Πόσο διασκεδαστικό θα ήταν εάν
κάποιος «κοινός θνητός» είχε τη δυνατότητα να καθίσει σε μία ακρούλα του
μεγάλου και αναπαυτικού (σίγουρα) γραφείου στο οποίο οι αρμόδιοι
«ειδικοί» των «πρώτης γραμμής» υπουργείων συνδιαλέγονται, όταν
σκαρφίζονται αυτά που η κυβέρνηση στη συνέχεια ανακοινώνει ως «νέα
μέτρα» και «ρυθμίσεις»...
Θα πρέπει να είναι το ίδιο ενδιαφέρον παντού στον κόσμο, όχι
μόνο στην Ελλάδα. Και οι υπόλοιπες χώρες δεν πηγαίνουν πίσω, απλώς για
να παινέψουμε τα γένια μας, εμείς, ως λαός, καμαρώνουμε για την
ευρηματικότητά μας. Η κυβέρνηση εξασκεί, βέβαια, αυτό το προσόν, θα
έλεγε κανείς, μάλλον λανθασμένα. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να
δικαιολογήσει την έμπνευση «επιδόματος λόγω αιθαλομίχλης»!
Το ζήτημα είναι, όμως, ότι όσο καλή διάθεση και να έχει (που δεν
έχει) ο Ελληνας πολίτης, δεν έχει άλλες αντοχές. Εχουμε κάνει εκπτώσεις
πάμπολλες, έφτασε πια ο κόμπος στο χτένι.
Η πολιτική ένδεια, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, είναι
πλέον απογοητευτική, η αδυναμία δε να βρεθεί ένας πραγματικός ηγέτης, με
την πλήρη έννοια του όρου, ικανός να φέρει την αλλαγή, είναι
τρομακτική.
Εν όψει των ευρωεκλογών, η ένδεια αυτή γίνεται πιο εμφανής.
Και τούτο διότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές εφημερίδες κάνουν
αφιερώματα στους πολιτικούς ηγέτες των χωρών της Ε.Ε. και στους
υποψήφιους των παρατάξεων στις ευρωεκλογές. Εκεί έχει κανείς, λοιπόν,
την ευκαιρία να διαβάσει για την πορεία του καθενός, από πού ξεκίνησε
και πού έχει φτάσει σήμερα. Ε, κλαύ' τα!
Υπάρχουν αναμφισβήτητα και αξιόλογοι άνθρωποι, η πλειονότητα
όμως δεν πείθει, κάτι που αποτυπώνεται άλλωστε στις δημοσκοπήσεις.
«Ποιος είναι στην πραγματικότητα ο Αντώνης Σαμαράς;», διερωτάται για παράδειγμα η γαλλική εφημερίδα «Le Monde».
Και σε ένα σημείο γράφει:
«Το κόμμα που ίδρυσε, η Πολιτική Ανοιξη, δεν "περπάτησε". Επειτα
από μία περιπλάνηση στην έρημο, επέστρεψε στους κόλπους του
προηγούμενου κόμματός του, του οποίου έγινε επικεφαλής το 2009. Απέκτησε
και πάλι κάποια αίγλη όταν εναντιώθηκε στον σοσιαλιστή Γιώργο
Παπανδρέου και στο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας που προωθούσε. Μόλις
δήλωσε ότι θα υποστήριζε τις μεταρρυθμίσεις, δήλωσε ότι ήθελε να
επαναδιαπραγματευτεί τους όρους».
Για ποια εικόνα και ποιο κύρος της Ελλάδας στο εξωτερικό
συζητάμε, την ώρα μάλιστα που η χώρα έχει ανάγκη να προσελκύσει
επενδύσεις (ανάγκη για επενδύσεις όμως, όχι ανάγκη για ξεπούλημα των
υποδομών της χώρας).
Η εξωτερική πολιτική της χώρας είναι περιορισμένη (επ'αυτού την
ευθύνη δεν φέρει το διπλωματικό σώμα, σε καμία περίπτωση) στα
απαραίτητα, και αν, αν δηλαδή μας επιτρέψουν να διατυπώσουμε άποψη.
Την εικόνα δε της οικονομικής ανάκαμψης που καλλιεργεί η
κυβέρνηση μετά το πέρας του τρέχοντος εξαμήνου ήρθε η ίδια η έκθεση του
Γραφείου Προϋπολογισμού στη Βουλή να τη διαψεύσει.
Κι εμείς περιμένουμε όπως οι ιθαγενείς να επιστρέψουν οι άποικοι στην Αθήνα για να μας ορίσουν τον τρόπο που θα ζήσουμε.
Μόνο που οι «δικοί» μας άποικοι δεν μας χαρίζουν ούτε καθρεφτάκια.
Οσο όμως κι αν περιμένουμε, δεν έρχονται, αναβάλλουν διαρκώς την άφιξή τους.
«Και τώρα, τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου