Χθες το μεσημεράκι, με μια δήλωσή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Real, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κύριος Γιάννης Πανούσης, μίλησε για το τέλος που ο «άγραφος νόμος» των φυλακών επιφυλάσσει σε μητροκτόνους, παιδοκτόνους βιαστές και δολοφόνους ανηλίκων. «Πολύ γρήγορα θα έχουμε τον θάνατο και του δράστη», συμπλήρωσε.
Και έτσι απλά, ένα πρόωρα καλοκαιρινό μεσημέρι του Μαΐου, ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη επανέφερε, με μια δήλωση, τη θανατική ποινή στην Ελλάδα.
Κι αν ο υπουργός και καθηγητής με ακαδημαϊκή εξειδίκευση στην Εγκληματολογία, σοκαρισμένος μέχρι τα τρίσβαθα της ψυχής του, φρίκαρε με το φονικό όπως όλοι μας;
Αν αποφάσισε συνειδητά να ρίξει τον 27άχρονο Μπακαρτζίεφ στα σκυλιά, προεξοφλώντας το λιντσάρισμά του on air και σε ώρα ευρύτατης διείσδυσης;
Αυτό θα ήταν συμβατό (κάπως) με την προσωπικότητά του, μόνο αν πέντε λεπτά αργότερα υπέβαλε την παραίτησή του.
Τέτοια φράση δεν την εκστομίζεις από τέτοια θέση. Τόσο απλά.
Αν δεν βγάλει τη νύχτα ο Μπακαρτζίεφ;
Εννοείται πως δεν θα τον κλάψει μάτι. Μέχρι που μου περνάει από το νου ότι ίσως να ανακουφιστεί ως και η ίδια του η (Θεέ μου συγχώρα με) μητέρα.
Όμως ο υπουργός; Τι θα σκέφτεται; Πώς ζει κανείς με το βάρος ότι από αρμόδια θέση, μπορεί να πάτησε τον αόρατο διακόπτη που έστειλε, έστω και τον χειρότερο όλων των κακούργων, στον θάνατο;
Αυτή είναι μια ερώτηση από εκείνες που πέθαινα να ρωτήσω -και λάτρευε να απαντάει- με σύνεση, ψυχραιμία και κατανοητό επιστημονικό λόγο, ο Γιάννης Πανούσης που -λίγο- γνώρισα.
Στη γνώση και την υπομονή του ανδρός, βλέπετε, ποντάραμε για πολύ καιρό. Κάθε φορά που η εγκληματικότητα, η νεανική παραβατικότητα, ή κάποιο τρομερό φονικό που σόκαρε την κοινή γνώμη, μας ξεπερνούσε δημοσιογραφικά, του Πανούση την πόρτα χτυπούσαμε για να μας βοηθήσει. Δεν μας αρνήθηκε ούτε μια φορά - αυτός ήταν ο Πανούσης που -λίγο- γνώρισα. Για όλα αυτά, ένιωθα και νιώθω υπόχρεη.
Ωραίο τρόπο, σκέφτομαι, βρίσκω να του ξεπληρώσω τη βοήθεια: Να βγαίνω να φωνάζω στα δικτυακά καλντερίμια, πως χτες, πατριώτες, ο κύριος υπουργός διέπραξε μια ασυγχώρητη κι επικίνδυνη μαλακία.
Δεν γίνεται όμως να μην το γράψω:
Το οφείλω και στον εαυτό μου, το οφείλω σε όσους τρίβουν την κεφάλα τους απορημένοι με την κεραμίδα, το οφείλω όμως -γιατί όχι;- και στον ίδιο τον Γιάννη Πανούση. Τουλάχιστον τον άνθρωπο που -λίγο- γνώρισα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου