Το πρώτο που διδάσκεται στα σεμινάρια
εκπαίδευσης πολιτικών είναι ότι δεν πρέπει να εκνευρίζονται ποτέ
δημοσίως. Ειδικά οι υποψήφιοι Πρωθυπουργοί μαθαίνουν ότι η διατήρηση της
ψυχραιμίας τους είναι ο θεμελιώδης όρος διατήρησης του αξιώματός τους.
Οσάκις τη χάνουν υποδηλώνουν ανασφάλεια
και υποσυνείδητη αίσθηση αποδρομής. Το είδαμε πχ στη Γαλλία με τα
νευράκια του Σαρκοζί σε πολίτες, όταν κατάλαβε ότι μετράει μέρες στο
μέγαρο των Ιλισίων.
Στα δικά μας ο μόνος που αδιαφορούσε γι'
αυτόν τον κανόνα ήταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής. Δεν το είχε
σε τίποτε να καταχερίσει όποιον τον ενοχλούσε δημοσίως, για
οποιονδήποτε λόγο. Αλλά στην περίπτωση του ήταν εκνευρισμός της
μεγαλοπρεπείας. Συστατικό στοιχείο της προσωπικότητας του ανδρός.
Όποιος δεν υπέστη τον εκνευρισμό του Καραμανλή δεν ξέρει τι σημαίνει
μεγάλος πολιτικός.
Ο εκνευρισμός που εκδήλωσε ο Αλέξης
Τσίπρας στη συνέντευξη της Θεσσαλονίκης ήταν άλλου τύπου: εκδήλωση
αμηχανίας και αστάθειας. Όχι επειδή μια δημοσιογράφος του έκανε την πιο
φυσιολογική ερώτηση του κόσμου. Αλλά γιατί τον χρέωσε προσωπικά με τις
παράπλευρες απώλειες που είχε ο διαγωνισμός για τις άδειες.
Με όρους καλής συμπεριφοράς ο
Πρωθυπουργός είχε δίκιο. Όταν ο δημοσιογράφος ρωτάει έναν πολιτικό ηγέτη
τον αφήνει να απαντήσει χωρίς διακοπές. Αλλά αυτό το δίκιο του το
έπνιξε ο ίδιος κάτω από μεγατόνους αρνητικού φορτίου που έδειξε σε
αρκετές στιγμές. Αντί να επισημάνει μειλίχια στη δημοσιογράφο ότι δεν
είναι ευγενικό να τον διακόπτει, έδειξε διάθεση να σηκωθεί και να την
πλακώσει στο ξύλο.
Σε όλες τις περιπτώσεις που ρωτήθηκε για
τα τηλεοπτικά απάντησε με ένταση. Και στην ουσία δεν απάντησε.
Δεν
ρωτήθηκε για την κατάσταση της ανεργίας στην Ελλάδα. Ρωτήθηκε για τις
συνέπειες μιας πολιτικής απόφασης σε μιντιακές επιχειρήσεις που δεν θα
κλείσουν για επιχειρηματικούς λόγους, αλλά εξ αιτίας αυτής της απόφασης.
Που ξανακούστηκε αριστερός πολιτικός να
εξισώνει προς τα κάτω λέγοντας σε εργαζόμενο ότι δεν είναι ο μόνος που
θα μείνει άνεργος, ή ότι δεν μίλησε όταν άλλοι έχαναν τη δουλειά τους;
Ο
Γεννηματάς έλεγε ότι "για τον άνεργο η ανεργία είναι 100%".
Πως νοείται ο υπαινιγμός ότι παίρνει ο
εργαζόμενος το μέρος της εργοδοσίας όταν δεν είναι η εργοδοσία αυτή που
του στερεί την εργασία του, αλλά οι συνέπειες μιας κυβερνητικής επιλογής
με σκοπιμότητες;
Δεν ήταν η μονή περίπτωση που υποδήλωσε
την εσωτερική ένταση του Πρωθυπουργού.
Μήπως οι υποδείξεις προς το ΣτΕ
για τον ίδιο διαγωνισμό από εκνευρισμό δεν υπαγορεύθηκαν;
Τι σημαίνει
ότι δεν διανοείται άλλη απόφαση από αυτή που θέλει ο ίδιος; Και αν
υπάρξει τι θα κάνει;
Χώρια που μ' αυτή την απάντηση δημιούργησε λόγους
να υπάρξει.
Να σημειωθεί ότι...
εκνευρισμό περιείχε και
το χιούμορ που έκανε για τον αρμόδιο υπουργό που αξίωσε δημοσίως να
παραμείνει στη θέση του.
Γενικά η εμφάνιση του Τσίπρα στη
συνέντευξη δεν είχε τα παλαιά στοιχεία της αυτοπεποίθησης και της ήρεμης
δύναμης. Καθώς κόμπιαζε συχνά, περισσότερο θύμισε μια ατάκα του Αρκά,
-τα σκίτσα του οποίου χρησιμοποιεί ο Μητσοτάκης ενίοτε για να τον
εκνευρίσει: "Προσπαθώ να βγω από το ψυχολογικό αδιέξοδο, αλλά δεν θυμάμαι από πού μπήκα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου