ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ και ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: «Κύριε Τσίπρα, σας παρακαλώ: φοβηθείτε!»

Του Κ. ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Αισθάνομαι την ανάγκη να παραδεχθώ πως φοβάμαι. 


Επειδή τίποτε δεν θα είναι πια όπως ήταν. 


Επειδή σκέφτομαι αν θα κυκλοφορήσω σε χώρους μαζικών συναντήσεων. 


Επειδή αν είναι να πάω σε μία συναυλία θα το σκεφτώ δύο φορές - μάλλον περισσότερες. 


Επειδή δεν με ενδιαφέρει πια τόσο πολύ το οικονομικό μακελειό που συμβαίνει στη χώρα και τις άλλες χώρες, αλλά το άλλο, το πραγματικό που μπορεί να συμβεί οπουδήποτε.

Ίσως να είμαι υπερβολικός. Λένε ότι η Ελλάδα ως στόχος δεν προσφέρει τίποτε στους ακραίους ισλαμιστές, δεν έχει την ίδια αίγλη με το Παρίσι.

Περισσότερο από όλα τα παραπάνω φοβάμαι κάτι άλλο έπειτα από το μακελειό του Παρισιού. Φοβάμαι τον τρόπο με τον οποίο ο Πρωθυπουργός της χώρας μας, ανακοινώνει ότι δεν φοβάται και καλεί τους πάντες να νικήσουν τον φόβο τους για τον φόβο και διάφορα άλλα τέτοια συνθηματολογικά και κενά περιεχομένου.

Ο Τσίπρας ήταν ένας από τους πρώτους που έσπευσαν να κάνουν ένα δήθεν βαρυσήμαντο διάγγελμα μετά τις επιθέσεις του Παρισιού. Βασικό του μέλημα ήταν να εκδηλώσει την ανησυχία του για τον περιορισμό της Δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Προπέτεια και ασχετοσύνη κυριάρχησαν και πάλι. Καμία περίσκεψη, καμία ενδοσκόπηση, καμία αίσθηση αυτοσυγκράτησης και καμία προσπάθεια έκφρασης μίας κοινής ευρωπαϊκής συνείδησης, πορείας, υποχρέωσης και δέσμευσης.

Ο φόβος δεν είναι βλαπτικός. Η παράλυση είναι, είτε λόγω φόβου, είτε λόγω περιορισμένης αντίληψης της πραγματικότητας.

Περιττό σε αυτό το πλαίσιο θα ήταν να αναφερθεί ότι πολλά στελέχη του κόμματος και κυρίως πλήθος θαυμαστών, ακολούθων και ψηφοφόρων του Τσίπρα αποδύθηκαν με αστραπιαία αντανακλαστικά σε εκστρατείες συμψηφισμού, θεωρίες συνωμοσίας, αναζήτησης ευθυνών της Δύσης για το δράμα της Ανατολής και άλλα τέτοια - τα οποία ειρήσθω εν παρόδω αγνοούν ότι ευκαιρίες εκσυγχρονισμού της του αραβικού/ισλαμικού κόσμου παρουσιάστηκαν στο παρελθόν, αλλά οι πολίτες κάποιων ισχυρών χωρών άλλα αποφάσισαν (βλ. την έκρηξη του παναραβισμού στην Αίγυπτο του Νάσερ).

Οι ευθύνες της Δύσης προφανώς και είναι πολλές για τα όσα συμβαίνουν, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι αυτό το θέμα υπό τις παρούσες συνθήκες.

Το θέμα είναι:

Κατά πόσο η χώρα και οι πολίτες της είναι διατεθειμένοι και ικανοί να συνταχθούν με μία πλευρά σε πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο, ή αν το διανοητικό DNA τους δυσχεραίνει την διαδικασία και τους απαγορεύει κάτι τέτοιο.

Τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες, η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί να επιλέξει αν θα συνταχθεί με κάποιον τρόπο ουσιαστικό (και αυτό δεν σημαίνει κατ΄ ανάγκην στρατιωτικό) με την Δύση, ή θα επιχειρήσει κουτοπονηριές, με το βλέμμα πάντοτε στην εξουσία και την χειραγώγηση των πρόθυμων (ακόμη) μαζών.

Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η παρτίδα είναι να φοβηθεί λίγο έστω ο ατρόμητος πρωθυπουργός, μήπως και αντιμετωπίσει το πρόβλημα με τους πραγματικούς συμμάχους της χώρας. Και γι' αυτό τον παρακαλούμε: «κύριε Τσίπρα, φοβηθείτε! Μπορεί να είναι δημιουργικό».