Κάθε φορά που ένας ανασχηματισμός κεντρίζει την πολιτική επικαιρότητα δεν μπορεί παρά να μνημονεύσει κάποιος τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Oχι για λόγους θαυμασμού, ιστορικής δικαίωσης ή άλλους. Αντικειμενικό είναι το θέμα, διότι, όπως και να το κάνουμε, ο εκλιπών δίδαξε πώς μπορεί ένας πρωθυπουργός να «πουλήσει» έναν ανασχηματισμό. Κάθε φορά που το αποφάσιζε –μόνο σε μια 4ετία έκανε επτά ανασχηματισμούς– εφεύρισκε και έναν διαφορετικό τρόπο ή μια διαφορετική λέξη, όπως «αναδόμηση», για να πείσει τον ελληνικό λαό πως η αλλαγή της σύνθεσης του υπουργικού συμβουλίου ήταν προς όφελος της χώρας.
Oχι για λόγους θαυμασμού, ιστορικής δικαίωσης ή άλλους. Αντικειμενικό είναι το θέμα, διότι, όπως και να το κάνουμε, ο εκλιπών δίδαξε πώς μπορεί ένας πρωθυπουργός να «πουλήσει» έναν ανασχηματισμό. Κάθε φορά που το αποφάσιζε –μόνο σε μια 4ετία έκανε επτά ανασχηματισμούς– εφεύρισκε και έναν διαφορετικό τρόπο ή μια διαφορετική λέξη, όπως «αναδόμηση», για να πείσει τον ελληνικό λαό πως η αλλαγή της σύνθεσης του υπουργικού συμβουλίου ήταν προς όφελος της χώρας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως και οι περισσότεροι πρωθυπουργοί, άλλωστε, δεν παραδέχθηκε ποτέ πως οι ανασχηματισμοί γίνονταν σχεδόν πάντα αναγκαστικά.
Οταν τα πράγματα ζόριζαν για την κυβέρνηση και το κόμμα, όταν κάποιο σκάνδαλο απειλούσε την εικόνα τους, όταν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν πως η απήχηση στην κοινωνία έφθινε. Μερικές φορές, βέβαια, και αυτές είχαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γίνονταν απλώς ως επίδειξη δύναμης του αρχηγού στους επίδοξους δελφίνους, οι οποίοι «έμεναν» στο περιθώριο. Οπως το 1987 όταν έμειναν εκτός Τσοχατζόπουλος, Γεννηματάς, Κουτσόγιωργας.
Ο προχθεσινός μίνι ανασχηματισμός του Αλέξη Τσίπρα ήταν μια απλή, βαρετή επιβεβαίωση πως όσο και να θέλει, όσο και να πασχίζει, Ανδρέας δεν θα γίνει ποτέ.
Η ανακοίνωση των ονομάτων από τον Δημήτρη Τζανακόπουλο μετέτρεψε σε λίγα δευτερόλεπτα τον πολυαναμενόμενο θησαυρό σε άνθρακα. Η άνευρη και κομματικά ασφαλής επιλογή του Γιάννη Δραγασάκη στο υπουργείο Οικονομίας, η αναμενόμενη αποχώρηση του Γιάννη Μουζάλα και η εξίσου αναμενόμενη μετακίνηση του Δ. Βίτσα, αλλά πάνω από όλα η υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη φανερώνουν πως το μόνο που ήθελε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν η… ησυχία του. Να μη διαταράξει εσωκομματικές ισορροπίες με την αναβάθμιση κάποιου στο οικονομικό επιτελείο, να ανταποδώσει τη στήριξη που του είχε προσφέρει ο Κουβέλης με μία καρέκλα και να αποφύγει τις συγκρούσεις και τις αλλαγές σε «ηλεκτρισμένα» υπουργεία, μην τολμώντας να διώξει υπουργούς που έπρεπε να είχαν φύγει χθες.
Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας...
δεν θα μπορέσει να πει ποτέ την περίφημη ατάκα του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν τον είχαν ρωτήσει με ποιους συγκυβερνά και από ποιους επηρεάζεται:
«Εγώ κυβερνώ, κύριε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου