Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του (μακρινού) 1908 κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων και, πιο συγκεκριμένα, του μαραθωνίου.
Στο τέλος των 40 -και κάτι- χλμ. (η απόσταση των 42.195 μ. θεσμοθετήθηκε από το 1921), ένας ανθρωπάκος με μουστάκι ναι μεν θα φτάσει πρώτος στο νήμα, αλλά θα το κόψει με αντικανονικό τρόπο, γιατί ήταν υποβασταζόμενος από τους κριτές που βλέποντάς τον να έρχεται και να καταρρέει, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από την κούραση, πρώτα έσπευσαν να τον βοηθήσουν κι αμέσως μετά να τον ακυρώσουν, αφαιρώντας του το χρυσό μετάλλιο.
Ηταν ο Ιταλός Ντοράντο Πιέτρι, που θα έμενε στην Ιστορία ως ο διασημότερος «loser» όλων των εποχών, «ως ο μοναδικός άνθρωπος», όπως έγραψε ο βρετανικός Τύπος της εποχής, «που κατάφερε να κερδίσει και να χάσει τη νίκη». Παρ' όλα αυτά, συγκίνησε για το στιλ και το fair-play του, παράλληλα όμως και για τον δραματικό του επίλογο σ' ένα αγώνισμα καταδικασμένο να γίνει από τας πλέον γοητευτικάς στην ιστορία του κλασικού αθλητισμού.
Το παράδοξο είναι ότι ο Πιέτρι θύμιζε πολύ, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο αστείο στιλ περπατήματος και τρεξίματος, τον σερ Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν, διασημότερο ως «Σαρλό» (γαλλική μετάφραση του αγγλικού «tramp», ας πούμε «αλητάμπουρα»).
Κι ακόμα πιο παράδοξο είναι το γεγονός ότι ο μεγάλος Βρετανός ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, στιχουργός και παραγωγός Τσάρλι Τσάπλιν, κάτοχος 3 Οσκαρ και ένας από τους 25 μεγαλύτερους και πλέον ταλαντούχους ηθοποιούς στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου, βρέθηκε ένα βήμα από το να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς του 1908.
Γιατί δεν πραγματοποίησε τ' όνειρό του; Αφενός γιατί είχε νοσήσει από φυματίωση, αφετέρου διότι είχε ζητήσει να τρέξει τη μισή διαδρομή, και μάλιστα με το κοστούμι του, τη λυγισμένη μαγκούρα του, το «μπομπέ» καπελάκι του και τα αξέχαστα τρύπια παπούτσια, σε στιλ βατραχοπέδιλων, που θα τον έκαναν διάσημο ως έμβλημα της ανθρώπινης αλλοτρίωσης, και κυρίως των χαμηλότερων, αστικών τάξεων, την εποχή της οικονομικής και βιομηχανικής άνθισης.
«Για μένα, που τότε είχα μόλις γραφτεί μέλος στον στιβικό όμιλο του Κένινγκτον Ρόουντ, το να τρέξω 15 με 20 χλμ. την ημέρα δεν ήταν απολύτως τίποτα· αλλά με το δικό μου στιλ και τρόπο», είπε κάποτε ο «Σαρλό», μια σκέψη που αναπαρήγαγε πρόσφατα ο Ιταλός συγγραφέας Μάρκο Πατούκι στο βιβλίο του «Μαραθωνοδρόμοι, διάσημοι και μη», στο οποίο, δίπλα σε ιερά τέρατα, όπως οι Ζάτοπεκ, Γκεμπρεσελασιέ, Τέργκατ, Βανζίρου, Μπορντίν, Μπαλντίνι ή Πόλα Ράντκλιφ, συμπεριέλαβε τόσο τον Πιέτρι όσο και τον Τσάρλι Τσάπλιν!
Persona non grata για τις Ηνωμένες Πολιτείες, που τον κατηγορούσαν για φιλο-κομμουνισμό, κι ανέκαθεν από την πλευρά του απλού κόσμου, ο Τσάρλι Τσάπλιν, αφού έκανε τον μισό πλανήτη να γελάσει και να κλάψει με το «Χαμίνι», τον «Μεγάλο δικτάτορα», «Τα Φώτα της πόλης», τους «Μοντέρνους Καιρούς», το «Τσίρκο» ή τον «Σαρλό», ουδέποτε έκρυψε την ευαισθησία και τη συγκίνησή του για την περίπτωση Πιέτρι. Οσο και το παράπονό του, που δεν τον άφησαν να τρέξει όπως μόνο εκείνος ήξερε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου