"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


"EΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ": Το θάψιμο των νεκρών είναι υποχρέωση. Και των νεκρών μύθων

Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη

 

Ημέρα του Πολυτεχνείου σήμερα.

 

Σαν ένας από τους τότε έγκλειστους απορώ πάντα τι ακριβώς γιορτάζουμε, αλλά πολύ περισσότερο γιατί γίνεται, στις μέρες μας, η πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία.

 

Η απορία είναι φυσικά ρητορική. Τόσο η γιορτή όσο και η πορεία εξυπηρετούν συμβολικούς στόχους. Με πολλαπλή σημερινή πολιτική χρησιμότητα.

 

Ωστόσο, όλο το σκηνικό είναι ξεπερασμένο. Η γιορτή και δημόσια αργία καθιερώθηκαν μετά τη μεταπολίτευση για να δώσουν κύρος και συμβολικό νόημα σε μία νέα κοινοβουλευτική τάξη που αισθανόταν ανασφαλής μετά από την επτάχρονη δικτατορία αλλά και την προηγούμενη δύσκολη περίοδο μετά τον εμφύλιο. Ήταν παράλληλα και μία παραχώρηση στην αριστερά, στα πλαίσια της προσπάθειας αποκλεισμού της από την εξουσία, μόνιμο χαρακτηριστικό του συστήματος διακυβέρνησης μετά τον Πόλεμο.
 


Μια μοιρασιά: Εξουσία «εμείς», γιορτές και πορείες «εσείς».

 

Η στοχοποίηση των Αμερικανών ήταν επίσης μία παραχώρηση στην αριστερά μυθολογία και φενάκη. Άλλωστε, δεν έτρεχε (και δεν τρέχει) τίποτε, οι Αμερικανοί μπορούν να διακρίνουν πότε κάτι είναι πραγματική απειλή και πότε όχι. Δεν χαλιούνται από φωνές.

 

Ωστόσο, υπάρχουν παρενέργειες. Οι νεότερες γενιές μεγαλώνουν διδασκόμενες έναν μύθο του Πολυτεχνείου, σαν πάνδημης υποτίθεται εξέγερσης, σε διαστάσεις που δεν είχε. Διδάσκονται ότι η εξέγερση έχει τη μεγάλη αξία, μεγαλύτερη από την επιδίωξη μίας προσωπικής ευτυχίας μέσα από τη μάθηση και την προκοπή. Όλες, άλλωστε, οι γιορτές μας εμπεριέχουν αυτό το στοιχείο της βίας («απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη»), της θυσίας, του «Όχι». Το Πολυτεχνείο ενισχύει τα οράματα ενός βίαιου συλλογικού μεγαλείου.

 

Επίσης, η πορεία εναντίον ενός στόχου που είναι, ακόμη, η μεγαλύτερη υπερδύναμη της Υφηλίου, με δικαιολόγηση που είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά, έχει και αυτή τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα. Διδάσκει ότι μπορούμε να πάρουμε και διαζύγιο από τη λογική, αρκεί να τα βάλουμε με τους ισχυρούς της Γης.

 

Όλα αυτά είναι στοιχεία της εθνικής μας ιδιομορφίας, τα οποία όμως μικρή πλέον σχέση έχουν με τις επείγουσες προτεραιότητες της χώρας. Που είναι το να βρούμε τρόπο να ενσταλάξουμε δημιουργική πρωτοβουλία στα άτομα, στους πολίτες της χώρας, όντας υποχρεωμένοι να υπερβούμε την πολύχρονη κρίση αξιοποιώντας κάθε διαθέσιμη συμμαχία και βοήθεια.
 

Άλλωστε, η Αριστερά πέτυχε τον στόχο της και είναι σήμερα κυβέρνηση.
 


Αν θέλει να επιτύχει μακροπρόθεσμα τον στόχο της συλλογικής ευημερίας, ας βρει τον τρόπο να καταργήσει, εκείνη κυρίως, τη γιορτή του Πολυτεχνείου.

 

Η τουλάχιστον...

 την πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία.

 

Πρέπει πάντα να θάβουμε τους νεκρούς. Και τους νεκρούς μύθους…

Δεν υπάρχουν σχόλια: