ΚΟΙΝΩΝΙΑ και (ΔΙΕΘΝΗΣ) ΠΟΛΙΤΙΚΗ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Πούτιν και το... μελαχρινό γένος - Γιατί ο εξυπνότερος λαός του κόσμου λατρεύει τον Πούτιν

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ

Θα βρίσκεις να παρκάρεις, αλλά δεν θα μπορείς να σταματήσεις. Δεν το είπε ο γέροντας. Το λέει η Τροχαία σε όσους έχουν σταθμεύσει το αυτοκίνητο τους κοντά στην Ηρώδου Αττικού. 

 Θα ήταν πιο πρακτικό αν έβαζαν τον Βλάντιμιρ Πούτιν σε ένα κινούμενο κλουβί. Όμως επειδή κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί, τα κάγκελα τοποθετούνται περιμετρικά. Θα βρίσκεται εδώ, αλλά θα είναι σαν να λείπεις εσύ.

Ετσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Αν ερχόταν ο Ομπάμα μπορεί να επέβαλλαν απαγόρευση κυκλοφορίας. Η διαφορά, βέβαια, θα ήταν στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.  

Τι και αν ο Ομπάμα αποσύρθηκε από Ιράκ και Αφγανιστάν;  

Θα μαζευόμασταν στα Προπύλαια να διαμαρτυρηθούμε επειδή μας στερεί την αιτία για διαμαρτυρία ή μολύνει με καπιταλισμό την Κούβα.

Κανένας δεν έχει διάθεση να διαμαρτυρηθεί κατά του Βλάντιμιρ Πούτιν. Δεν είναι μόνο η γοητεία που ασκεί ο άνδρας. Είναι η παραδοσιακή σχέση συμπάθειας που διατηρούμε με το ξανθό γένος. 

Όταν, ως Σοβιετική Ενωση, είχαν εισβάλει στο Αφγανιστάν, η ιδέα για συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ούτε που μας περνούσε από το μυαλό, όπως, παρεμπιπτόντως,  περνούσαν οι όλμοι του Κόκκινου Στρατού από τα κεφάλια των Μουτζαχεντίν. Ομοίως, διάφοροι δήμαρχοι οδηγούσαν τη γραφικότητα σε άλλα επίπεδα, κηρύσσοντας τις πόλεις τους αποπυρηνικοποιημένες ζώνες, εννοώντας τους αμερικανικούς «Πέρσινγκ και Κρουζ». Οι ρωσικοί SS 20 δεν απειλούσαν τον πλανήτη.  

Στην κρίση της Κριμαίας στηρίξαμε με θέρμη την «Αρκούδα», αποδίδοντας τη μομφή του ναζί στους Ουκρανούς.  

Δεν μας ενόχλησε καν η κατάρριψη του Μαλαισιανού αεροσκάφους από τα αγόρια της Κριμαίας –μεταξύ μας και ο Ομπάμα έκανε πώς βλέπει αλλού, δεν άκουσε καλά κ.λ.π. 

Στη Eurovision ψηφίσαμε Ρωσία (είχαμε και συμμετοχή στο τραγούδι) και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έσπευσαν να καταγγείλουν το αποτέλεσμα. «Το τραγούδι της Ουκρανίας λέει για τους Τάταρους. Οι Τάταροι συνεργάστηκαν με τους ναζί, άρα το αποτέλεσμα είναι ακροδεξιό» –πάλι καλά που δεν θεωρήθηκε και μνημονιακό.

Ασφαλώς όλα αυτά παίρνουν φως από την ανατολή του ελληνικού κράτους. Ο Υψηλάντης, ο Καποδίστριας, η πολιτική συνδρομή του Τσάρου και η εναπόθεση ελπίδων στο ομόδοξο «ξανθό γένος», έδωσαν μεσσιανικές διαστάσεις στη σχέση μας με τη Ρωσία. Λίγοι, βέβαια, αναφέρονται σήμερα στην εκστρατεία της Κριμαίας, όταν η Ελλάδα συμμετείχε στην επιχείρηση των δυτικών συμμάχων κατά των Μπολσεβίκων. Ακολούθησε η «ανταπόδοση» από τον Λένιν κατά την περιπέτεια της Μικρασιατικής Καταστροφής.  

Όμως αυτά ήταν μικρά ιστορικά ίχνη που τα σκόρπισε ο αέρας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ψίθυροι που σκεπάστηκαν από τα τραγούδια του Κόκκινου Στρατού, έτσι όπως διασκευάστηκαν στα ελληνικά βουνά.  

Η επιρροή και η γοητεία της Σοβιετικής Ενωσης στη σκέψη και στην έκφραση της ελληνικής Αριστεράς ήταν καταλυτική. Οι Ελληνες σταθήκαμε ελαφρώς αμήχανοι μπροστά στην κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης. Αντιπαθήσαμε τον Γκορμπατσόφ. Είδαμε με απαξία τον Γιέλτσιν. Και ερωτευτήκαμε τον Πούτιν.

Τι είναι αυτό που μας συμβαίνει με προσωπικότητες αυτού του είδους; 

Ο Πούτιν προκαλεί αποστροφή στο μέσο Ευρωπαίο. Ο μέσος Ελληνας πετάει καρδούλες από το κεφάλι.  

Η διακυβέρνηση της Ρωσίας με καθεστωτικό, ολοκληρωτικό τρόπο προκαλεί εύλογες αντιδράσεις σε όλο τον κόσμο. Εδώ όχι μόνο γίνεται αποδεκτή, συχνά χρησιμοποιείται και ως πρότυπο πολιτικής διαχείρισης. 

Κατήγγειλε ο άλλος τον Σαμαρά για ακροδεξιό και κάρφωνε στον τοίχο κάδρο του Πούτιν. Και όμως, στις δύσκολες στιγμές, εκεί που έπρεπε να πέσουν μετρητά και όχι προσευχές, το ξανθό γένος μας άφησε να μουδιάζουμε απογοητευμένοι.  

Εδώ δεν βοήθησαν οικονομικά την Κύπρο, τον κουμπαρά της ολιγαρχίας τους, θα έβαζαν το χέρι στην τσέπη για μας;  

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης το πήρε απόφαση μετά το δημοψήφισμα, όταν εκλήθη στο Προεδρικό Μέγαρο για να ενημερωθεί με τον πλέον επίσημο τρόπο για τις προθέσεις της μαμάς Ρωσίας. Και είναι να απορείς πώς το Κρεμλίνο δεν αξιοποίησε την ευκαιρία αποσταθεροποίησης της Ευρώπης. Φαντάζεστε τον εκπρόσωπο του Πούτιν να δήλωνε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να στηρίξει ενεργά την Ελλάδα;  

Θα το φαντάστηκαν και στη Μόσχα, απλώς τα λεφτά ήταν πολλά. Πάρα πολλά.

Πού αποδίδεται, λοιπόν, η γοητεία του Πούτιν στο… μελαχρινό γένος; 

Υποθέτω... 

στα μπράτσα που δεν έχουμε, στις φαρδιές πλάτες του νταή. Κυρίως στην επιθετική αμφισβήτηση των αξιών της Δύσης, ακόμα και των αρχών του Διαφωτισμού. 

Ο Πούτιν υπερασπίζεται την «ιδιαιτερότητα» που, λόγω συγκυριών, πιεζόμαστε να εγκαταλείψουμε. Στο απλοϊκό ημίφως του συλλογικού θυμικού παίζει τον ρόλο βυζαντινού αυτοκράτορα που θα ανακτήσει τη Βασιλεύουσα και θα την παραδώσει στους Ελληνες –στον Αλέξη και στον Πάνο, ας πούμε; 

Κάπως έτσι, ως και οι αναχρονιστικές γεωπολιτικές φαντασιώσεις ενός αγιορείτη μοναχού εξελίχθηκαν σε εκδοχή στρατηγικού δόγματος. Ανθρωποι πλούτισαν πουλώντας βιβλία με Πούτιν, Πόλη και υπερόπλα. Ο περιθωριακός Τύπος κρεμάει προφητείες στα μανταλάκια και ο Πούτιν συντηρεί μυστικό στρατό στο Αγιο Ορος. 

Δεν είναι και λίγο ο ήρωας του αγαπημένου σου παραμυθιού να πατάει με τα δύο γερά του πόδια στην πραγματικότητα. Με του γέροντα την ευχή και της Δύσης την κατάρα. Λες και παραγγείλαμε delivery από την Ιστορία.