"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Κάτι Απιστοι Θωμάδες που εξακολουθούν να ρωτούν «τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;» στον εξυπνότερο λαό του κόσμου!


Από τη στιγμή που κατέρρευσε η Βενεζουέλα και κυκλοφόρησαν οι δυσάρεστες εικόνες με τις λεηλασίες και τις βιαιοπραγίες σε καταστήματα και σπίτια, πολλοί ξεσπάθωσαν στα κοινωνικά δίκτυα: το κράτος-πρότυπο, κατά τον σημερινό μας πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του, έδειξε την πραγματική του εικόνα. Οι επισκέψεις του κ. Τσίπρα στη λατινόφωνη χώρα του Τσάβες και του Μαδούρο, οι άστοχες δηλώσεις του και τα σχετικά τουιταρίσματα περί απόρριψης του ευρωπαϊκού - καπιταλιστικού μοντέλου έναντι της «άνοιξης της Βενεζουέλας», ενόσω βρισκόταν ακόμα στην αξιωματική αντιπολίτευση (άρα εκ του ασφαλούς), ήρθαν ξανά στην επιφάνεια από ανώνυμους και επώνυμους.


Ψιλά γράμματα, όμως, είναι όλα αυτά για τη δυαρχία Τσίπρα-Παππά.  


Τι σημασία έχουν σήμερα εκείνες οι δηλώσεις υπέρ του παραδείγματος της Βενεζουέλας; 


 Καμία. Τότε ήταν τότε. Οπως και οι αντιμνημονιακοί δεκάρικοι, η παθιασμένη στήριξη των αγροτών, οι πύρινες καταδίκες του ΕΝΦΙΑ και, και, και. Τότε ήταν τότε. 


 Είναι και αυτή μια περίπου φυσική, αυτονόητη συνέπεια: η εξέλιξη –ή μήπως μετάλλαξη;– όσων καταλαμβάνουν την εξουσία: είπα - ξείπα. 


 Ψιλά γράμματα είναι περίπου τα πάντα για τους δύο ισχυρούς άνδρες του Μαξίμου – εκτός, εννοείται, από το ζήτημα της διατήρησης της εξουσίας.


Απλώς, ακόμα και όσοι δεν «ψήθηκαν» ποτέ από το αφήγημα ΣΥΡΙΖΑ, περίμεναν μιαν άλλη στάση από μιαν αριστερή κυβέρνηση – τουλάχιστον σε ορισμένους τομείς. Υποτίθεται ότι η «παρθενία» της εξουσίας εξασφάλιζε μια κάποια αγνότητα, όσο να ’ναι.


 Η «πρώτη-φορά-Αριστερά» αποδείχθηκε πολύ πιο «ψημένη» για την εξουσία – η αγνότητα ήταν απλώς «ζώνη αγνότητας» που με ένα αντικλείδι ανοίγει και κλείνει, ανάλογα με τη στιγμή...


Το μεγάλο ερώτημα, όμως, δεν είναι τόσο οι κυβερνώντες όσο...

 εμείς, οι πολίτες και κυρίως οι κάτοικοι της επαρχίας. Ολα αυτά που υπερτονίζονται από κάποιους σχετικά, π.χ., με το παράδειγμα της Βενεζουέλας αφορούν και επηρεάζουν ελάχιστους φιλοευρωπαϊστές με αγωνίες για τα αστικά ήθη της χώρας, για όσους φαντασιώνονται καινοτομίες και πρωτοβουλίες, επιχειρηματικές ή άλλες, start-ups και τα λοιπά. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Μια βόλτα στην επαρχία αρκεί για να σε ξυπνήσει βάναυσα σε μια ελληνική πραγματικότητα που ελάχιστη σχέση έχει με τη δική σου στην πόλη – και, βασικά, στην Αθήνα.


Πολύ απλά, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στην επαρχία η Βενεζουέλα και άλλα υπέροχα υποκριτικά της σημερινής κυβέρνησης (και πολλά ακόμα που αναδεικνύουν όχι μόνον την υποκρισία της αλλά και την ανικανότητά της να κυβερνήσει) δεν έχουν καμία σημασία. Γνωρίζουν καλά πως οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» είναι ένα αφελές όνειρο κάποιων (λίγων) Αθηναίων, πως ακόμα και αν εκλεγεί πρωθυπουργός ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα μπορέσει να κάνει πολλά πράγματα (όπως δεν επετράπη και στην κυβέρνηση Σημίτη), η κρίση τούς έχει χτυπήσει αλλά έχουν πάντοτε αποκούμπι τη γη και, κυρίως, το ερώτημα παραμονής ή μη στο ευρώ δεν τους λέει απολύτως τίποτα. 


Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει χάσει έδαφος, φαίνεται όμως πως έχει κερδίσει έδαφος η δραχμή. 


Η προ-ΣΥΡΙΖΑ επωδός «τι χειρότερο μπορεί να συμβεί;» χρησιμοποιείται τώρα για το ενδεχόμενο αύριο της δραχμής.  


Είμαστε άπιστοι Θωμάδες· αν δεν πιάσουμε την πληγή, δεν πιστεύουμε πως είναι εκεί...

Δεν υπάρχουν σχόλια: