Του Γιάννη Πανούση
Δεν έχω κατανοήσει ποτέ γιατί οι Έλληνες, και ιδίως οι αριστεροί πολίτες, δεν απο-δέχονται την Ισχύ του Πραγματικού κι επιχειρούν να ερμηνεύσουν τη ζωή με όρους ιδεολογίας, συνωμοσιολογίας ή και μαγγανικής. Οι κατ’εξοχήν υπερασπιστές του ιστορικού υλισμού, όταν τα πράγματα δεν τους βολεύουν, άλλοτε τα βάζουν με την Ιστορία (χρεώνοντάς της "φάρσες") κι άλλοτε με τον Υλισμό (προβαίνοντας σε "μεταφυσικές" ερμηνείες των γεγονότων).
Πέντε διαπιστώσεις:
1. Ορισμένοι δηλώνουν ότι η Αριστερά πρέπει ν’αλλάξει, υπονοώντας ότι εκείνοι θα μείνουν οι ίδιοι και θα λένε τα ίδια. Αυτό συνιστά το κύριο χαρακτηριστικό του ελληνικού αριστερού παραδόξου: νέο εκκλησίασμα, με παλιές Γραφές και ισόβιο Ιερατείο.
2. Κάποιοι νομίζουν ότι ο λαός αρκείται στο ν’ακούει τον αριστερό λόγο (ειρήνη, δικαιώματα, ισότητα, δικαιοσύνη κλπ) και δεν ενδιαφέρεται για την "αριστερή πράξη". Η ζωή όμως δεν γράφεται by the book κι αποκλειστικά από τους στοχαστές της παρέας, ενώ οι υπόλοιποι οφείλουν εκόντες/άκοντες ν’ακολουθήσουν. Χρειάζονται καθημερινές αποδείξεις.
3. Το κάθε μέλος των αριστερών κομμάτων έχει στο μυαλό του διαφορετική εικόνα, ιδέα και γνώμη για το τι είναι η Αριστερά και ποιο ρόλο οφείλει να διαδραματίσει ένας αριστερός. Παίζοντας όμως με τις λέξεις και τους όρους (π.χ κεντροαριστερά, αριστερό κέντρο, μεταρρυθμιστική αριστερά, ριζοσπαστική αριστερά) χάνεις τον κεντρικό θεωρητικό πυρήνα και κινείσαι στην αχανή περιφέρεια.
4. Μερικοί αρνούνται να δια-κρίνουνε τη διαφορά ανάμεσα στους πολλούς προέδρους και τους λίγους ηγέτες, δηλαδή στον ρόλο των προσώπων και των προσωπικοτήτων στη δια-μόρφωση των συλλογικών κομματικών στόχων και διαδικασιών.
5. Οι διανοούμενοι ψάχνουν το Μετά του ΜΕΤΑ (sic), ξεχνώντας ότι...
ο Αλέξης Τσίπρας ήταν το ΜΕΤΑ της Αριστεράς του ΣΥΝ κλπ. Απορώ πάντως που έγκριτοι επιστήμονες και αναλυτές ερμηνεύουν τόσο μονογραμμικά και μονοδιάστα τα συμβαίνοντα στον χώρο της Αριστεράς (εθελοτυφλούντες εδώ και πολλά χρόνια).
Εκ των ανωτέρω προκύπτουν τα Υστερό-γραφα:
ΥΓ 1. Από καιρό ασκώ κριτική στην κοινωνική λειτουργία του Κληρονομικού δικαίου, ως μέρους του Αστικού δικαίου. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι εκμαυλίζει το 8χρονο παιδί που γνωρίζει από πολύ νωρίς ότι κάποια στιγμή θα κληρονομήσει νομο-τελειακά τους πλούσιους γονείς του. Αυτή η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη αν αφορά στο πολιτικοκομματικό σύστημα, όπου κάποιοι θεωρούν δεδομένο ότι "θα κληρονομήσουν" όχι μόνον το κλέος, τους αγώνες και τις θυσίες των παλαιότερων (ακόμα κι αν δεν ήσαν συγγενείς τους), αλλά και ότι, σε κάθε περίπτωση, δικαιούνται να κληρονομήσουν τα κομματικά αξιώματα δια βίου.
ΥΓ2. Η ιστορία των διαφωνιών και των διασπάσεων στην Αριστερά (την οποία απεύχομαι) δεν σχετίζεται με το ποιός έχει δίκιο(;) αλλά με το ποιός θα πάρει τον μουτζούρη της ευθύνης (απέναντι σε ποιόν;). Οι διαπιστώσεις για "αγεφύρωτα χάσματα" και "υπονόμευση της ενότητας" συνήθως είναι για το θεαθήναι.
ΥΓ3. Δεν πρέπει να συγχέουμε την ήττα της Αριστεράς (π.χ στις βουλευτικές ή αυτοδιοικητικές εκλογές) με την απώλεια εσωτερικής εξουσίας ορισμένων αριστερών μέσα στο κόμμα "τους" (;)
ΥΓ4.
Αριστερά της Ελπίδας υπάρχει το ΑΓΝΩΣΤΟ
Δεξιά της Ελπίδας υπάρχει το ΑΣΥΜΒΑΤΟ
Πίσω από την Ελπίδα υπάρχει η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ
Γύρω-γύρω από την Ελπίδα υπάρχουν οι τροβαδούροι, οι γελωτοποιοί, οι ζογκλέρ, οι έμποροι.
Μέσα όμως στην Ελπίδα συχνά υπάρχει η ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ του ΟΡΑΜΑΤΟΣ. Αυτή τη μαγεία της Ψευδαίσθησης διέλυσε η κυβερνώσα οιονεί-Αριστερά (2015-19) κι αυτή είναι η βασική ιστορικοπολιτική της ευθύνη. Ένας λαός χωρίς Ψευδαίσθηση ΟΡΑΜΑΤΟΣ εύκολα γίνεται ΟΜΗΡΟΣ του παρόντος, όσο σκληρό κι αν είναι αυτό.
ΥΓ5. Τα απολιθώματα διαβρώθηκαν, οι μύστες εκθρονίστηκαν, τα Ιερά βιβλία σκονίστηκαν, οι σκιές των σκιών παραμερίζονται, τί μένει όμως;
Αυτό το ερώτημα θα μας το απαντήσει η επόμενη μέρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου