Στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, οι νέοι, κατά 50% άνεργοι,
ψήφισαν «όχι» με ποσοστά 70-80%. Η άθλια διατύπωση του ερωτήματος
επέτρεψε, αν δεν επέβαλε, την ερμηνεία του αποτελέσματος ως «όχι» στην
Ευρώπη, τα Μνημόνια και, ίσως, στο ευρώ. Η «θριαμβολογία» Βαρουφάκη,
αλλά και Τσίπρα, το βράδυ των αποτελεσμάτων επιβεβαίωσε τη δολιότητα του
ερωτήματος. Δυστυχώς και για τους δύο, οι «δανειστές» δεν το είδαν με
το ίδιο «μάτι» και ο κ. Τσίπρας υποχρεώθηκε να επιστρέψει με ένα 3ο
Μνημόνιο που ψηφίστηκε στις 14 Αυγούστου και «έριξε» την κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ.
Οι ίδιοι αυτοί «νέοι» θα ψηφίσουν σε λίγες μέρες για νέα
κυβέρνηση. Το τι θα αποφασίσουν με την ψήφο τους θα εξαρτηθεί από το πώς
έχουν προσλάβει την τραγική κατάσταση στην οποία πολλοί βρίσκονται. Η
ανεργία, η εργασιακή εκμετάλλευση και η έλλειψη προοπτικής «δεν
αντέχονται» εύκολα. Τα κυρίαρχα συναισθήματα είναι τρία: θυμός, απόγνωση
και ελπίδα. Οι εκλογές είναι «ιδανικός» τρόπος έκφρασης. Το αποτέλεσμα
θα κριθεί από τον τρόπο με τον οποίο οι νέοι θα προσλάβουν το «μήνυμα»
των κομμάτων σε σχέση με τα τρία κυρίαρχα συναισθήματα. Τα κόμματα που
«ποντάρουν» στον θυμό των νέων είναι πολλά, κυρίως περιθωριακά. Η
«δουλειά» τους είναι εύκολη. Πολύ πιο δύσκολο είναι το έργο όσων
προσπαθούν να μετριάσουν την απόγνωση, προτείνοντας λύσεις και ακόμη πιο
δύσκολη η καλλιέργεια της ελπίδας, ιδίως για κόμματα που κυβέρνησαν στο
παρελθόν. Θα περίμενε κανείς αυτά τα κόμματα να προβάλλουν
συγκεκριμένες και στοχευμένες απαντήσεις και προγράμματα. Αν
εξαιρέσουμε, κάπως, το Ποτάμι, που απευθύνεται περισσότερο στους νέους,
δεν διακρίνεται τίποτα. Κανένα κόμμα δεν προσπαθεί καν να δημιουργήσει
αίσθημα ελπίδας.
Προχθές δημοσιεύθηκε στα ΜΜΔ η σπαρακτική
ιστορία ενός αυτοδημιούργητου νέου που υποχρεώθηκε να μεταναστεύσει στη
Βουλγαρία, καθώς ο έλεγχος κεφαλαίων τού απαγόρευσε να λειτουργήσει τη
νεοφυή επιχείρηση που έστησε με κόπο 4 ετών.
Περιγράφει την
περιπέτεια και την απόλυτα εχθρική στάση του κράτους. Θα είχε πολύ νόημα
αν αυτήν την ιστορία τη χρησιμοποιούσε κάποιο κόμμα στο πρόγραμμά του,
αντί για τις αιώνιες δυσνόητες και ανειλικρινείς κοινοτοπίες τύπου
«Θεσσαλονίκης».
Το κόμμα που θα απευθυνθεί στους νέους με τρόπο πειστικό
θα κερδίσει τις εκλογές.
Το πρόβλημα είναι ότι «δεν μπορείς να
ξεγελάσεις τα παιδιά» τόσο εύκολα. Θέλουν πολλά και τα θέλουν τώρα.
Μέχρι να γίνουν και αυτά σαν και εμάς. Δυστυχώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου