ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο Νόμος είναι για όλους (?) εκτός κι αν είσαι καθαρίστρια σε τσίρκο ή έχεις μπάρμπα από... the Mall

Toυ ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μιας Δημοκρατίας δυτικού τύπου είναι ο σεβασμός στην Δικαιοσύνη. 

Οι Νόμοι ισχύουν για όλους και αυτό αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο των κοινωνιών αυτών που θαυμάζουμε. 

Αντίθετα, στις τριτοκοσμικές χώρες η εξουσία και η οικονομική ελίτ περιφρονούν την ισονομία και χρησιμοποιούν τον Νόμο για να περιφρουρήσουν τα συμφέροντά τους. 

Το κακό είναι ότι στην τριτοκοσμική Ελλάδα αναγκάστηκε να "συμβιβαστεί" ακόμη και η "ηθικολάγνος" τρόικα. Εκτός κι αν ο καυγάς περί ολιγαρχών είχε να κάνει με το ποιοί θα ήταν τελικά οι "εκλεκτοί". 
Υπάρχουν δύο περιστατικά που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. 

Το ένα είναι αυτό με τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομίας. Η κυβέρνηση αποφάσισε να απολύσει τις καθαρίστριες. Για έναν - δύο - τρεις λόγους. Δεν είναι αυτό σήμερα το θέμα μας. Κι ήρθε ένα Δικαστήριο και τις δικαίωσε. 

Πως αντέδρασε το ελληνικό δημόσιο;  

Αναζήτησε επιχειρήματα για να μην εφαρμόσει την απόφαση! Το ίδιο το κράτος περιφρόνησε τον Νόμο!
Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι τα Δικαστήρια γέρνουν υπερβολικά την πλάστιγγα υπέρ των εργαζομένων. Μπορεί να ισχυριστεί ότι υπάρχουν περιπτώσεις που οι αποφάσεις πάσχουν νομικά. Μπορεί να ισχυριστεί ό,τι θέλει, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να μην εφαρμόζει τις αποφάσεις των Δικαστηρίων. 
Το άλλο περιστατικό είναι η απόφαση του ΣτΕ για το Mall. Δεν συζητάμε για μία πρωτόδικη απόφαση, αλλά για απόφαση του ΣτΕ. 

Και τι έκανε η κυβέρνηση; 

Έσπευσε να δώσει αναδρομική κάλυψη στον θιγόμενο επιχειρηματία, βαπτίζοντας το εμπορικό κέντρο fast track και δίνοντάς του το δικαίωμα να πάρει και πόρους από το ΕΣΠΑ.  

Θέλανε να δώσουν λύση στο πρόβλημα του Mall; Μπορούσαν να δώσουν μία λύση που να προστάτευε την επένδυση και ταυτόχρονα να ικανοποιούσε και την αίσθηση του κοινού για Δικαιοσύνη. Να πλήρωνε ο επιχειρηματίας, όπως θα πλήρωνε αντίστοιχα σε μία άλλη περίπτωση ένας κοινός θνητός. 
Μιλάμε για θεσμούς. Για την ακρίβεια μιλάμε για έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της Δημοκρατίας, την Δικαιοσύνη. Οι Έλληνες είχαμε πάντα μία περίεργη σχέση με την Δικαιοσύνη! 
Μας έλεγαν οι τροϊκανοί όταν ήρθαν για πρώτη φορά στην Αθήνα ότι ένα από τα βασικότερα προβλήματα της Ελλάδας ήταν οι ολιγάρχες. Είδαμε πρωτοσέλιδα στον Τύπο, εκτοξεύτηκαν απειλές. 

Και; Τι έγινε από τότε; 

Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις. Ο καθένας ό,τι μπορεί και όπως μπορεί. Ούτε και θα ρίξουμε στην τρόικα το ανάθεμα για τις δικές μας αμαρτίες. Απλά, να μην λέμε μεταξύ μας και ανοησίες, ότι η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα. Διότι σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα συνέβαιναν αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες. Εδώ ο καυγάς είναι σταθερά και πάντα για το πάπλωμα, όπως έλεγε και η ιστορία του Χότζα.
Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος γράφει για το πως βλέπουν τον Νόμο οι Έλληνες στο έργο του "Οξυρρύγχειοι Πάπυροι,  αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Ρωμαίου συγκλητικού που δίνει συμβουλές στον συμπατριώτη του που πρόκειται να αναλάβει τον ρόλο του διοικητή σε μία ελληνική επαρχία:   

"H μοίρα μας έταξε νομοθέτες του κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πώς η πατρίδα των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόμο. Και όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων ρήμασι». Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής ή όταν δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή τη βία ή το δόλο. A! τόσο τη χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!" 
Σωστά! Συνέβαινε και σε άλλες εποχές. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας κάνει υπερήφανους. Όταν ένας λαός επιτρέπει στην κυβέρνησή του να μεταβάλλει τους νόμους σε ράκη, τότε είμαστε κοντά στο σημείο εκείνο της παρακμής που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Το έχουμε βιώσει πολλές φορές στο ένδοξο παρελθόν μας. Η εποχή που αναφέρει ο Κωνσταντίνος Τσάτσος ήταν η εποχή εκείνη που δεν υπήρχε πια ελληνική κρατική οντότητα. Κι αυτό κράτησε μέχρι το 1821! 
Μόνο με τρόμο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα μέλλον που μας επιφυλάσσει μία τόσο σκληρή μοίρα, να ζήσουμε μία εθνική καταστροφή! Να βιώσουμε εμείς στα δικά μας χρόνια μία ακόμη κατάρρευση.