Εντάξει, εμείς δικαιούμαστε να καθόμαστε μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης και να γελάμε με αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως το δικαιούται;
Εμείς οι συμμέτοχοι στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο έχουμε χίλια δίκια να βλέπουμε τη δικαίωσή μας στον σκυλοκαβγά που έχει ξεσπάσει στην Κουμουνδούρου. Ο επί δεκαπέντε χρόνια αρχηγός τους, όμως, πούθε εκμαιεύει το δίκιο του να παραμένει σιωπηλός ενώ βλέπει το δημιούργημά του να καταρρέει;
Θα μου πείτε: «Και τι σε νοιάζει εσένα; ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζεις και επαναστατείς;»
Οχι δεν ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ και διόλου επικαλούμαι αυτά τα περί δύο πυλώνων (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης) που επιβάλλει δήθεν το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Δεν είδα εγώ ποτέ κάτι το εποικοδομητικό στην αντιπολίτευση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εντάξω την κραταιή του ύπαρξη στις προϋποθέσεις λειτουργικότητας της δημοκρατίας μας. Απλώς δεν παύω να εκπλήσσομαι με κείνον τον Τσίπρα που, εν μέσω ορυμαγδού μέσα στο ίδιο του το σπίτι, αυτός το παίζει Βούδας.
Και αναρωτιέμαι: Δεν τον νοιάζει;
Δεν μπορεί, μου φαίνεται αδύνατο. Ξέρετε κανέναν να μη νοιάζεται για το σπίτι που έχτισε;
Μήπως τον νοιάζει, αλλά δεν ξέρει τι να κάνει για να αποτρέψει την πορεία κατεδάφισης;
Ενδεχομένως, πλην αυτό θα είναι η απόλυτη απόδειξη ότι φεύγοντας, άφησε πίσω του ένα αθεράπευτο συντρίμμι, με πρόβλημα εκ κατασκευής.
Και αν, αντιθέτως, όλα πηγαίνουν κατά την ευχή του, οπότε η παρατεταμένη σιωπή αποτελεί μέρος του σχεδίου του;
Μα αν συμβαίνει αυτό, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια πελώρια Τσιπρική συνωμοσία.
Απορρίπτω την τελευταία εικασία ως παράδοξη για το αιώνιο σκορποχώρι που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ και ως υπερβολική για τις ικανότητες του συγκεκριμένου ανδρός.
Οπότε συνεχίζω να αναρωτιέμαι. Ο Αλέξης Τσίπρας, ελλείψει κάθε άλλης στρατηγικής, ξεπατικώνει τη στάση του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος ομιλεί μια φορά την πενταετία, επιβεβαιώνοντας κάθε φορά ότι η σιωπή είναι χρυσός;
Αυτό αποφάσισε να κάνει μετά από ώριμη σκέψη; Να κάτσει στη γωνιά του με το στόμα του ερμητικά κλειστό;
Τι είναι αυτό; Εσώτερη απόφαση πολιτικού μοναχισμού ή τετραπέρατη στρατηγική επανόδου;
Ελα ντε.
Και αν αρνείται να πει οτιδήποτε διότι φοβάται πως μέσα στις αδυσώπητες πολεμικές συνθήκες που επικρατούν στην Κουμουνδούρου, κανένας δεν θα του δώσει σημασία;
Κάτι τέτοιο θα απομυθοποιούσε την υποτιθέμενη ισχύ του. Μήπως φοβάται ότι παρεμβαίνοντας με οποιονδήποτε τρόπο θα οξύνει αντί να αμβλύνει τις αντιθέσεις και έτσι θα γίνει μέρος του προβλήματος που πάει να λύσει;
Αν όμως ισχύει αυτό, αν δηλαδή ούτε ο ίδιος ο κατασκευαστής δεν μπορεί να επιδιορθώσει ένα μηχάνημα που χάλασε, τότε το μαραφέτι δεν είναι για να ξαναβγεί στην κυκλοφορία, πρέπει να πεταχτεί στη χωματερή.
Ξαναλέω, απορρίπτω την πιθανότητα ο Κασσελάκης να είναι δικός του «φυτευτός» και όλη αυτή η κομματική ανακατωσούρα να είναι συνειδητό κατασκεύασμα του, για να αποδείξει την αναγκαιότητα του και να επανέλθει ως παράκλητος.
Θαρρώ πως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Φεύγοντας ηττημένος, ο Τσίπρας άφησε πίσω του ένα πολιτικό ερειπιώνα που δεν παίρνει γιατρειά.
Και τώρα...
σωπαίνει εκνευριστικά, διότι δεν ξέρει τι άλλο να κάνει πέραν της σιωπής.
Η μετατροπή του σε ατάραχο Βούδα, ενώ ο κόσμος του καίγεται, είναι μονόδρομος για αυτόν.
Μπορεί να τον βολεύει, διότι κάθε άλλη στάση θα αποδεικνυόταν χειρότερη της σιωπής του, αλλά αυτό δεν του περιποιεί καμία τιμή. Και στα μάτια των ολίγων αγνών (και αγωνιούντων) Συριζαίων που απέμειναν, κάθε μέρα που περνά, ο ατάραχος Τσίπρας μοιάζει όλο και περισσότερο με καπετάνιο που, φεύγοντας από το καράβι που για χρόνια διαφέντευε, πήρε μαζί του και το πηδάλιο – οπότε το στέλνει για φούντο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου