Οικονομολόγου
Ξεκινώντας να γράφω αυτό το κείμενο σκεφτόμουν πώς είναι δυνατόν να
γράψω κάτι αποφεύγοντας τις λέξεις γερμανοτσολιάς, δωσίλογος,
υπερηφάνεια και ελευθερία.
Και να που είναι δυνατόν, όπως ακόμα θέλω να
πιστεύω ότι είναι δυνατόν να δώσουμε στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας
και στους γονείς μας την ευκαιρία να ΜΗΝ ζήσουμε αυτές τις στιγμές στο
ίδιο μας το σπίτι και να παραμείνω ο μόνος που έχει το «προνόμιο» να τις
περιγράφει.
Πριν από περίπου πέντε χρόνια, στα 28 μου, άφησα την πατρίδα μου, για
να πάω να δουλέψω στην άλλη άκρη της γης και πιο συγκεκριμένα στη
Αργεντινή και το πανέμορφο Buenos Aires.
Φτάνοντας εκεί και μην έχοντας την παραμικρή ιδέα του τι μπορεί να
συναντήσω, περιέργως ένιωσα σαν στο σπίτι μου, σε λίγες μόνο μέρες, με
ό,τι καλό ή κακό μπορεί αυτό να σημαίνει...
Δυστυχώς όμως λόγω των
ημερών θα αναγκαστώ να αδικήσω αυτή την πενέμορφη χώρα και αντί να γράψω
για όλες τις όμορφες στιγμές μου εκεί, νιώθω την ανάγκη να πω τα άσχημα
αυτής της εμπειρίας γιατί εξελίσσεται στο σπίτι μας μια ταινία την
οποία δυστυχώς έχω δει και σίγουρα δεν θα ήθελα να ξαναδώ.
Όχι, δεν ήμουν εκεί το 2001 που χρεοκόπησε η Αργεντινή, με τον πλέον
άσχημο τρόπο, οπότε δεν θα γράψω για αυτό, γιατί το πιο πιθανό είναι να
αδικήσω τα γεγονότα.
Ήμουν όμως εκεί, όταν ο πληθωρισμός άγγιζε το 35% και η κυβέρνηση
έλεγε ότι είναι 10%. Στο σουπερμάρκετ τα ίδια προιόντα άλλαζαν τιμές
σχεδόν κάθε βδομάδα, με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι τι παραπάνω μπορεί να
ψώνισες ή αν σε κλέβει το σουπερμάρκετ!
Ήμουν εκεί, όταν τα βράδια μέσα στο ταξί υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να
μπει κάποιος οπλισμένος και να σε αναγκάσει να πας στο κοντινότερο ΑΤΜ
για ανάληψη, γιατί πολύ απλά, δεν είχε τίποτα να χάσει...
Ήμουν εκεί, όταν με την απειλή όπλου με λήστεψαν σε περιοχή γεμάτη πρεσβείες, φύλακες και αστυνομικούς.
Ήμουν εκεί, όταν στην πολυκατοικία που έμενα κοντά στο γραφείο μου σε
«καλή» περιοχή υπήρχαν φρουροί στην είσοδο με αυτόματα όπλα για να μας
φυλάνε.
Ήμουν εκεί, όταν μέσα σε λίγα μόνο χρόνια μια παραγκούπολη (villa 31) διπλασιάστηκε σε μέγεθος μέσα στην καρδιά της πόλης.
Ήμουν εκεί, όταν το μεγαλύτερο χαρτονόμισμα το οποίο κυκλοφορεί στη
χώρα εσκεμμένα από την κυβέρνηση είναι αυτό των 100 pesos (ισούται με 10
ευρώ περίπου) για να μην παραδεχτεί το πρόβλημα του πλυθωρισμού και να
για να διατηρήσει την εντύπωση στον λαό ότι έχει χρήμα στην τσέπη του,
έστω και αν αυτό έχει μηδαμινή αξία.
Ήμουν εκεί, όταν για να αγοράσεις μια τηλεόραση εισαγωγής, όπως αυτές
που οι περισσότεροι έχουμε στα σπίτια μας, ο μέσος Αργεντίνος
χρειαζόταν 2 ή και 3 μισθούς.
Ήμουν εκεί, όταν η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει δικαίωμα ψήφου σε
παιδιά 16 χρονών, τη στιγμή που διαπίστωσε ότι οι δημοσκοπήσεις ήταν
εναντίον της.
Ήμουν εκεί, όταν όλοι οι δολαριακοί λογαριασμοί μετατράπηκαν σε μια
νύχτα σε pesos δημιουργώντας μαύρη αγορά δολαρίου (blue dollar), την
οποία -εννοείται- εκμεταλλεύτηκαν οι πιο ευκατάστατοι για να αγοράσουν
τα πάντα σε τιμές ευκαιρείας.
Ήμουν εκεί, όταν το 2013, 12 χρόνια μετά τη χρεοκοπία άρχισαν οι λεηλασίες στα σουπερμάρκετ.
Ήμουν εκεί, όταν τα έβλεπα όλα αυτά και έλεγα ευτυχώς αυτά στη Ελλαδίτσα δεν θα συμβούν ποτέ....
Ήμουν εκεί μέχρι τον Φεβρουάριο του 2015.
Τώρα όμως είμαι εδώ...
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου