Toυ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΤΑΛΗ
Σαράντα δύο χρόνια μετά την τουρκική εισβολή - και ενώ έχει
προηγηθεί σειρά αποτυχημένων πρωτοβουλιών και άκαρπων διαβουλεύσεων -,
το πολύκροτο κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο, με τη
συγκρατημένη ελπίδα ότι αυτή τη φορά ενδέχεται να υπάρξει επιτέλους
κάποια λύση.
Για να συμβεί, όμως, αυτό απαραίτητη προϋπόθεση είναι να
επιδείξουν και οι δύο πλευρές την αναγκαία πολιτική βούληση για έναν
συμβιβασμό, έστω και επώδυνο. Διότι είναι η έλλειψη της βούλησης αυτής
που οδήγησε όλα αυτά τα χρόνια σε αλλεπάλληλα αδιέξοδα, δίνοντας την
ευκαιρία στην επικράτηση των αντιλήψεων των ακραίων εθνικολαϊκιστικών
κύκλων, με αποτέλεσμα την παγίωση της διχοτόμησης, η οποία όμως δεν
συμφέρει πλέον ούτε τη μία ούτε την άλλη πλευρά. Διότι αυτό που σήμερα
έχει αλλάξει είναι η προβολή της σημασίας της ενεργειακής πτυχής του
ζητήματος, που αποτελεί έναν ισχυρό μοχλό πίεσης προς την κατεύθυνση
μιας ενιαίας Κυπριακής Δημοκρατίας.
Και την πίεση αυτή ασκεί κυρίως τώρα η Ουάσιγκτον, μετά την ανακάλυψη
των γνωστών σημαντικών κοιτασμάτων αερίου στην ευρύτερη περιοχή της
Κύπρου.
Πρώτον, διότι θέλει να αποφύγει την εκδήλωση μιας ακόμη
επικίνδυνης κρίσης σε μια ήδη εξαιρετικά εύφλεκτη περιοχή
Δεύτερον,
διότι θεωρεί ότι μια ενιαία Κύπρος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως
διακλάδωση ενεργειακών αγωγών, μετατρέποντας την Ανατολική Μεσόγειο σε
μια εναλλακτική πηγή ενέργειας για την Ευρώπη, κάτι που θα μείωνε την
εξάρτηση από τη Ρωσία.
Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι κίνητρο για την Αγκυρα
να συμβάλει στη λύση του Κυπριακού είναι να υπάρξει μια συμφωνία μεταξύ
Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, ώστε στη συνέχεια να δημιουργηθεί η
δυνατότητα κατασκευής ενός αγωγού από το Ισραήλ στην Τουρκία (και στη
συνέχεια προς την Ευρώπη) μέσω Κύπρου. Ηδη οι Ηνωμένες Πολιτείες
υπέγραψαν συμφωνία ύψους 38 δισ. δολαρίων (!) για την παροχή
στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ για δέκα χρόνια.
Στο νέο αυτό σκηνικό που στήνεται στην ευαίσθητη περιοχή της Ανατολικής
Μεσογείου θα πρέπει να ενταχθούν και οι πρόσφατες τριγωνικές συμφωνίες
μεταξύ της Ελλάδας - Κύπρου και Ισραήλ, καθώς και Κύπρου - Αιγύπτου, και
είναι προφανές ότι από τις διπλωματικές αυτές ενέργειες δεν μπορεί να
εξαιρεθεί η Τουρκία.
Διότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν μπορούμε να
αγνοήσουμε το γεγονός ότι...
η χώρα αυτή, με Ερντογάν ή χωρίς Ερντογάν,
κατέχει τη μεγαλύτερη ακτογραμμή στην περιοχή. Και είναι τουλάχιστον
περίεργο που δεν προσκλήθηκε από τον έλληνα υπουργό Εξωτερικών να
παραστεί στην πρόσφατη Σύνοδο των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου, που
πραγματοποιήθηκε στη Ρόδο, όπου απόν ήταν και το Ισραήλ, μια ακόμη
χώρα-κλειδί στην περιοχή.
Κατόπιν όλων αυτών, μένει τώρα να επιβεβαιωθεί
αν η νέα διάσταση που έχει λάβει το Κυπριακό θα συμβάλει και στη λύση
του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου