"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΠΑΣΟΚοΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: New skin for the old ceremony



Για τους ταμένους του Λέναρντ Κόεν (έγραψα σωστά το όνομά του;), αυτός ο τίτλος είναι σκέτη ιεροσυλία, έχω όμως σκοπό να κάνω κι άλλες


Μετά από δυο μήνες θυμιατό και της Σταυροπροσκυνήσεως, είναι χρήσιμο νομίζω να αφήσουμε τη ζύμη της Κεντροαριστεράς ήσυχη κατά μέρος, να φουσκώσει.  


Κι αν έχει πέσει μέσα καμιά τρίχα, δεν χάθηκε ο κόσμος. Αρκεί να μην είναι τριχιά, οπότε αλλάζει το πράμα, αλλάζει και ο τρόπος χρήσης της. Και επειδή προσήλθα δις εις την ίδια κάλπη, ψηφίζοντας διαφορετικό υποψήφιο κάθε φορά, νιώθω επιτέλους το λαιμουδάκι μου ελεύθερο και το είναι μου απελεύθερο, να μην ασχολείται άλλο με τους «νικητές» μιας παλιάς τελετουργίας αλλά με το «νέο δέρμα» που αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.


Βλέπω τον κύριο Ανδρουλάκη εντελώς δρομολογημένο και ανησυχώ γι’ αυτόν. Θα εκμεταλλευτεί άραγε σωστά το διάστημα που του δόθηκε να προετοιμαστεί ή θα το σπαταλήσει σε local βλαβερές πολιτικές επιρροές;  


Θυμάμαι σαν και τώρα τη στιγμή που εντόπισα την ύπαρξή του στο χώρο, με πόσες προσδοκίες στήθηκα να τον ακούσω και τι κρότο έκαναν τα αυτιά μου όταν έπεσαν, αφού προηγουμένως τον είχα ακούσει.  


Προϊόντος του (πολιτικού) χρόνου, η ευρωπαϊκή του θητεία βελτίωσε πάντως κατά πολύ τη συγκρότησή του, άφησε όμως τη γλώσσα του το ίδιο λειψή και ξυλώδη. Είναι μόλις 38 χρονών for God’s sake! 


 Θα μου πεις ότι είναι κι αυτή η συνεπωνυμία με τον Μίμη, που παίζει το ρόλο της, και τον χαντακώνει.  


Τι να γίνει; Δεν γεννηθήκαμε όλοι γαλιάντρες του πολιτικού λόγου, ο Νίκος Ανδρουλάκης όμως ευτύχησε να μεγαλώνει σε μια εποχή που το ακατάσχετο δεν συγχέεται με το δημιουργικό, διεθνώς τουλάχιστον.  


Θέλω να τον πάρω από πίσω, να δω. Πώς περνάει το χρόνο του στις Βρυξέλες και στο Στρασβούργο; Μπαίνει άραγε σε κανά βιβλιοπωλείο, σε κανά θέατρο, σε κανά συναυλιακό χώρο, σε καμιά έκθεση να ξεστρασβουργωθεί ή είναι μόνον επιτροπές, μήτινγκ, κινητό, τάμπλετ, χαρτοφύλακα και καμπαρντίνα; Αν τουλάχιστον επέτρεπε στην πλημμυρίδα της κρητικής του γλώσσας να φανερωθεί και να τον πλουτίσει, θα είχε κιόλας ένα πόιντ. Αλλά μέχρι στιγμής δεν το επιτρέπει.  


Κρατάει μόνον το αξάν, στραμπουλιγμένο κι αυτό, σε ένα λεξιλόγιο πέντε λέξεων που αναδεύονται διαρκώς μεταξύ τους, ανάπαυσις, προσοχή, ατενώς και τους ζυγούς λύσατε.
 
 
Δεν θέλω έναν ηγέτη έρμαιο των λογογράφων του. Τον θέλω...
 να ελέγχει το γλωσσικό του όργανο και δι’ αυτού να ηγείται
 
 
Γιατί η γλώσσα είναι το μήνυμα. Κι όποιος κατάλαβε - κατάλαβε.  

Δεν υπάρχουν σχόλια: