Δεν υπάρχει καλό και κακό ρεζερβουάρ. Δεν υπάρχει κόκκινο και μπλε πετρέλαιο. Το πετρέλαιο του Μαδούρο δεν μυρίζει Μαδούρο.
Μπορεί ο δικτάτορας της Βενεζουέλας να ήταν προχθές εχθρός της Δύσης. Μπορεί να είχε προσπαθήσει με όλα –όχι μόνο τα διπλωματικά– μέσα να τον εκθρονίσει. Ομως, ο πόλεμος ποιεί το δικό του δίκαιο.
Η επιχειρούμενη προσέγγιση της Ουάσιγκτον με το Καράκας, επιβεβαιώνει το αρχαίο αξίωμα ότι στην πολιτική –και ιδίως στη διεθνή πολιτική– η επιλογή δεν είναι μεταξύ καλού και κακού. Συχνότερα είναι μεταξύ πολύ κακού και χειρότερου.
Προκειμένου να σφίξει την οικονομική πολιορκία στο ρωσικό καθεστώς, η Δύση έχει ανάγκη να ανοίξει τις στρόφιγγες στους ελάσσονες αντιπάλους της. Εχει ανάγκη την παραγωγή της Βενεζουέλας και –γιατί όχι;– του Ιράν. Αυτό προϋποθέτει μεγαλύτερη ευελιξία στην ανάγνωση του χάρτη. Δηλαδή απεγκλωβισμό από το μετωπικό δόγμα των στρατοπέδων – από δω οι δημοκρατίες, από εκεί τα αυταρχικά καθεστώτα.
Με αυτό το σκεπτικό, διατυπώνεται ήδη η προτροπή «να μην κάνουμε δώρο στη Ρωσία την Κίνα». Να προσπαθήσει δηλαδή η Δύση –και κυρίως οι ΗΠΑ– να διαχωρίσει τον Πούτιν από το σημαντικότερο παραστάτη του, το Πεκίνο, το οποίο έχει ίδιον συμφέρον να αποτρέψει τη αποσάθρωση της διεθνούς τάξης, επειδή κερδίζει περισσότερο από αυτήν.
Ο Μαδούρο δεν προσφέρει μόνο την πετρελαιοπαραγωγή του (η οποία, λένε, είναι κιόλας πολύ δύσκολο να αυξηθεί, καθώς η υποδομή έχει υποκύψει στον διαλυτικό νόμο της μπολιβαριανής διαχείρισης). Η Βενεζουέλα είναι κι ένα ζωντανό μάθημα για την αντοχή των αυταρχικών εξουσιών, που ο φιλελεύθερος μεσσιανισμός νομίζει ότι μπορεί να κλονίσει με τα άυλα όπλα του.
Παρά την κοινωνική καταστροφή που προκάλεσε –με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να εξορίζονται από την πείνα– ο διάδοχος του Τσάβες άντεξε. Δεν στάθηκε ικανή να τον ανατρέψει ούτε η ευρέως δικτυωμένη αντιπολίτευση.
Η μαδουρική αντοχή είναι ένα μέτρο για να ζυγίσει κανείς τη δυτική προσδοκία, ότι ο βρόχος των κυρώσεων θα καταλήξει να πνίξει και το ρωσικό καθεστώς. Δεν θα είναι τόσο εύκολο.
Ακόμη κι αν η Ρωσία χρεοκοπήσει, η πλειοψηφία μπορεί να μη χρεώσει την κακουχία της στον Πούτιν, αλλά στους εχθρούς.
Ακόμη κι αν η πραγματικότητα του πολέμου αγγίξει τις ζωές των Ρώσων, η κρατική ιδεολογία που καλλιεργείται επί δύο δεκαετίες σε συνθήκες πληροφοριακής μονοφωνίας μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματική μόνωση για το Κρεμλίνο. Η μορφωμένη ελίτ που ενημερώνεται από τα νέα Μέσα είναι μια μικρή μειοψηφία.
Οι κυρώσεις είναι σωστές. Αλλά...
δεν είναι αρκετές για να εκμαιεύσουν μιαν άλλη Ρωσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου