώσει τον χρόνο στο παρελθόν μπορεί να τα λέει.
Αστακοί
Η Ντόρα Μπακογιάννη, βουλευτής Χανίων πια, προειδοποίησε τον Ερντογάν ότι η Κρήτη είναι «αστακός».
Δεν χρειαζόταν να μας το πει, το ξέραμε από τα Ζωνιανά. Ούτως ή άλλως όμως, ο εξοπλισμός του πληθυσμού της ηρωικής νήσου δεν έχει αμυντικό σκοπό. Χρησιμοποιείται κυρίως για να σκοτώνονται μεταξύ τους σε γάμους και βαφτίσια, σύμφωνα με ένα παράδοξο έθιμο της Μεγαλονήσου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου