Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία τις
αποφάσεις για τα μαθήματα που θα διδάσκονται στα σχολεία τις παίρνει η
εκλεγμένη κυβέρνηση, τις εγκρίνει η Βουλή και στο τέλος όλοι κρίνονται.
Ακριβώς όμως επειδή πρόκειται για
Δημοκρατία, προτού αποφασίσει η κυβέρνηση διαβουλεύεται με τους
εμπλεκόμενους και αναζητά τη συνισταμένη.
Πχ αποτελεί δικαίωμα του υπουργού
Παιδείας να αλλάξει το μάθημα των Θρησκευτικών.
Όμως η φύση του
μαθήματος απαιτεί, προτού το κάνει, να συζητήσει με την Εκκλησία, με
τους εκπαιδευτικούς, με τους γονείς και τους μαθητές, με την
επιστημονική κοινότητα.
Τίποτε από αυτά δεν έκανε ο Νίκος Φίλης.
Επιφανειακά δείχνει ότι απλώς έχει μια άποψη για το συγκεκριμένο
μάθημα και προσπαθεί να την επιβάλει.
Θεωρεί ότι τα Θρησκευτικά είναι
μάθημα με κατηχητικό χαρακτήρα και πρέπει να διευρυνθούν με ακαδημαϊκή
γνώση.
Αν ήταν μόνο αυτό, πάλι θα ήταν
αμφιλεγόμενο. Είναι σαν να λες ότι τα Μαθηματικά πάρα έχουν πολλούς
αριθμούς και κανόνες, ας τα αραιώσουμε με λίγη Γεωγραφία.
Σε μια χώρα με επικρατούσα θρησκεία του
Χριστιανισμού, τι άλλο από την ιστορία και τα δόγματα του θα μπορούσαν
να μαθαίνουν στα σχολεία;
Αν κάποιος κρίνει ότι υπάρχει έλλειψη
γνώσεων και για τις λοιπές θρησκείες, ας προσθέσει εκ παραλλήλου ένα
αντίστοιχο μάθημα. Αλλά τα Θρησκευτικά σε μια συνταγματικά ανεξίθρησκη
αλλά ταυτόχρονα και ορθόδοξη χώρα, προφανώς την Ορθοδοξία διδάσκουν.
Αν δώσει κανείς προσοχή στους χειρισμούς
όμως θα διαπιστώσει ότι δεν είναι αυτό το ζήτημα με τον συγκεκριμένο
υπουργό. Δεν επιβάλει απλώς τη θεωρία του για τον χαρακτήρα και το
περιεχόμενο του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Επιτίθεται και στην Εκκλησία. Αναφέρεται στα ξεκούδουνα στο ρόλο της στην Κατοχή –επ' αυτού τον εξευτέλισε ο Μανόλης Γλέζος– και τη δικτατορία. Αυτό που κολλάει;
Για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα μιλάμε όχι
για τη νεώτερη πολιτική ιστορία της χώρας. Θέλει να κάνει καλύτερο ένα
μάθημα ή να κάνει μαθήματα πολιτικής ιστορίας στον Αρχιεπίσκοπο;
Είναι σαφές ότι οι αλλαγές στο μάθημα
των Θρησκευτικών αποτελούν πρόσχημα.
Ο υπουργός Παιδείας επιδιώκει...
σύγκρουση με την Εκκλησία και την προκαλεί με προβοκατόρικο τρόπο.
Εν όψει του κομματικού συνεδρίου το
πιάσαμε το υπονοούμενο. Το θέμα όμως είναι ότι στην προβοκάτσια εντάσσει
και τον Πρωθυπουργό –όταν λέει ότι έχει την κάλυψη του.
Μετά το "άριστα είκοσι", ανέθεσε στον
υπουργό του ο Αλέξης Τσίπρας να ανοίξει πόλεμο με την Εκκλησία;
Από ό,τι
είναι γνωστό ο ίδιος έχει καλές σχέσεις με τον Ιερώνυμο, ο οποίος μέχρι
και συνέδραμε την κυβέρνηση όταν χρειάστηκε –και πάντως μόνο ως αντίπαλος της δεν έχει λειτουργήσει ως τώρα.
Συμπέρασμα;
Είτε πρόκειται για
προβοκάτσια του Φίλη εναντίον του Τσίπρα είτε μπέρδεψαν τις διγλωσσίες
τους, σε κάθε περίπτωση το θέμα έχει ξεφύγει πλέον από τον υπουργό
Παιδείας. Είναι θέμα Πρωθυπουργού.
Ο Φίλης εμφανίζει τη σύγκρουση ως
κοινή επιλογή. Αν δεν είναι, τότε όπως έλεγε ο Γερμανός Φιλόσοφος
Τεοντόρ Αντόρνο: "Το να λες 'εμείς' και να εννοείς 'εγώ', είναι μια από τις πιο ακατανόητες προσβολές".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου