ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Να ξεκινήσω λέγοντας πως αν δεν πιστεύετε πως ένας από τους βασικούς λόγους ύπαρξης των οργανωμένων κοινωνιών είναι η βοήθεια στους πολίτες που δυσκολεύονται ή αν το καταλαβαίνετε αλλά δεν σας αρέσει καθόλου και πιστεύετε ότι ο καθένας θα πρέπει να αφήνεται στη μοίρα του, καλύτερα να μη συνεχίσετε το διάβασμα. Όχι μόνο θα χάσετε τον χρόνο σας, αλλά θα εκνευριστείτε κιόλας καθώς σήμερα γράφω όχι για το πώς θα επιστραφούν τα χρήματα των φορολογούμενων αλλά για το πώς θα διατεθούν με πιο δίκαιο τρόπο σε αυτούς που στ’ αλήθεια τα χρειάζονται.
Από ό,τι κατάλαβα από τα διαγγέλματα και τις ανακοινώσεις, σε αρκετούς συμπολίτες θα επιστραφεί ένα μέρος του ποσού που πληρώνουν για να κινήσουν το όχημα τους και το μέγεθος τους μέρους θα εξαρτάται από την οικονομική τους κατάσταση, δηλαδή ο υπολογισμός θα γίνεται με «εισοδηματικά κριτήρια». Αυτό ακούγεται καλό μόνο που η διατύπωση δεν αποκαλύπτει την πραγματικότητα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να πούμε πως «σε αρκετούς συμπολίτες θα επιστραφεί ένα μέρος του ποσού που πληρώνουν για να κινήσουν το όχημά τους και το μέγεθος του μέρους θα εξαρτάται από το τι δηλώνουν στην φορολογική τους δήλωση».
Κανονικά η οικονομική κατάσταση και η φορολογική δήλωση θα έπρεπε να ταυτίζονται ή τουλάχιστον να είναι κοντά, αλλά γνωρίζοντας την φαντασία με την οποία πολλοί συμπολίτες δηλώνουν τα έσοδά τους καταλαβαίνουμε ότι η πραγματική οικονομική κατάσταση και η δηλωμένη είναι, πολύ συχνότερα από όσο δικαιολογείται για κράτος που φιλοδοξεί να είναι σοβαρό, δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα δύο μεγάλες αδικίες: μία για τους φορολογούμενους των οποίων τα χρήματα δεν διατίθενται όπως πρέπει (θυμίζω πως η κυβέρνηση δεν έχει χρήματα, απλώς διαχειρίζεται) και μία για αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη και οι οποίοι βοηθούνται λιγότερο από όσο θα μπορούσαν να βοηθηθούν. Το μέγεθος και των δυο αδικιών θα μπορούσε να ελαχιστοποιηθεί αν οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν να τα βάλουν με μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων τους και κυνηγούσαν τη φοροδιαφυγή, αλλά επειδή δεν βλέπω κάποια τέτοια πρόθεση θα πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος τα χρήματα των φορολογούμενων να πιάνουν τόπο και να κατευθύνονται μόνο εκεί που υπάρχει ανάγκη και όχι εκεί που υπάρχει φαντασία στη συμπλήρωση της φορολογικής δήλωσης.
Ένας τέτοιος τρόπος είναι ο συνδυασμός φορολογικής δήλωσης και τεκμηρίων. Αν μιλάμε π.χ. για καύσιμα κίνησης, η αξία του οχήματος που είναι να κινηθεί δεν μπορεί να μην υπολογίζεται καθόλου στην επιδότηση. Θέλω να πω πως αν ένας συμπολίτης δηλώνει εισόδημα 20.000 και έχει αυτοκίνητο που αγόρασε πριν 6 μήνες για 40.000 μάλλον η ανάγκη του για βοήθεια δεν είναι μεγάλη. Αντιστοίχως ένας συμπολίτης που δηλώνει 20.000 και έχει αυτοκίνητο που αγόρασε με 40.000 πριν 20 χρόνια και τώρα δεν κάνει ούτε 5.000 μάλλον πρέπει να βοηθηθεί.
Φυσικά κάθε μέθοδος διαχωρισμού και υπολογισμού αναγκών που αφορά εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους αναπόφευκτα θα αδικεί κάποιους, αλλά νομίζω πως η φορολογική δήλωση από μόνη της ως μέσο υπολογισμού της ανάγκης αδικεί τους περισσότερους και ειναι η πλέον ακατάλληλη για την ωραία μας χώρα.
Να ξεκινήσω λέγοντας πως αν δεν πιστεύετε πως ένας από τους βασικούς λόγους ύπαρξης των οργανωμένων κοινωνιών είναι η βοήθεια στους πολίτες που δυσκολεύονται ή αν το καταλαβαίνετε αλλά δεν σας αρέσει καθόλου και πιστεύετε ότι ο καθένας θα πρέπει να αφήνεται στη μοίρα του, καλύτερα να μη συνεχίσετε το διάβασμα. Όχι μόνο θα χάσετε τον χρόνο σας, αλλά θα εκνευριστείτε κιόλας καθώς σήμερα γράφω όχι για το πώς θα επιστραφούν τα χρήματα των φορολογούμενων αλλά για το πώς θα διατεθούν με πιο δίκαιο τρόπο σε αυτούς που στ’ αλήθεια τα χρειάζονται.
Από ό,τι κατάλαβα από τα διαγγέλματα και τις ανακοινώσεις, σε αρκετούς συμπολίτες θα επιστραφεί ένα μέρος του ποσού που πληρώνουν για να κινήσουν το όχημα τους και το μέγεθος τους μέρους θα εξαρτάται από την οικονομική τους κατάσταση, δηλαδή ο υπολογισμός θα γίνεται με «εισοδηματικά κριτήρια». Αυτό ακούγεται καλό μόνο που η διατύπωση δεν αποκαλύπτει την πραγματικότητα. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα πρέπει να πούμε πως «σε αρκετούς συμπολίτες θα επιστραφεί ένα μέρος του ποσού που πληρώνουν για να κινήσουν το όχημά τους και το μέγεθος του μέρους θα εξαρτάται από το τι δηλώνουν στην φορολογική τους δήλωση».
Κανονικά η οικονομική κατάσταση και η φορολογική δήλωση θα έπρεπε να ταυτίζονται ή τουλάχιστον να είναι κοντά, αλλά γνωρίζοντας την φαντασία με την οποία πολλοί συμπολίτες δηλώνουν τα έσοδά τους καταλαβαίνουμε ότι η πραγματική οικονομική κατάσταση και η δηλωμένη είναι, πολύ συχνότερα από όσο δικαιολογείται για κράτος που φιλοδοξεί να είναι σοβαρό, δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα δύο μεγάλες αδικίες: μία για τους φορολογούμενους των οποίων τα χρήματα δεν διατίθενται όπως πρέπει (θυμίζω πως η κυβέρνηση δεν έχει χρήματα, απλώς διαχειρίζεται) και μία για αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη και οι οποίοι βοηθούνται λιγότερο από όσο θα μπορούσαν να βοηθηθούν. Το μέγεθος και των δυο αδικιών θα μπορούσε να ελαχιστοποιηθεί αν οι κυβερνήσεις αποφάσιζαν να τα βάλουν με μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων τους και κυνηγούσαν τη φοροδιαφυγή, αλλά επειδή δεν βλέπω κάποια τέτοια πρόθεση θα πρέπει να βρεθεί ένας άλλος τρόπος τα χρήματα των φορολογούμενων να πιάνουν τόπο και να κατευθύνονται μόνο εκεί που υπάρχει ανάγκη και όχι εκεί που υπάρχει φαντασία στη συμπλήρωση της φορολογικής δήλωσης.
Ένας τέτοιος τρόπος είναι ο συνδυασμός φορολογικής δήλωσης και τεκμηρίων. Αν μιλάμε π.χ. για καύσιμα κίνησης, η αξία του οχήματος που είναι να κινηθεί δεν μπορεί να μην υπολογίζεται καθόλου στην επιδότηση. Θέλω να πω πως αν ένας συμπολίτης δηλώνει εισόδημα 20.000 και έχει αυτοκίνητο που αγόρασε πριν 6 μήνες για 40.000 μάλλον η ανάγκη του για βοήθεια δεν είναι μεγάλη. Αντιστοίχως ένας συμπολίτης που δηλώνει 20.000 και έχει αυτοκίνητο που αγόρασε με 40.000 πριν 20 χρόνια και τώρα δεν κάνει ούτε 5.000 μάλλον πρέπει να βοηθηθεί.
Φυσικά κάθε μέθοδος διαχωρισμού και υπολογισμού αναγκών που αφορά εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπους αναπόφευκτα θα αδικεί κάποιους, αλλά νομίζω πως η φορολογική δήλωση από μόνη της ως μέσο υπολογισμού της ανάγκης αδικεί τους περισσότερους και ειναι η πλέον ακατάλληλη για την ωραία μας χώρα.
Εκτός αν...
ο σκοπός δεν είναι μόνο η βοήθεια σε όσους έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη αλλά και σε όσο το δυνατόν περισσότερους ακόμα κι αν δεν το έχουν ανάγκη επειδή, ανεξαρτήτως αναγκών, όλοι έχουμε την ίδια δύναμη ψήφου, οπότε πάω πάσο. Και μπράβο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου