ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τα απομεινάρια μιας ημέρας

Μια ανδροπαρέα του ’60, που το γλεντάει δεόντως – ή, μάλλον, το γλέντι έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Τα μπουκάλια έχουν αδειάσει, αλλά οι καρδιές έχουν γεμίσει.

 

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ


«Ανδρες χωρίς γυναίκες» τιτλοφορείται μια γνωστή συλλογή διηγημάτων του Eρνεστ Χέμινγουεϊ.  

Η φωτογραφία, αποτυπώνει ακριβώς αυτό: άνδρες χωρίς γυναίκες, οι οποίοι όμως δείχνουν να το διασκεδάζουν – και με το παραπάνω.  

Μονάχα ένα πρόσωπο γνωρίζει από τους οκτώ συνδαιτυμόνες ο κύριος Γκρι. Οι λοιποί επτά τού είναι παντελώς άγνωστοι. Οπως και η φωτογραφία της άγνωστης μελαχρινής και της επίσης άγνωστης καστανόξανθης λουόμενης, βρέθηκε και αυτή στα κατάλοιπα μιας ολόκληρης ζωής. Δεν γνωρίζουμε την αφορμή, τον λόγο γι’ αυτό το γλέντι, το πλαίσιο μέσα στο οποίο στήθηκε. Δεν ξέρουμε τη σχέση μεταξύ τους: είναι συνάδελφοι, συνεργάτες και φίλοι, απλώς φίλοι;

Ο κύριος Γκρι έχει βάσιμες υποψίες –ή απλώς σκέφτεται με όρους μυθοπλασίας– ότι είναι μέλη πληρώματος κρουαζιερόπλοιου, αρχές της δεκαετίας του ’60, εποχή κατά την οποία οι κρουαζιέρες είχαν μιαν αίγλη που σήμερα μοιάζει σχεδόν μυθιστορηματική. 

«Αραγε να είναι εν πλω;» αναρωτιέμαι. 

 

Αμφίβολο, αν κρίνουμε από τη γενική αποχαλίνωση. Αν υπήρξε φαγητό στο τραπέζι, έχει εξαφανιστεί χωρίς ίχνος. Τα μπουκάλια έχουν σχεδόν αδειάσει. Το λευκό τραπεζομάντιλο έχει σχεδόν καταστραφεί: στη μία πλευρά του τραπεζιού είναι φανερό ότι έχει χυθεί πάνω του κάμποσο κρασί, πιθανώς κόκκινο.  Ενας από τους συνδαιτυμόνες εοιμάζεται να πιει μία ακόμα γουλιά με μια κουτάλα. Δύο κρατούν σαν τρόπαια τα μπουκάλια ψηλά. Κάποιος άλλος σκύβει και ψιθυρίζει κάτι στον διπλανό του. Δεξιά, ένας άλλος έχει σχεδόν ακουμπήσει το πρόσωπό του στο βρεγμένο, τσαλακωμένο τραπεζομάντιλο, γεμίζοντας ο ίδιος το ποτήρι του, χαμογελώντας πονηρά. Ολοι τους γελούν. Ο παραμικρός δισταγμός ή αυτοσυγκράτηση έχει πάει περίπατο.

Ποιος τους φωτογραφίζει; 

 

. Θα εμφάνιζαν τέτοια εικόνα άνδρες εκείνης της εποχής σε μια γυναίκα με κάμερα;

Δεν ξέρουμε τι προηγήθηκε και τι ακολούθησε αυτής της γιορτής. Δεν γνωρίζουμε τίποτα στην ουσία. 

 

Μόνον το γέλιο τους. 

 

Μια φωτογραφία, γράφει ο Τζον Μπέργκερ, από τη φύση της περιλαμβάνει μέσα σε όσα δείχνει και όλα όσα δεν δείχνει. Είναι ένα αναμνηστικό απουσίας. 

 

«Ειδικά τη συγκεκριμένη φωτογραφία», λέει ο κύριος Γκρι, «τη βλέπω σαν μια φέτα αυτού του αόρατου, αινιγματικού πράγματος που είναι ο χρόνος, η οποία όμως, αίφνης, αποκτά τη στόφα του άχρονου».

Η εικόνα επιζεί σίγουρα κάμποσων από τα πρόσωπα που περιλαμβάνονται σε αυτή. Η φωτογραφία περιέχει μια κίνηση, μια ροή που δεν επιτρέπεται επί μακρόν σε έναν κοινό θνητό.  

 

Ωστόσo, η εικόνα αυτή έχει κάτι από...

 

 

 την ιστορία του καθενός μας, από τα γέλια και από τις γιορτές που όλοι έχουμε ζήσει, σε πείσμα κάθε δυσχέρειας και δυστοκίας. 

 

Σε πείσμα κάθε ματαιότητας, πάνω απ’ όλα.