Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίες και γι’ αυτό θα αποδεχτώ ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έβγαλαν τον Κασσελάκη με τις καλύτερες προθέσεις.
Η Αχτσιόγλου δεν γέμιζε το μάτι κανενός, οι άλλοι ήταν για τα μπάζα, γιατί όχι ο Κασσελάκης;
Νέος, άφθαρτος, φιλικός, με κάτι σαν σταριλίκι και άριστη εντύπωση για τον εαυτό του. Το προϊόν ήταν ουρανοκατέβατο αλλά όχι για πέταμα.
Αλλωστε κάποια στιγμή ένα κόμμα ενηλικιώνεται. Χρειάζεται να ξεφύγει από τους ανεπάγγελτους «ημι-πιτσιρικάδες» και τους επαγγελματίες «ημι-γέροντες». Εστω κι αν το αναλάβει κάποιος με παιδαριώδεις απόψεις και με μια συνοδεία της κακιάς συμφοράς.
Εως εδώ τα ακατανόητα είναι περίπου κατανοητά. Από εκεί και πέρα όμως θέλει λίγο μυαλό.
Οταν κάποιος σου συστήνεται λέγοντας ότι μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη κι ότι θα τον κερδίσει στις επόμενες εκλογές, η μία σκέψη είναι ότι βρήκαμε τον περιζήτητο.
Η άλλη ότι πέσαμε σε ψώνιο.
Δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει. Θα μας το δείξει ο χρόνος, αν και έχω ήδη κάποιες υποψίες.
Ούτως Ή άλλως όμως ο δημοσκοπικός αντίκτυπος του Κασσελάκη είναι στα όρια της αποδοκιμασίας.
Το 72% τον αξιολογεί αρνητικά στην έως τώρα πολιτική παρουσία του, το 65% έχει γενικότερα αρνητική γνώμη για την περίπτωσή του και μόνο το 7% τον θέλει πρωθυπουργό στη θέση του Μητσοτάκη που υποσχέθηκε να κερδίσει (Metron Analysis, 26/10).
Ισως είναι λίγο άδικο. Πότε πρόλαβαν να τον γνωρίσουν για να τον απορρίπτουν με τόση έμφαση; Πριν από δύο μήνες ούτε που ξέραμε ότι υπήρχε.
Αλλά έτσι είναι η πολιτική. Οι εντυπώσεις μετρούν, ανεξάρτητα πώς δημιουργούνται. Ο χρόνος τρέχει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Το πραγματικό ζήτημα λοιπόν είναι αλλού. Οτι ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της περίπτωσης Κασσελάκη, το αίτημα ενηλικίωσης του κόμματος που τον εξέλεξε παραμένει αναπάντητο.
Οι ίδιοι οι οπαδοί του αναζήτησαν μια λύση, ακόμη κι αν έως τώρα δεν επιβεβαιώνονται.
Αλλά κι αυτό είναι κάπως άδικο. Δεν μπορεί να την πέφτουν στον Κασσελάκη αν καθημερινά διαψεύδει εκείνο που εκείνοι είχαν στο μυαλό τους. Αυτό πίστεψαν, αυτό ψήφισαν.
Τώρα φυσικά θα πιούν το ποτήρι μέχρι τέλους.
Ποιο θα είναι όμως αυτό το τέλος;
Δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίες και γι’ αυτό θα αποδεχτώ ότι στον ΣΥΡΙΖΑ έβγαλαν τον Κασσελάκη με τις καλύτερες προθέσεις.
Η Αχτσιόγλου δεν γέμιζε το μάτι κανενός, οι άλλοι ήταν για τα μπάζα, γιατί όχι ο Κασσελάκης;
Νέος, άφθαρτος, φιλικός, με κάτι σαν σταριλίκι και άριστη εντύπωση για τον εαυτό του. Το προϊόν ήταν ουρανοκατέβατο αλλά όχι για πέταμα.
Αλλωστε κάποια στιγμή ένα κόμμα ενηλικιώνεται. Χρειάζεται να ξεφύγει από τους ανεπάγγελτους «ημι-πιτσιρικάδες» και τους επαγγελματίες «ημι-γέροντες». Εστω κι αν το αναλάβει κάποιος με παιδαριώδεις απόψεις και με μια συνοδεία της κακιάς συμφοράς.
Εως εδώ τα ακατανόητα είναι περίπου κατανοητά. Από εκεί και πέρα όμως θέλει λίγο μυαλό.
Οταν κάποιος σου συστήνεται λέγοντας ότι μιλάει καλύτερα αγγλικά από τον Μητσοτάκη κι ότι θα τον κερδίσει στις επόμενες εκλογές, η μία σκέψη είναι ότι βρήκαμε τον περιζήτητο.
Η άλλη ότι πέσαμε σε ψώνιο.
Δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει. Θα μας το δείξει ο χρόνος, αν και έχω ήδη κάποιες υποψίες.
Ούτως Ή άλλως όμως ο δημοσκοπικός αντίκτυπος του Κασσελάκη είναι στα όρια της αποδοκιμασίας.
Το 72% τον αξιολογεί αρνητικά στην έως τώρα πολιτική παρουσία του, το 65% έχει γενικότερα αρνητική γνώμη για την περίπτωσή του και μόνο το 7% τον θέλει πρωθυπουργό στη θέση του Μητσοτάκη που υποσχέθηκε να κερδίσει (Metron Analysis, 26/10).
Ισως είναι λίγο άδικο. Πότε πρόλαβαν να τον γνωρίσουν για να τον απορρίπτουν με τόση έμφαση; Πριν από δύο μήνες ούτε που ξέραμε ότι υπήρχε.
Αλλά έτσι είναι η πολιτική. Οι εντυπώσεις μετρούν, ανεξάρτητα πώς δημιουργούνται. Ο χρόνος τρέχει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Το πραγματικό ζήτημα λοιπόν είναι αλλού. Οτι ανεξάρτητα από τη σοβαρότητα της περίπτωσης Κασσελάκη, το αίτημα ενηλικίωσης του κόμματος που τον εξέλεξε παραμένει αναπάντητο.
Οι ίδιοι οι οπαδοί του αναζήτησαν μια λύση, ακόμη κι αν έως τώρα δεν επιβεβαιώνονται.
Αλλά κι αυτό είναι κάπως άδικο. Δεν μπορεί να την πέφτουν στον Κασσελάκη αν καθημερινά διαψεύδει εκείνο που εκείνοι είχαν στο μυαλό τους. Αυτό πίστεψαν, αυτό ψήφισαν.
Τώρα φυσικά θα πιούν το ποτήρι μέχρι τέλους.
Ποιο θα είναι όμως αυτό το τέλος;
Αδηλο. Τα προγνωστικά δεν είναι αισιόδοξα αλλά...
το νεκροταφείο της πολιτικής είναι γεμάτο ενταφιασμένα προγνωστικά.
Δεν ξέρω λοιπόν αν ο Κασσελάκης κερδίσει τελικά τον Μητσοτάκη αλλά προς το παρόν δεν είναι το ζητούμενο.
Και τον Ανδρουλάκη να κερδίσει πάλι καλά θα είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου