"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Οσο εµείς καπνίζουµε...

Του Νίκου Τζιανίδη

ΝΑ ΕΙΝΑΙ η απουσία της φαντασίας που µας έχει µεταβάλει σε ανάπηρους της πραγµατικότητας; Να είναι η µακαριότητα και αδιαφορία που έχει διαπολίσει µε τα χρόνια τα κύτταρα µας, που οδηγεί µε µαθηµατική ακρίβεια σε ένα έµφραγµα πολιτισµικό, αλλά κυρίως κοινωνικό; Ο,τι και να ναι, ο Ελληνας έχει απoλέσει καιρό τώρα ένα από τα πλέον αποτελεσµατικά όπλα του: την αρχοντιά του!

Σε καφενεδάκι συνοικιακό, παρέα µεσήλικων απολαµβάνει τη µεσηµβρινή ραστώνη συντροφιά µε µπίρες και κουβεντολόι. Η συµπαθέστατη ευτραφής αλλοδαπή, υπεύθυνη του µαγαζιού, καλείται ανά λεπτό να εξυπηρετήσει τις παραγγελίες της παρέας.

Ως εδώ θεµιτό.

Το παράλογο αρχίζει να διαφαίνεται όταν η παρέα ξεµένει από τσιγάρα.

Το περίπτερο ορατό στα σαράντα µέτρα. Ουδείς ευαισθητοποιείται. Καλείται η κυρία εκ Μολδαβίας. Αφήνει το κατάστηµα και οδηγείται προς αγοράν τσιγάρων, κρατώντας µάλιστα και σηµειώσεις γιατί η παραγγελία ήταν µεγάλη. Στην επιστροφή θα δεχτεί και τα επικριτικά σχόλια για κάποιο λάθος στη µάρκα του καπνού… Λίγοι θα νιώσουν το κύµα αγανάκτησης που µε κυριεύει.

Οι πολλοί θα σχηµατίσουν κλοιό και θα µε κοιτάξουν βλοσυρά, οδηγώντας µε όλο και πιο βαθιά!

Δεν έχουµε καµιά τύχη πλέον ως λαός, όταν η οκνηρία και η αναλγησία µας έχουν κυριεύση τα µύχια της ψυχής µας.

Παράδειγµα έτερο. Παραλία Γραµµατικού. Ταβερνάκι.

Απαντες οι σερβιτόροι αλλοδαποί. Εχει πια βασιλέψει ο ήλιος όταν αποκαµωµένοι ρουφούν ανάσες ξεκούρασης.

Κάθε µέρα έρχοµαι από την Ελευσίνα, λέει ο ένας.

Από την Ελευσίνα; Απορώ, για να πάρω την απάντηση κοφτή:

Οποιος θέλει να δουλέψει δεν τον σταµατούν τα χιλιόµετρα…  

Κάποτε ο πατέρας µου ξεκινούσε από τη Δραπετσώνα µε τα πόδια για να πουλήσει την πραµάτεια του στην Πλάκα και το σούρουπο πάλι πίσω. Σήµερα παίρνουµε ταξί για απόσταση δυο τετραγώνων!

Και οι αλλοδαποί δουλεύουν όσο εµείς απολαµβάνουµε το τσιγάρο µας. Και τα πάντα γύρω µας καπνός που χάνεται µαζί µε τις αξίες. Λίγες οι αχτίδες που πέφτουν κάθε τόσο στη µεγάλη νύχτα της ψυχής µας κι αυτές είναι πια σαν τις σταγόνες το λεµόνι µέσα στο µολυσµένο νερό...

Δεν υπάρχουν σχόλια: