Πριν από λίγες νύχτες, το σπίτι μας δέχθηκε με τη σειρά του μοιραία
επίσκεψη διαρρηκτών. Κάθε σπίτι που διεκδικεί την ιστορία του, οφείλει
να καταγράψει τουλάχιστον μία διάρρηξη ή ληστεία. Ανάλογα δε με τη
βαρύτητα της πράξης και την εθνικότητα του δράστη ή των δραστών, θα
αναλάβει και κάποιος κομματικός εταιρισμός να της δώσει το πολιτικό
βάρος που της αναλογεί...
Ετσι, τις δυο τελευταίες μέρες κυκλοφορούμε κυριολεκτικά
καλωδιωμένοι με ειδικές παγίδες, ραντάρ και φωτοκύτταρα που μπορούν να
αναχαιτίσουν τον παράνομο επισκέπτη, αν και πιστεύουμε πως η «μύτη» των
δύο αξιαγάπητων τετράποδων που κυριαρχούν στο σπίτι -ο Αστον και η
Βουβούλα- είναι το καλύτερο σκάνερ για κάθε εισβολέα.
Ούτως ή άλλως, με την εμφάνιση του δράστη αισθάνεσαι πως
αποχαιρετάς οριστικά την αθωότητα της εστίας σου. Εκεί που αγωνίζεσαι να
την περιφρουρήσεις, έρχεται ένας άγνωστος τρίτος να την προσβάλει
-κυριολεκτικά- με τον πιο βίαιο τρόπο. Παραβιάζοντας μια εξώθυρα και
αναστατώνοντας ό,τι του είναι πρόχειρο ή εύκολο για τον εντοπισμό της
εύκολης λείας.
Θα μας πείτε, τι ιδιοκτησίες και κουραφέξαλα, όλα σήμερα είναι
επί ποδός. Οταν πρωτομπήκαμε στο κτήμα, ο πρώτος μας επισκέπτης ήταν μια
τεράστια χελώνα -η Χαρά. «Είναι γούρι», αποφάνθηκε η μήτηρ μας και την
ενέταξε στο ευέξαπτο οικολογικό μας σύστημα. Τώρα που τη σκεφτόμαστε
μουδιασμένοι στο επόμενο βήμα μας, καταλαβαίνουμε πόσο σοφό τετράποδο
είναι η Χαρά... Μεταφέρει στην πλάτη της έναν ολόκληρο κόσμο, ένα
οικοσύστημα που εμπεριέχει ασφάλεια, λογική και ελευθερία...
«Τα μπογαλάκια μου και φεύγω» συνήθιζε να λέει στο παρελθόν ο
ένας από τους δύο συντρόφους, όταν μετρούσε τον πληγωμένο του εγωισμό
και τον έβρισκε λειψό.
Ε, λοιπόν, αυτό το πανέμορφο ζωάκι τα φόρτωσε όλα στην πλάτη του
-φιλοσοφίες, πλάνες, διαψεύσεις- και τα κουβαλά εφ' όρου ζωής έχοντας
χέρια και πόδια ελεύθερα.
Σαν την πικρή, θαρραλέα ηρωίδα Λότε Κότε του Μπότο Στράους, στο
«Μεγάλο και Μικρό», που περιφέρεται με όλα της τα υπάρχοντα επί τρεις
δεκαετίες αναζητώντας κάποιο νόημα σ' αυτή την περιπλάνηση.
Αυτή η αναφορά μάς έφερε στη μνήμη τη φίλη μας Gene Fuchs από το
Long Island που γνωρίζαμε από τη χρυσή δεκαετία του '90. Διατηρούσε ένα
υπέροχο σπίτι στην παραλία ένα βήμα από τη θάλασσα και μια αμμουδιά για
να ονειρεύεσαι κοιτώντας τα φώτα της Νέας Υόρκης που φάνταζε σαν
σκηνικό. Πλην όμως, μιλώντας μαζί της, έβλεπες πόση απόσταση κρατούσε
από κάθε αίσθημα ιδιοκτησίας, ακόμη κι αν δεν είχε μεγάλα εισοδήματα ή
δεύτερο σπίτι, ακόμη κι αν βιοποριζόταν από τα μαθήματα μεσαιωνικής
λογοτεχνίας που ίσα τη συντηρούσαν.
«Κι αν σου το πάρει η τράπεζα;».
«So what» ήταν η απάντησή της. Κι έτσι έγινε. Η ίδια όμως έζησε ατρόμητη κι ελεύθερη μέχρι τέλους.
Πολλά χρόνια αργότερα, μια κλοσάρ, η Σωτηρία, μπήκε στη ζωή μας
και την αναποδογύρισε. Μας έμαθε τον κώδικα της απόλυτης ελευθερίας, της
γενναιοδωρίας και της αυταπάρνησης μ' έναν τρόπο που κάνει τα μάτια μας
να γυαλίζουν κάθε που τη σκεφτόμαστε...
Εχοντας πλήρη σύνταξη και κλασική παιδεία, επέλεξε να ζει στο
δρόμο συντροφιά με μια αγέλη γλυκύτατων τετράποδων, που την ακολουθούσαν
σαν στρατός.
Αυτή τη γυναίκα κάναμε μονόλογο για το θέατρο -«Ο Στρατός
της Σωτηρίας»- δίδοντας ερήμην της μια απρόβλεπτη δημοσιότητα, για να τη
χάσουμε τόσο ξαφνικά όσο ξαφνικά εμφανίστηκε στη ζωή μας.
Παραμονή των Ολυμπιακών Αγώνων ήρθε στην Αθήνα έχοντας αγοράσει
εισιτήριο διακεκριμένης θέσης για την τελετή έναρξης, προκειμένου να
βρεθεί το δυνατόν πλησιέστερα στο είδωλό της, τον τέως βασιλιά
Κωνσταντίνο! Είχε μια εμμονή με τη μικρή του θυγατέρα, τη Θεοδώρα, την
οποία ανεξακρίβωτες φήμες έλεγαν πως είχε προικίσει με τεσσάρι ρετιρέ
στην Αγίου Κωνσταντίνου! Την αναζητήσαμε στην πλατεία Κουμουνδούρου όπου
την είχαν εντοπίσει οι φίλοι μας, η Αννέζα Παπαδοπούλου και ο Κοσμάς
Φοντούκης, που την είχε ενσαρκώσει εξαιρετικά στο θέατρο, αλλά σταθήκαμε
άτυχοι. Σαν να την κατάπιε η άσφαλτος...
Ωσπου, τελείως απροσδόκητα, την ξαναβρήκαμε στο ένθετο
εφημερίδας να ποζάρει αγκαλιά με το σκυλί της και το απαραίτητο σάλι
της, ακουμπώντας στον ώμο της Αννας Διαμαντοπούλου, σε μια άκρως
προεκλογική επίσκεψη της άλλοτε πανίσχυρης υπουργού στο ΚΕΘΕΑ! Δίπλα στο
παγωμένο βλέμμα της εξουσίας, έλαμπαν σαν κάρβουνα αναμμένα τα μαύρα
μάτια της δικής μας Σωτηρίας.
Αυτή ήταν και η τελευταία εικόνα από τη συναρπαστική και απρόβλεπτη μούσα μας.
Τώρα που το σπιτικό μας δέχτηκε ένα πρώτο εξωγενές πλήγμα, η
εικόνα των ανέστιων ψυχών, που βρέθηκαν στο δρόμο, ορθώνεται βασανιστικό
εμπόδιο στη θαλπωρή και την άνεση των τεσσάρων τοίχων...
Πόσο δίκαιοι είμαστε μαζί τους; Πόσο ασφαλείς είναι με τα σύννεφα απειλητικά πάνω τους;
Απάντηση δεν περιμένουμε όσο ψηλά κι αν κοιτάξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου