Το ακούω τουλάχιστον δέκα φορές την ημέρα από τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους. «Αμάν πια με τον Κασσελάκη» ή «δεν αντέχω να βλέπω άλλο Κασσελάκη» ή «μας έχετε πρήξει με τον Κασσελάκη».
Το ακούω από νέους και γέρους, από δεξιούς και αριστερούς, από μορφωμένους και αμόρφωτους, από λαϊκούς και από κουλτουριάρηδες, από γυναίκες και από άντρες.
Δεν θέλω να στενοχωρήσω κανέναν, αλλά όλη αυτή η αποστροφή είναι ο ορισμός της υποκρισίας. Οσο το λένε, τόσο οι τηλεοράσεις παίζουν νυχθημερόν Κασσελάκη. Και όσο η φάτσα του Κασσελάκη γεμίζει την οθόνη, τόσο οι τηλεθεατές, κασσελακικοί τε και αντικασσελακικοί, καρφώνονται μπροστά στην οθόνη σαν υπνωτισμένοι. Και μόλις ολοκληρωθεί το πλάνο ή η δήλωση Κασσελάκη, ξανα-μανα-δυσανασχετούν. Χαζεύουν σχεδόν μανιακά το κάθε φορά καινούριο επικοινωνιακό του κατόρθωμα, που είναι ή κάποιο στενό παντελονάκι γυμναστικής ή το χαρούμενο σκυλάκι του στην βόλτα με το αφεντικούλι του ή μια παραγγελία πίτσας καπριτσιόζα ή ένα προεδρικό ζογκλερικό σε σχολείο ΑΜΕΑ. Και αμέσως μετά αναφωνούν για πολλοστή φορά: «ε, φτάνει πια με τον Κασσελάκη».
Αυτό που συμβαίνει εδώ και έναν μήνα, κάποιοι το ονομάζουν επικοινωνιακή καταιγίδα Κασσελάκη.
Στην πραγματικότητα δεν είναι καταιγίδα, είναι μια συνηθισμένη πρακτική της τηλεόρασης. Όσο ένα θέμα πουλάει, τόσο τα κανάλια πέφτουν πάνω του και το ξεψαχνίζουν. Ασχολούνται μαζί του σχεδόν μονοθεματικά. Μπορεί να μοιάζουν άσχετες υποθέσεις μεταξύ τους, όμως το ίδιο έγινε με την Καρολάιν και τον Μπάμπη τον πιλότο, με την Πισπιρίγκου, με την φωτιά στο Μάτι, με το τρακάρισμα στα Τέμπη, με την φωτιά στην Δαδιά, με τις πλημμύρες στην Θεσσαλία. Ατέλειωτες ώρες τηλεοπτικής ενασχόλησης, τόσο των ζωνών ενημέρωσης όσο και των ζωνών ψυχαγωγίας.
Οι πιο καχύποπτοι αποδίδουν αυτή την Κασσελακιάδα σε κάποιο καλοπληρωμένο σχέδιο αόρατων και ύποπτων κέντρων φαιάς ουσίας, που μεθοδεύουν μια μαζική πλύση εγκεφάλου των μαζών για την επιβολή του Κασσελάκη.
Οι λιγότερο συνωμοσιολόγοι αλλά εξίσου καταγγελτικοί, αποδίδουν αυτή την μονοθεματικότητα στην ηλιθιότητα της τηλεόρασης που κάνει την τρίχα τριχιά, που βαφτίζει το επουσιώδες σε σημαντικό και το χαζό σε ενδιαφέρον.
Ούτε το ένα είναι όμως, ούτε το άλλο. Τα κανάλια βλέπουν καθημερινά τις τηλεθεάσεις. Όσο τα νούμερα της τηλεθέασης είναι ψηλά, ο Κασσελάκης θα παίζει παντού και με κάθε τρόπο. Σοβαροφανή ή ανόητο, βαθιά πολιτικό ή ρηχότατα κουτσομπολίστικο.
Οι καταγγελίες που εκτοξεύονται ότι δεν είναι το κοινό που προσανατολίζει το περιεχόμενο των προγραμμάτων, αλλά φταίνε τα κανάλια που διαπαιδαγωγούν το κοινό σε συγκεκριμένο είδος θεάματος, αφήνουν παγερά αδιάφορους τους ιθύνοντες των τηλεοπτικών σταθμών. Οι διαφημιστές μοιράζουν διαφήμιση κοιτάζοντας την τηλεθέαση, όχι τις πολιτικές αναλύσεις.
Η τηλεοπτική Κασσελακιάδα θα τερματιστεί κάποια στιγμή, με...
τον ίδιο τρόπο που τερματίστηκε η υπόθεση Πισπιρίγκου, η υπόθεση Καρολάιν ή παλιότερα η υπόθεση του Άλεξ. Όταν δηλαδή επέλθει τηλεοπτικό overdose, που θα οδηγήσει το κοινό να παρακολουθήσει κάτι άλλο ή να κλείνει την τηλεόραση όταν θα βλέπει Κασσελάκη.
Κανένας δεν μπορεί να ξέρει πότε θα επέλθει αυτός ο κορεσμός, ξέρουμε όμως ότι νομοτελειακά θα επισυμβεί. Θα φανεί αμέσως στις τηλεθεάσεις οπότε οι υπεύθυνοι των εκπομπών θα αλλάξουν αυτομάτως ρότα. Και τότε ο Κασσελάκης από πρωταγωνιστής θα γίνει τηλεοπτικός αποσυνάγωγος. Αν θα ‘χει κάτι πολιτικό να πει, θα παίζει ολίγον στις ειδήσεις.
Αλλά ως Καντάρσιαν της πολιτικής τώρα είναι στο pic του. Τσάμπα διαμαρτυρόμαστε, αν δεν κάνει τον κύκλο του δεν έχει νόημα να φωνάζουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου