ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Επιλεκτική ευαισθησία

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

«​​Ακουσα ότι μιλήσατε πολιτισμένα με τον δολοφόνο του πατέρα μου. Αυτός όμως κανέναν πολιτισμό δεν επέδειξε όταν σκότωνε τα θύματά του [...] Ως περιφερειάρχης σας καλωσορίζω στο γραφείο μου στην Περιφέρεια, αλλά ως άνθρωπος σταματάω εδώ. Μέσα σε μια δημοκρατία, όλοι κρινόμαστε» φέρεται πως δήλωσε ο περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης σε βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είχε επισκεφθεί πρόσφατα στο νοσοκομείο τον Δημήτρη Κουφοντίνα. Η δήλωση φαίνεται ότι έλαβε χώρα στη Λαμία, στο πλαίσιο επίσκεψης του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη Γιάννη Πανούση. Μπροστά στην κάμερα, ο κ. Κ. Μπακογιάννης επισήμανε με έμφαση επίσης ότι είναι ακατανόητο βουλευτές και ειδικά της κυβέρνησης να συνδιαλέγονται με τρομοκράτες. Κάποιος εκνευρισμός φαίνεται πως προκλήθηκε στο περιθώριο της συνάντησης, αν και στην κάμερα τουλάχιστον ο κ. Μπακογιάννης δείχνει απόλυτα ήρεμος, νηφάλιος και κύριος του εαυτού του.
Θα μπορούσε κάλλιστα να μην ήταν. Μιλάμε για τον γιο ενός ανθρώπου που δολοφονήθηκε από τη 17Ν, τον Σεπτέμβριο του 1989.  

Γιατί δολοφονήθηκε τότε ο Παύλος Μπακογιάννης; 

 Διότι ήταν από τους πρωτεργάτες της σύγκλισης Αριστεράς και Δεξιάς με αποκορύφωμα την κυβέρνηση συνασπισμού ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου (που τότε περιλάμβανε και το ΚΚΕ), το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Με άλλα λόγια, έπρεπε να θανατωθεί ο άνθρωπος-σύμβολο της συναίνεσης, στη σκιά ενός εμφυλιακού πνεύματος που συνεχίζει να μας στοιχειώνει. 

Στη Λαμία, και σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, ο κ. Πανούσης, εύστοχα, δήλωσε πως «στο πρόσωπο του Παύλου Μπακογιάννη δεν δολοφονήθηκε μόνον ένας πολιτικός και προφανώς ένας πατέρας, δολοφονήθηκε και μία πολιτική άποψη». Δηλαδή, η άποψη της συνεννόησης και της συνεργασίας. Οταν όμως κατανοείς τον εαυτό σου και τον κόσμο γύρω σου αποκλειστικά και μόνο στο πνεύμα μιας αέναης σύγκρουσης, προφανώς και ο Παύλος Μπακογιάννης πρέπει να γίνει στόχος. Οπως και έγινε.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, ο γιος του βρίσκεται σε πολιτική θέση και τυγχάνει να έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με βουλευτίνα που φέρεται να διάκειται φιλικά προς τον άνθρωπο που έπαιξε κεντρικό μάλιστα ρόλο στη δολοφονία (και όχι εκτέλεση - επρόκειτο για δολοφονία) του πατέρα του. Ο Κώστας Μπακογιάννης φρόντισε να προβεί στη Λαμία σε σαφή διαχωρισμό της Αριστεράς από τρομοκρατικά στοιχεία. Και σωστά· γιατί όμως μερίδα της ριζοσπαστικής Αριστεράς επιμένει να επιδεικνύει ανοχή ή ακόμα και να υποστηρίζει τρομοκράτες; 

Είναι ανθρωπιστικοί οι λόγοι που μπορεί να επισκέπτεται ένας πολιτευτής έναν τρομοκράτη που νοσηλεύεται; 

Είναι ανθρωπιστικοί οι λόγοι που κάποιοι υποστηρίζουν, π.χ. την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού;  

Ο τελευταίος βρίσκεται στη φυλακή δώδεκα χρόνια και με πολύ βαρύ ποσοστό αναπηρίας. Εφόσον συντρέχουν ανθρωπιστικοί λόγοι ώστε να μπουν όλες οι πλευρές σε μια σοβαρή συζήτηση αποφυλάκισής του, αυτή δεν μπορεί να συνοδεύεται από διθυράμβους περί ηθικής και πολιτικής δικαίωσης. Αυτό δεν είναι ανθρωπισμός αλλά καθαρή ιδεολογική προπαγάνδα.
Η ευαισθησία ορισμένων της ριζοσπαστικής Αριστεράς (και ακόμα παραπέρα...) είναι κραυγαλέα επιλεκτική:  

Ενας δολοφονημένος δημοκράτης πολιτικός και πατέρας δεν βαραίνει τόσο όσο ένας καταδικασμένος τρομοκράτης που νοσηλεύεται με προβλήματα υγείας. Προφανώς, διότι ο δεύτερος εμπίπτει στα ιδεολογικά στεγανά ορισμένων. 

 Μπορεί κάποιοι της ριζοσπαστικής Αριστεράς να διατείνονται ότι οι άνθρωποι είναι πάνω από τους αριθμούς, ωστόσο, πάνω κι από τους ανθρώπους τοποθετούν τις θεωρίες και το ιδεολογικό τους δόγμα. Πάνω και από την ανθρώπινη ζωή.