ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Άλλα ντ’ άλλων

 

Του Δημήτρη Δανίκα

Καμία σχέση με Στέφανο Κασσελάκη Ποτέ δεν ψήφισα, ούτε στο μέλλον σκέφτομαι να ψηφίσω «ΣΥΡΙΖΑ». 

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγηθώ, Καθαρές κουβέντες. Όμως κάποια αποσπάσματα από τις δημόσιος, γραμμένες, απόψεις της ομάδας που αποχώρησε από το κόμμα, προσβάλουν την κοινή λογική αλλά και τις επιλογές όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Για παράδειγμα αντιγράφω: «Οι εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2023 ανέδειξαν μια ισχυρή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, η οποία νιώθει παντοδύναμη να συνεχίσει την αντικοινωνική της πολιτική και να επιβάλλει μια δεξιά ατζέντα σε κρίσιμα θέματα που σφραγίζουν το μέλλον της χώρας».

Τι σημαίνει αυτό;  

Ότι η πλειοψηφία των πολιτών που προτίμησε Κυριάκο Μητσοτάκη πάσχει από σύνδρομο Στοκχόλμης. Όπως ακριβώς είχε πει, τηλεοπτικώς και δημοσίως, ο Νίκος Ξυδάκης. Τουτέστιν όλος αυτός ο κόσμος πάσχει από ακατανίκητο μαζοχισμό. Ψηφίζει κόντρα στα συμφέροντά του. Με τα χέρια του βγάζει τα μάτια του. Η μεγάλη ανατριχίλα.

Και ότι ακόμα, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς Στέφανο Κασσελάκη, ουδεμία ευθύνη φέρει για αυτή την παντοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας και «για τη συνέχιση της αντικοινωνικής της πολιτικής».

Δηλαδή όλα από τη μεριά τους καλώς καμωμένα. Δηλαδή οι πολίτες των λαικών γειτονιών, από τη μια στιγμή στην άλλη μεταλλάχθηκαν σε οπαδούς μιας παράταξης που σχεδιάζει να τους πάρει ακόμα και τα σώβρακα! 

 Απίστευτος στρουθοκαμηλισμός. Επικών διαστάσεων εγωπάθεια και φιλοτομαρισμός. Αν αυτές οι διαπιστώσεις προέρχονται από στοιχειωδώς, σκεπτόμενα δημοκρατικά, και όχι αριστερά μυαλά, ε τότε εγώ είμαι αστροναύτης.

Πάμε σε μια εξίσου αποκαλυπτική φράση. Προερχόμενη από το ίδιο κείμενο: «Ο πολιτικός άξονας έχει μετατοπιστεί προς τα Δεξιά, η άκρα Δεξιά και οι αντιδραστικές αντιλήψεις κερδίζουν έδαφος, η βαρβαρότητα της καθημερινότητας μετατρέπεται σε νέα κανονικότητα».

Τι πα να πει αυτό;  

Ακόμα χειρότερη ύβρις προς τα λαικά στρώματα. Αφού πλαγίως, τα ηγετικά μέλη αυτής της ομάδας, ισχυρίζονται, περίπου, ότι η Νέα Δημοκρατία όχι μόνο μετατοπίζεται ακόμα πιο δεξιά, αλλά πιο πέρα, στην ακροδεξιά. Περίπου στον φασισμό. Τουτέστιν οι πολίτες όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται αυτή την μετατόπιση προς την βαρβαρότητα, αλλά με τη στάση τους την ενισχύουν, την επιδοκιμάζουν, μπορεί και να την χειροκροτούν.

Πάμε τώρα στο τρίτο σημείο αυτής της δημόσιας τοποθέτησης που για τους ιστορικούς θα αποτελέσει μνημείο αποπροσανατολισμού, κακοποίησης της πραγματικότητας και πλήρους απουσίας αυτογνωσίας και ατομικής και συλλογικής.

Γράφουν λοιπόν: «Απουσιάζει ένα σύγχρονο πολιτικό και κοινωνικό σχέδιο που πείθει, όχι ρητορικά, αλλά στην πράξη, ότι μπορούμε να νικήσουμε την κυριαρχία της Δεξιάς. Και όμως. Οι δυνατότητες υπάρχουν».

Από που απουσιάζει; 

Από εσάς; 

Μα γιατί τόσο καιρό δεν είχατε ανακαλύψει αυτή την μεγάλη απουσία; 

Και τι ακριβώς σημαίνει «σύγχρονο, κοινωνικό σχέδιο»; 

Και αφού δεν το είχατε ανακαλύψει τόσο καιρό, γιατί δεν κάνετε την αυτοκριτική σας; 

Δηλαδή τώρα, επειδή ο Κασσελάκης σας «άρπαξε» το κόμμα, τώρα το αντιληφθήκατε; 

Μα καλά σε χαιβάνια απευθύνεστε;

Και τέλος η κορυφαία διαπίστωση αυτής της ομάδας:  

 

«Είναι μια επώδυνη και διαλυτική διαδικασία που πλήττει όχι μόνο το ιστορικό κόμμα της Αριστεράς, αλλά συνολικά τις προοδευτικές δυνάμεις και τη Δημοκρατία της χώρας».

Αλλα ντ’ άλλων. Ποιες οι δυνάμεις που ευθύνονται γι αυτή την «διαλυτική διαδικασία»; Ο Κασσελάκης και οι πρώην σύντροφοί σας που παραμένουν στο κόμμα;  

Μα αν θυμάμαι καλά, από την πρώτη μέρα ανάδειξης του «ξένου» και «αμερικανού» στην προεδρία, από τότε αρχίσατε εσείς να «πυροβολείτε» και να γκρεμίζετε το κόμμα σας.  

Ελεος.

Και τέλος κάτι ακόμα. 

Ο φιλοτομαρισμός τους είναι τόσο ακατανίκητος και τόσο αχαλίνωτος που φτάνουν στο σημείο να ταυτίζουν την δική τους ομάδα με ολόκληρη την Αριστερά, με όλες τις όποιες προοδευτικές δυνάμεις, με το αριστερό σύμπαν.

Η κατάληξη με τρία σημεία: 

Ολοι αυτοί ουδεμία ευθύνη φέρουν. Απλώς διαπιστώνουν. Σα να πρόκειται για δημοσιογράφους. 

Δεύτερο σημείο, το πρόβλημα δεν προέκυψε με τις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές πανωλεθρίες, αλλά, κυρίως με την έλευση του Στέφανου Κασσελάκη. Χωρίς αυτόν όλα καλώς καμωμένα. 

Και τρίτο, η τελική διαπίστωση πως όλοι αυτοί της ανεξάρτητης ομάδας, η σωτηρία των λαικών στρωμάτων. Αυτοί τα ξεφτέρια, αυτοί οι κατέχοντες την αλήθεια, αυτοί οι Μεσσίες για την μεγάλη κοινωνική αλλαγή.

Καταλήγοντας ένα πράγμα έχω να πω «όλους αυτούς όσο και να τους πλένεις το σαπούνι σου χαλάς»!