Μια από τις πολλές «αστοχίες» των συντρόφων στα παλιά χρόνια, όταν ακόμη
ο παράδεισος του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν σε σύγκρουση με την
καπιταλιστική κόλαση, αφορούσε στην αφόρητη ηθικολογία τους.
Κάτι σαν κατηχητές-ιεραπόστολοι που υπερέβαιναν το πολιτικό πλαίσιο και
επεκτείνονταν σε όλα τα επίπεδα καθώς «τα πάντα εν τέλει είναι
πολιτικά», άρα η άνωθεν παρέμβαση και η κοινωνική -προσωπική
διαπαιδαγώγηση ήταν όχι απλά δικαίωμα αλλά και υποχρέωση των
πεφωτισμένων ηγεσιών.
Κάπως έτσι εντάχθηκαν τα πάντα, από τις Τέχνες ως τη μόδα κι από τις
διαπροσωπικές σχέσεις ως τον αθλητισμό, σε ένα μανιχαϊστικό δίπολο
«καλού-κακού» για το λαό, που πολύ σύντομα ακολούθησε και στην πράξη τα
μονοπάτια του θρησκόληπτου δίπολου «ηθικό-αμαρτωλό».
Στην πιο light μορφή της η ηθικολογία ήταν παρούσα σε κάθε ανθρώπινη
δράση, με τους φανατικούς και εμμονικούς επιτηρητές των κοινωνιών να
προπαγανδίζουν και να κηρύσσουν το «σωστό» σε αντίθεση με το «λάθος», το
«φωτεινό» με το «σκοτεινό», το «φιλολαϊκό» με το «αντιλαϊκό». Κι επειδή
πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το «χούι», τα απομεινάρια αυτής της
αντίληψης παραμένουν ως αντίληψη στο μυαλό πολλών συντρόφων,
ρεβιζιονιστών και μη, μέχρι σήμερα.
Πολύ παλιότερα είχα γράψει ένα άρθρο για την κατά τη γνώμη μου
λανθασμένη πρόταξη του «σεμνά και ταπεινά» από τη Ν.Δ. λέγοντας ότι η
ηθική δεν παράγει πολιτική αλλά το αντίθετο, η άσκηση πολιτικής
δημιουργεί ηθικό -αρνητικό ή θετικό- αποτέλεσμα σε μια κοινωνία. Και ότι
ένα φιλελεύθερο κόμμα, το οποίο τότε φιλοδοξούσε να αλλάξει ένα
κουρασμένο, διεφθαρμένο και προβληματικό «κράτος» με την επανίδρυσή του,
όφειλε διά των πολιτικών και όχι διά της ηθικολογίας να προσπαθήσει να
αλλάξει εκείνα τα κακώς κείμενα που αφορούσαν και επηρέαζαν αρνητικά και
διαβρωτικά την κοινωνία.
Ως εκ τούτου, σήμερα μπορώ να πω αντικειμενικά ότι η νυν κυβέρνηση όχι
μόνο επαναλαμβάνει το τότε λάθος αλλά, λόγω ιδεολογικών καταβολών και
εμμονών, το μεγεθύνει στη νιοστή.
Οι, επιτρέψτε μου την έκφραση,
βλακώδεις παραινέσεις ή αντίστροφα αιτιάσεις πολλών εκ των «για πρώτη
φορά αριστερά» κυβερνώντων θυμίζουν κακοστημένο κατηχητικό σχολείο για
νήπια.
Και αυτό που με ανησυχεί δεν είναι το δασκαλίστικο ή το εισαγγελικό ύφος
των κατηχητών καθώς εκστομίζουν τη μία μετά την άλλη τις ηθικοπλαστικές
τους ανοησίες, είναι η διάψευση:
Βλέπετε, αν σε ένα καίριο σημείο
πάσχει η θεωρία της «ηθικής ανωτερότητας» στην πολιτική αυτό είναι το
πόσο γρήγορα και εύκολα διαψεύδεται στην πράξη.
Και όσο πιο ψηλά βάζει
κανείς τον πήχυ τόσο συχνότερα και εμφανέστερα περνά από κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου