Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
Δημοσκοπικά οι Έλληνες
επιλέγουν Ευρώπη και ευρώ. Η εκεί, όμως, ένταξη προϋποθέτει μετρήσιμη
οικονομική ικανότητα. Το έλλειμμα κάθε οικονομίας απαγορεύεται να υπερβαίνει
ετησίωςτο 3% του ΑΕΠ (ακαθάριστου εθνικού
προϊόντος). Το σύνολο του δημοσίου χρέους δεν πρέπει να υπερβαίνει το 60% του
αυτού μεγέθους.
Τα κριτήρια είναι συμφωνημένα από 10.12.91 στο Maastricht και εγκεκριμένα
απ΄όλα τα κοινοβούλια εντός του 1992.
Η τήρησή τους παράγει τεκμήριο
οικονομικής αξιοπιστίας. Δι΄αυτού (τεκμηρίου) χρηματοδοτείται το δημόσιο χρέος
των κρατών μελών.
Βέβαιον είναι ότι αμφότερα
τα κριτήρια έχει τηρήσει αδιαλείπτως μόνον το Λουξεμβούργο.
Εξ ίσου βέβαιον
είναι ότι των κριτηρίων διασημότερος παραβάτης υπήρξε η Ελλάς. Είναι πασίγνωστο:
περάσαμε στο ευρώ ανέτοιμοι, με …«… φαινομενική
– απλώς – μείωση του δημοσίου χρέους …»… Απλοελληνιστί: δι΄απάτης.
Ατυχώς
συνεχίσαμε. Πλημμυρίσαμε την Οικουμένη
με ομολογίες χωρίς αντίκρισμα. Κάποτε οι
αγορές αντελήφθησαν. Μας απέβαλαν. Πτωχεύσαμε. Εγκαταλείψαμε χρέος ομολογιακό απλήρωτο 107 δις .
Έτσι έκλεισε στην πρώτη του φάση το ευρωζωνικό μας
χρονικό.
Η Ευρώπη
αποφάσισε να μας σώσει, υπό εξειδικευμένη καθοδήγηση (και) του Διεθνούς
Νομισματικού Ταμείου. Υπεγράφη έτσι το “Μνημόνιον Κατανόησης”.
Δεν είναι άλλο τι
ει μη νέα προσπάθεια οργανικής μας ένταξης, πλέον, στην Ευρωζώνη. Εκεί, δηλαδή,
όπου ουσιαστικά ουδέποτε ενταχθήκαμε, αφού ουδέποτε αποκτήσαμε ικανότητα
αυτοχρηματοδότησηςστο κοινό νόμισμα.
Τις δεσμεύσεις του
μνημονίου – ουσιαστικά – δεν τηρήσαμε. Δεν μειώσαμε το κράτος που απορροφά τα
δημόσια έσοδα. Κραυγάζει (γι΄αυτή την αστοχία) η επιστολή του Στεφ. Μάνου στην “Καθημερινή” της28.4. Ομιλεί – οργισμένος – για Δημαγωγούς
(και) Ψεύτες. Υπογραμμίζει ο άλλοτε υπουργός Οικονομικών, ότι στην μνημονιακή
περίοδο 2010-14 ξοδέψαμε 91
δις περισσότερα απ΄όσα εισπράξαμε (!!!).
Πρόκειται για
οικονομική και ηθική πανωλεθρία. Κράτος απατεών αδυνατεί να επιβληθεί στους
κατεργάρηδες πολίτες. Οι τελευταίοι, απλώς, το μιμούνται (!!!).
Χωρίς, όμως,
κοινωνική σύμπνοια δεν νοείται οικονομική πρόοδος. Άρα και κοινωνική ευημερία.
Η αριθμητική
προσέγγιση Μάνου καθιστά σαφές γιατί το “Μνημόνιο” δεν έσωσε την Ελλάδα. Τηρηθέν,
όμως, έσωσε Ιρλανδία, Πορτογαλία και Κύπρο.
Η μη εφαρμογή
των μνημονιακών ρυθμίσεων παρέτεινε την κρίση. Πρωτεύουμε στην ανεργία (!).
Την
κατάσταση εκμεταλλεύθηκε ο Σύριζα. Υποσχέθηκε άλλη πολιτική. Ένωση, μάλιστα,
του Νότου (υπό ηγεσία του κ. Τσίπρα) κατά της madamMerkel. Έτσι
την αποκαλούσε – τότε – ειρωνικά (!).
Η πραγματικότης τσαλάκωσε τις
φαντασιώσεις. Η Ευρώπη δεν άλλαξε. Εξ αντικειμένου, λοιπόν, η Ελλάς είτε θα
ενταχθεί είτε όχι στο ευρωπαϊκό “καλούπι”. Επί ζητημάτων αρχής δεν νοείται
συμβιβασμός. Το βαπόρι των ευρωπαϊκών εθνοτήτων έχει κοινή πορεία για όλους.
Εκεί μέσα είναι και η Ελλάς (!). Ουδείς ταξιδεύει δωρεάν.
Το δικό μας εισιτήριο
κατέστη ιδιαίτερα ακριβό και από την τρίμηνη μετεκλογική ακαταστασία. Είναι
εκτός λογικής:
Αλλά και εάν κάτι
τέτοιο ήταν δυνατό, δεν θα είναι ωφέλιμο. Έχουμε ανάγκη επενδυτικών κεφαλαίων.
Ουδείς – ποτέ – θα επενδύσει σε μια Ευρώπη μειωμένου ευρωπαϊσμού. Όλοι
αποστρέφονται τα “δήθεν”. Όλοι επιθυμούν
τα γνήσια.
Πράσσειν άλογα,
λοιπόν, οι κόκκινες γραμμές. Ζήτημα είναι ότι μ΄αυτές τις αστειότητες βαριά ζημιώθηκε
η Χώρα. Και προς εξισορρόπηση απωλειών δριμύτατοι έρχονται οι νέοι φόροι. Ο
ΕΝΦΙΑ, ασφαλώς, διατηρείται. Αυξάνεται κι΄όλας (!!!).
Αποτελεί ερασιτεχνισμό η
αποκλειστική αφιέρωσή μας στην είσπραξη
της δόσης(έτι και του συνόλου) των 7,2
δις.
Η ζημία που έχει
επέλθει είναι τραγικά μεγαλύτερη. Όλοι οι δείκτες της είναι στο κόκκινο. Η
απορρόφηση των ανέργων προϋποθέτει πολυετή ανάπτυξη. Μεγαλύτερη της του
μνημονίου (!). Η απαξιωτική υπαγωγή μας στην κατηγορία c.c.c., αίρεται μόνον με παραγωγικό
θαύμα.
Η δόση, άρα,
περιορίζεται στο σύμπτωμα: στην στενότητα. Δεν εκτείνεται στο πρόβλημα: στην
ανάπτυξη (!). Η τελευταία προϋποθέτει παραγωγική ανασυγκρότηση. Κυρίως, ραγδαία
συρρίκνωση του κράτους στα μεγέθη της Ευρώπης. Μόνον έτσι έχει νόημα η
στατιστικά διαπιστούμενη φιλοευρωπαϊκή διάθεση.
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου