ΠΑΙΔΕΙΑ στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Εκπαίδευση θερμοκηπίου

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

 

Οσο ήμουν δημόσιος εκπαιδευτικός μετά το διορισμό μου στις Σπέτσες, υπηρέτησα μέσα σε τρία χρόνια κατά σειρά στο Ράλλειο Γυμνάσιο Θηλέων στον Πειραιά, στο Γυμνάσιο Μοσχάτου, στο Γυμνάσιο Δραπετσώνας και κατά τη χούντα δυσμενώς στο Κρανίδι Ερμιονίδος, από όπου και παραιτήθηκα.

 

Στα χρόνια μου η μετάθεση δεν ήταν μόνο μόνιμος θεσμός, αλλά και μεγάλη εμπειρία, αφού σε υποχρέωνε κάθε φορά να προσαρμόζεσαι σε τοπικά ήθη, σε διαφορετικές ταξικά κοινωνίες, σε διαφορετικά ευγλωσσικά ιδιώματα. Απ' όπου πέρασα δημιούργησα στενούς δεσμούς με μαθητές μου, δεσμούς που ακόμη και τώρα, σαράντα χρόνια μετά, ισχύουν και διαρκούν.

 

Ο πατέρας μου υπήρξε φιλόλογος και πρωτοδιορίστηκε στο Σουφλί, στο Τσοτίλι, πέρασε από τα Γυμνάσια Λαμίας, από την Αταλάντη και ως Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης υπηρέτησε στην Καλαμπάκα, στην Καρδίτσα, στα Φάρσαλα, στο Β' Γυμνάσιο Θηλέων Πειραιώς και συνταξιοδοτήθηκε στο περίφημο Γυμνάσιο της πλατείας Κουμουνδούρου.

 

Ακόμη με σταματούν στο δρόμο γιατροί, δικηγόροι, συνταξιούχοι στρατηγοί, φιλόλογοι, δάσκαλοι, καθηγητές συνταγματικού δικαίου, μαθηματικών, πρώην πρυτάνεις για να μου εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους για το δάσκαλό τους.

 

Τώρα η μετάθεση έγινε αδιαπραγμάτευτο κεκτημένο του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού, πολεμιέται ακόμη και η μετάθεση εντός του ίδιου οικοδομικού τετραγώνου της Αθήνας.

Μιλάω όχι για τη μετάθεση τη αιτήσει του εκπαιδευτικού, αλλά για τη μετάθεση για το συμφέρον της υπηρεσίας.

 

Δηλαδή αυτό το φύτρωμα στα ίδια ντουβάρια πόσο παιδαγωγικό σάς φαίνεται;