"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η μαμά μου σε Grand Prix (ΑΡΘΡΑΡΑ-ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ, από την μοναδική Ρέα Βιτάλη με αφορμή τη σημερινη γιορτή της μητέρας...)

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Τώρα που το καλοσκέφτομαι γεννήθηκε με ταλέντο συνοδηγού. Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο μου «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» θα θυμάστε τις σκηνές της παιδικής μου ηλικίας που περιγράφω σ' εκείνο το αυτοκίνητο, σε κείνες τις απέραντες διαδρομές, στους όλο στροφές και εκκλησάκια δρόμους, της δεκαετίας του '60. Τότε που υπήρχε η φράση «Πρόσεξε μην κόψεις κανέναν άνθρωπο». Καθόταν που λες στο δίπλα κάθισμα κι έλεγε κι έλεγε κι έλεγε. Ιστορίες, μαγευτικές διηγήσεις, νέα, κουτσομπολάκια. Είχε αναλάβει το διασκεδαστικό του πρόγραμμα. Και για κάθε έναν που ανέφερε στις κουβέντες της έκανε και την ανάλογη φωνή.

Φοβερό το ταλέντο της στις μιμήσεις. Κι όλα αυτά για να τον ακούσει να γελάει. Να δει το μυαλό του να ξεφεύγει από τις επιχειρηματικές του σκοτούρες. Και κείνος ανταποκρινόταν. Και γελούσε και κατά διαστήματα της χάιδευε και το πόδι. Και κείνη δήθεν ξαφνιαζόταν κι έκανε και μια κίνηση και καλά... Τόσο δα ντροπής «Κάτσε βρε Κωστάκη μου!». Και γω, μέσα στον γενικότερο ενθουσιασμό του ταξιδιού, ζητούσα να πάω μπροστά. Πού να τ' ακούσει σύγχρονος; Η μπροστά θέση ήταν τότε τιμητική για τα παιδιά. Και όταν το αποδεχόταν... Θρίαμβος! Εξασφάλιζες αγκαλιά και πρώτη θέση «πίστα». Και καθοδηγούσε το βλέμμα μου ενώ με έσφιγγε στην αγκαλιά της «Δες τα σύννεφα τι σχηματισμούς κάνουν».


Δύο χρόνια πριν πεθάνει ο πατέρας μου (τότε βέβαια δεν γνωρίζαμε αυτό που έμελλε να συμβεί) εκείνη ζήτησε επίμονα να πάρει δίπλωμα οδήγησης.  

Της το αρνιόταν πεισματικά. Μα κείνη πάντα προσπαθούσε να τον μεταπείσει, με τον τρόπο που είχαν εκείνες οι γυναίκες του τότε. Με γλύκα, με υπομονή, με επιχειρήματα, με χαριτωμένους ελιγμούς. «Μην επιμένεις Βεττάκι μου, θα σου βάλει χέρι ο δάσκαλος της σχολής οδήγησης. Τους ξέρω εγώ!». Ήταν η εποχή που υπήρχε η έκφραση «Θα σου βάλει χέρι». Και είχε κι άλλο επιχείρημα. «Αν πάρεις δίπλωμα, ποιος θα μιλάει στους ταξιτζήδες για τα αυτοκίνητά μας και την εταιρεία; Ξέρεις πόσα αυτοκίνητα πουλάμε σε ταξιτζήδες;». Κάπως έτσι λειτουργούσε τότε το marketing. 

Μα ό,τι κι αν έλεγε, η Βέττα πήρε δίπλωμα. Κρυφά έκανε μαθήματα. Συμμετείχα στην «παρανομία» της. Η ψυχή μου το ξέρει τι τραβήξαμε. Έχω βάσιμες υποψίες ότι λάδωσε. Ποτέ δεν το αποδέχτηκε αλλά και ούτε το διέψευσε.  

Του πήγε το δίπλωμα με ένα κουτί σοκολατάκια. «Κερνάω Κωστάκη μου που πήρα δίπλωμα» και κείνος γελούσε κάθε φορά που το σκεφτότανε «Αχ βρε Βεττάκι μου! Πώς το έκανες αυτό;».  

Και άρχισαν οι διαδρομές του μαρσαρίσματος. Είχε ένα θέμα με τις ταχύτητες. Ξεχνούσε να τις αλλάξει. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα κι άκουγα το μούγκρισμα! Απορώ πώς δεν ξεψύχησε το αυτοκίνητο! Την ταλαιπωρούσε επίσης το παρκάρισμα. Και μ' έστελνε να παρακαλώ αγνώστους να μας το παρκάρουν. Στις μεγάλες επίσης ανηφόρες άκουγα και ένα «Ωχ! Την πατήσαμε» και έσφιγγε λίγο τα χειλάκια της μέχρι να βγει η ανηφόρα.

Όταν εκείνος πέθανε, ανέλαβε η μάνα μου την εταιρεία. Αγώνας! Κάποτε... Κάποτε θα γράψω ένα επόμενο βιβλίο. Το Βεττάκι μου. Όσοι γνωρίζουν τη διαδρομή της, την τόσο επιτυχημένη. Τονίζω το «όσοι». Δεν είχαν τότε το κουσούρι οι επιχειρηματίες να τους γνωρίζει όλος ο κόσμος. Υπήρχε ήθος και σοφή μετριοπάθεια... Όσοι τέλος πάντων… Μιλάνε για μια γυναίκα που άφησε στίγμα και εποχή. Πόσες ήταν οι γυναίκες επιχειρηματίες τη δεκαετία 70! 

Μα εγώ δεν θυμάμαι «τα θριαμβευτικά» αλλά τα μάτια της. Ένα αρνάκι στον κόσμο των λύκων. Τους έφερε βόλτα χωρίς να «λυκέψει». Αυτό για μένα ήταν η πιο μεγάλη επιτυχία.  

Από εκείνη την εποχή λατρεύω μια σκηνή: 
Ήταν σε ένα μεγάλο συνέδριο που θα παρουσίαζαν το νέο μοντέλο της εταιρείας αυτοκινήτων. Σπουδαία πάντα τα συνέδρια! Για να νιώθουν περηφάνια οι εισαγωγείς ότι είχαν το μέγα προνόμιο του εισαγωγέα. Μεγαλειώδη συνέδρια. Εκείνη λοιπόν τη φορά, άνοιξε η σκηνή και πίσω της υπήρχε πίστα! Grand prix. Και το νέο μοντέλο ολόλαμπρο, ολόφωτο. Έτοιμο να δοκιμαστεί από τους εισαγωγείς. Όλοι πλησίασαν. Μιλούσαν με ενθουσιασμό. Ανέπτυσσαν τα σπουδαία χαρακτηριστικά. Μελετούσαν τη μηχανή. Και μετά τους παρέδωσαν συμβολικά ένα κλειδί αυτοκινήτου και άφησαν στη διάθεσή τους την πίστα για να το δοκιμάσουν αναπτύσσοντας βέβαια ταχύτητα. Ανάμεσά τους και το Βεττάκι. Μπορώ να φανταστώ το βλέμμα της. Μπορώ να αποκρυπτογραφήσω τη φράση της που λατρεύω «Τώρα ό,τι μας βρήκε, μας βρήκε». Μπορώ να φανταστώ το αδιέξοδο αλλά και την απόφασή της, θάρρος-θράσος, να αποτολμήσει.  

Το Βεττάκι κάθισε στο κάθισμα του οδηγού. Έστριψε το κλειδί. Γκάζωσε... Πρέπει να τη θυμούνται ακόμα.  

Α, ρε μάνα! Το Βεττάκι μου. (Σκεφτείτε τη διαδρομή της στην οδήγηση που σας περιέγραψα πριν). Το Βεττάκι ωστόσο την έβγαλε την πίστα.     

Σήμερα, γιορτή της μάνας, θέλω να της στείλω μια αγκαλιά. Την πιο μεγάλη.  

Θέλω να της πω ακόμα μια φορά ότι χάρηκα που τη γνώρισα.
 Ξέρεις πόσοι άνθρωποι αναλώνουν μια ζωή χωρίς να γνωριστούν μ' αυτούς που τους γέννησαν; 

 Θέλω να της πω ότι τζάμπα όσες λέξεις μου είπε. Όσες διδαχές και καλά σοφές γονεϊκές κουβέντες. Το δικό μου Βεττάκι είναι αυτό που με δίδαξε χωρίς να μου πει ούτε μια λέξη. Μόνο εκείνο το μαρσάρισμα! Σε κείνη τη πίστα grand prix. Που την έβγαλε γιατί είχε την πρόθεση να τη βγάλει. Γιατί δεν κώλωσε. Και πάνω απ' όλα δεν ψωροπερηφανεύτηκε ότι το έκανε. Γιατί μέσα της ήξερε πως το μόνο που αληθινά έπραξε ήταν το καλύτερο που μπορούσε. 

 Τι νομίζετε; 

 Κι η ζωή μια πίστα είναι grand prix.  

Τις προθέσεις της ψυχής της αγάπησα. Και τον παιδικό της ενθουσιασμό, εκείνο το γλυκό της θάρρος-θράσος να βγάλει πέρα τον αγώνα. 

Βεττάκι χρόνια πολλά… Πολλά... Πολλά!

Δεν υπάρχουν σχόλια: