"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Σάλτο μορτάλε στην ανυπαρξία

 


Του Μιχάλη Τσιντσίνη

Το θέµα πλέον δεν είναι το αν
.  

Το θέμα είναι το πότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να υπάρχει όπως τον ξέρουμε. Ο τρόπος που εκφράζονται τα στελέχη του αποτυπώνει την αδυναμία συμβίωσης.

Η πίεση να επισπευστεί το συνέδριο μπορεί να ερμηνευτεί και ως ανάγκη για άμεση ανακούφιση – ως έκκληση να μην αναβάλλεται άλλο το αναπόφευκτο

Ο Τσακαλώτος το προανήγγειλε κιόλας ότι δεν είναι πια αισιόδοξος για την ενότητα. Τι άλλο να πει, δηλαδή;  

Μένω, μέχρι να εξασφαλίσω ότι δεν θα επωμιστώ το ηθικό βάρος της διάσπασης;

Δεν ήταν αυτονόητο ότι θα φτάναμε εδώ τόσο γρήγορα. Η επικράτηση του διαδόχου του Τσίπρα ήταν διαφανής και με διαφορά ασφαλή, πέραν αμφισβήτησης. Το κόμμα είχε καταφέρει να βγει από το λαγούμι της λήθης – έστω κι επειδή παρήγε περισσότερο θέαμα απ’ όσο η πρωινή ζώνη προλάβαινε να καταναλώσει.

Εχουν δίκιο δηλαδή όσοι –όπως ο αυλάρχης της νέας ηγεσίας, Παππάς– αντιτάσσουν τον τύπο του καταστατικού. Τυπικά, η πρώιμη αμφισβήτηση του νέου προέδρου ισοδυναμεί με αμφισβήτηση της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας που τον ανέδειξε. Τυπικά, η ένσταση Τσακαλώτου ότι η «αδιαμεσολάβητη» επικοινωνία που διεκδικεί ο Κασσελάκης με τη βάση «καταργεί τα όργανα» αποτελεί κριτική όχι μόνο στο πρόσωπο αλλά και στην ίδια τη δομή της άμεσης εκλογής.

Εκανε άραγε λάθος η πλειοψηφία που επέλεξε αρχηγό στον ΣΥΡΙΖΑ;

Εμβρόντητη από την αρχέγονη κυκλοθυμία του πλήθους, η αριστερά της Αριστεράς ανακαλύπτει ότι η «αμεσοδημοκρατία» δεν είναι πανάκεια. Οτι η δημοκρατία χρειάζεται και κύτταρα θεσμικής διύλισης της λαϊκής βούλησης, ακόμη και μέσα στα ίδια τα κόμματα.

Θα ήταν όμως πολύ απλό αν έφταιγε για τον ΣΥΡΙΖΑ η διαδικασία. Θα ήταν πολύ βολικό για τους ηττημένους της αναμέτρησης να είχε κάνει απλώς λάθος η πλειοψηφία. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να υποθέσει κανείς τη μοίρα του κόμματος αν είχαν επικρατήσει εκείνοι.

Θα ήταν μήπως διαφορετικό το αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών; Θα έλειπε η εσωστρέφεια; Ή θα είχε αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης επειδή η πρόεδρος θα είχε τα εφόδια για να δογματίζει –όπως προχθές στο Πολιτικό Συμβούλιο– ότι είναι θανάσιμο αμάρτημα να μετέχουν οι εργαζόμενοι στο επιχειρηματικό ρίσκο;

Η σοφία του σώματος που μετείχε στην εκλογή για τη διαδοχή του Τσίπρα ήταν ακριβώς αυτό το ρίσκο: Η πλειοψηφία διαισθανόταν ότι οι συμβατικές επιλογές θα οδηγούσαν σε τέλμα. Το συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης δεν είχε βιώσιμη συντηρητική επιλογή. Η αυτοσυντήρηση υπαγόρευε το σάλτο στο άγνωστο.

Οπωσδήποτε σοφό το συριζαϊκό πλήθος: Από μια αργή και βασανιστική παρακμή, προτίμησε...

 

 ένα χολιγουντιανό τέλος. 

Καλύτερα η γκλαμουράτη ευθανασία, από την αποσύνθεση.



Δεν υπάρχουν σχόλια: