Του Strange Attractor
Το 2009, και ενώ ακόμη ζούσαμε την επίπλαστη ευμάρεια των διακοποδανείων, του χρηματιστηρίου, και ενώ ακόμη λουζόμασταν από τα λαμπερά φώτα της φαντεζί Ολυμπιάδας, του ευρωπαϊκού κυπέλλου, και απολαμβάναμε όλα εκείνα τα συμπαρομαρτούντα της στρεβλής και γιαλαντζί ανάπτυξης που υποσχόταν να μας μετατρέψει (στο μυαλό μας) σε Μονακό της Βαλκανικής, είχαμε εκλογές και το ΠΑΣΟΚ πήρε το εξωπραγματικό για σήμερα ποσοστό του 44%, στέλνοντας στην αντιπολίτευση τη Ν.Δ. του… «κουρασμένου» Μπελούσι!
Με τον «ριζοσπαστικό» ΣΥΡΙΖΑ των 14 συνιστωσών (ακόμη και Μαοϊκών), να αγγίζει το… 4.5%.
Ποιος να μας έλεγε τότε το τι έμελε να ακολουθήσει…
Το τι ανατροπές είχαμε να ζήσουμε σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας.
Τα λουριά λοιπόν σφίξανε, τα λεφτά έπαψαν να υπάρχουν, και τα κεφάλια μπήκαν μέσα.
Μέχρι και το πουλέν της Ν.Δ., η κυρία με το συρραμμένο χαμόγελο, η Ντόρα ντε… έχασε την πολυπόθητη αρχηγία του κόμματός της, για την οποία προοριζόταν χρόνια ολόκληρα.
Τα ύστερα του κόσμου…
Ακολούθησαν τρόικες, «θεσμοί», μνημόνια, λιτότητα, ανέχεια, και όλα εκείνα τα ωραία που οδήγησαν τη νέα γενιά να ονειρεύεται τα 700 ευρώ μισθό τον μήνα, που μέχρι πρότινος τα απαξίωνε, και να μη μπορεί να βρει δουλειά έστω και με 300… έστω και με κουπόνια τροφής αντί χρημάτων.
Λεφτά υπήρχαν, κατά τον ΓΑΠ, αλλά ο κοΖμάκης δεν τα έβλεπε.
Αυτό που έβλεπε ήταν μια πλήρης απογοήτευση για το πολιτικό προσωπικό της χώρας, και γι’ αυτό το λόγο το ΠΑΣΟΚ εξαϋλώθηκε, διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, και ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε.
Ξαφνικά δηλαδή, από μοχλός ανάπτυξης και ελπίδα του μικρομεσαίου, το ΠΑΣΟΚ έγινε το «τσιφλίκι του Άκη και του Μαντέλη», ο Σημίτης μια κακή ανάμνηση, το χρηματιστήριο μια φούσκα, ενώ ξαναβγήκαν στην επιφάνεια μαύρες αναμνήσεις όπως οι διασπαθίσεις χρημάτων, το σκάνδαλο Κοσκωτά, η παντοδύναμη Μιμή, η ροζ βίλα, τα υποβρύχια που γέρνουν, το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», και όλα τα υπόλοιπα ουκ ολίγα που συνδέθηκαν με την «Αλλαγή».
Το τι ακολούθησε το γνωρίζουμε όλοι.
Μια «μαύρη» δεκαετία, με τον Σαμαρά να παλεύει με θηρία (μέσα κι έξω από το κόμμα του) μπας και καταφέρουμε να παραμείνουμε Ευρωπαίοι, με τον ΣΥΡΙΖΑ να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, και από το 4.5% να γίνεται κυβέρνηση με 36%, παρέα με τους «πσαικαζμένους» του συγκαμένου, τους οποίους «νεοδημοκράτες» ψήφισαν, να μην το ξεχνάμε.
Και όλα αυτά τα χρόνια τι είδαμε;
Ένα πολιτικό και οικονομικό Κούγκι.
Κόμματα και κομματίδια να ιδρύονται και να εξαφανίζονται, τον κυρ Φώτη που θα μπορούσε να γίνει μέχρι και ΠτΔ αν είχε λίγη σοβαρότητα, να βολοδέρνει πολιτικά συνεργαζόμενος μέχρι και με το κόμμα των Κυνηγών μπας και σταυρώσει ψήφους, τη Χ.Α. από τρίτο κόμμα στη Βουλή(!) να καταλήγει στη φυλακή, τον Δρα Μπαρουφάκη, από ήρωα του λαού και πυλώνα του Αλέξη να τα σπάει μαζί του και να φτιάχνει δικό του κόμμα, τη Ζωζώ από παντοδύναμη πασιονάρια και πρόεδρο της Βουλής να έχει εξαφανιστεί, όπως και η Ραχήλ, που έβγαινε πρώτη με όποιο κόμμα κι αν έβαζε υποψηφιότητα, όπως και ο κάποτε πανίσχυρος υπουργός Ανάπτυξης, ο επονομαζόμενος και Δραχμαζάνης… και άλλα πολλά.
Ένα πολιτικό τουρλουμπούκι δηλαδή, με ένθεν κακείθεν κατηγορίες για γερμανοντυμένους, για «προσκυνημένους», για «δραχμολάγνους», για «κωλοτούμπες», και με φόντο εκατοντάδες χιλιάδες «ικέτες»-«επενδυτές» από όπου γης να πλημμυρίζουν τη χώρα μας.
Η μόνη σταθερή παράμετρος, χωρίς κυβιστήσεις, χωρίς μεγάλα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια που τη μια ο Στρατούλης ήταν θεός και την άλλη εχθρός του λαού, ήταν το… ΠΑΣΟΚ.
Ναι, αυτό το κατασυκοφαντημένο και απαξιωμένο κόμμα, αν και σκιά του άλλοτε εαυτού του, παρέμεινε σταθερό σε όλη τη διάρκεια της καταιγίδας που ζήσαμε ως χώρα, άσχετα αν τα περισσότερα προβεβλημένα και μη στελέχη του το πούλησαν σε χρόνο ντε τε προκειμένου να συνδράμουν στο όραμα του ΣΥΡΙΖΑ για μια «λεύτερη» Ελλάδα στα συσσίτια (και να ξαναπιάσουν καρέκλα συμμετέχοντας στον βιασμό και τη λεηλασία της χώρας).
Το ΠΑΣΟΚ όμως εκεί… σταθερό… ακράνι.
Και γι’ αυτό, αν και του έχω σύρει κατά καιρούς τα εξ αμάξης, αν και έχω να το ψηφίσω από τη δεκαετία του ’80, σήμερα, και έχοντας δει όλα αυτά που μεσολάβησαν, του βγάζω το καπέλο.
Ή τουλάχιστον σε όλα εκείνα τα στελέχη του που το κράτησαν ζωντανό, πειθαρχημένο, σοβαρό, και σταθερό σε μια συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική φιλοσοφία, την ώρα που η χώρα έβραζε από αγαναΧτισμό, και η επαναστατική γυμναστική ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Ναι, τα χρόνια πέρασαν, οι κυβερνήσεις εναλλάχτηκαν, εμείς καταφέραμε κουτσά στραβά να επιζήσουμε, αλλά δυστυχώς αν η επιβράβευση ή το αποτέλεσμα όλων αυτών των θυσιών, και της καταδίκης μιας ολόκληρης γενιάς στην ανέχεια και στη μετανάστευση ήταν οι… «άριστοι» του Κυριάκου, και της Α.Ε. του, που παριστάνει την κυβέρνηση, τότε συγνώμη αλλά δεν θα πάρουμε…
Ήρθε δηλαδή ξανά η ώρα του ΠΑΣΟΚ;
Μάλλον, αν κρίνω από όσα ακούω και βλέπω γύρω μου, από κανονικούς ανθρώπους, που εργάζονται για να ζήσουν, και όχι από ιδεοληπτικούς σαμποτέρ επιδοματούχους, ή βολεμένους νυν και εν δυνάμει μετακλητούς, που οι μεν χειροκροτούν τους απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ, οι δε τους επιτήδειους γαλάζιους βαστάζους (με το αζημίωτο) επιχειρηματικών συμφερόντων.
Ή όπως μου απάντησε ο φίλος μου ο Λιάκος, όταν προχθές πάνω στα ούζα τον ρώτησα τι θα ψηφίσει αν πάμε σε πρόωρες εκλογές;
Το 2009, και ενώ ακόμη ζούσαμε την επίπλαστη ευμάρεια των διακοποδανείων, του χρηματιστηρίου, και ενώ ακόμη λουζόμασταν από τα λαμπερά φώτα της φαντεζί Ολυμπιάδας, του ευρωπαϊκού κυπέλλου, και απολαμβάναμε όλα εκείνα τα συμπαρομαρτούντα της στρεβλής και γιαλαντζί ανάπτυξης που υποσχόταν να μας μετατρέψει (στο μυαλό μας) σε Μονακό της Βαλκανικής, είχαμε εκλογές και το ΠΑΣΟΚ πήρε το εξωπραγματικό για σήμερα ποσοστό του 44%, στέλνοντας στην αντιπολίτευση τη Ν.Δ. του… «κουρασμένου» Μπελούσι!
Με τον «ριζοσπαστικό» ΣΥΡΙΖΑ των 14 συνιστωσών (ακόμη και Μαοϊκών), να αγγίζει το… 4.5%.
Ποιος να μας έλεγε τότε το τι έμελε να ακολουθήσει…
Το τι ανατροπές είχαμε να ζήσουμε σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας.
Τα λουριά λοιπόν σφίξανε, τα λεφτά έπαψαν να υπάρχουν, και τα κεφάλια μπήκαν μέσα.
Μέχρι και το πουλέν της Ν.Δ., η κυρία με το συρραμμένο χαμόγελο, η Ντόρα ντε… έχασε την πολυπόθητη αρχηγία του κόμματός της, για την οποία προοριζόταν χρόνια ολόκληρα.
Τα ύστερα του κόσμου…
Ακολούθησαν τρόικες, «θεσμοί», μνημόνια, λιτότητα, ανέχεια, και όλα εκείνα τα ωραία που οδήγησαν τη νέα γενιά να ονειρεύεται τα 700 ευρώ μισθό τον μήνα, που μέχρι πρότινος τα απαξίωνε, και να μη μπορεί να βρει δουλειά έστω και με 300… έστω και με κουπόνια τροφής αντί χρημάτων.
Λεφτά υπήρχαν, κατά τον ΓΑΠ, αλλά ο κοΖμάκης δεν τα έβλεπε.
Αυτό που έβλεπε ήταν μια πλήρης απογοήτευση για το πολιτικό προσωπικό της χώρας, και γι’ αυτό το λόγο το ΠΑΣΟΚ εξαϋλώθηκε, διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, και ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε.
Ξαφνικά δηλαδή, από μοχλός ανάπτυξης και ελπίδα του μικρομεσαίου, το ΠΑΣΟΚ έγινε το «τσιφλίκι του Άκη και του Μαντέλη», ο Σημίτης μια κακή ανάμνηση, το χρηματιστήριο μια φούσκα, ενώ ξαναβγήκαν στην επιφάνεια μαύρες αναμνήσεις όπως οι διασπαθίσεις χρημάτων, το σκάνδαλο Κοσκωτά, η παντοδύναμη Μιμή, η ροζ βίλα, τα υποβρύχια που γέρνουν, το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», και όλα τα υπόλοιπα ουκ ολίγα που συνδέθηκαν με την «Αλλαγή».
Το τι ακολούθησε το γνωρίζουμε όλοι.
Μια «μαύρη» δεκαετία, με τον Σαμαρά να παλεύει με θηρία (μέσα κι έξω από το κόμμα του) μπας και καταφέρουμε να παραμείνουμε Ευρωπαίοι, με τον ΣΥΡΙΖΑ να υπόσχεται τα πάντα στους πάντες, και από το 4.5% να γίνεται κυβέρνηση με 36%, παρέα με τους «πσαικαζμένους» του συγκαμένου, τους οποίους «νεοδημοκράτες» ψήφισαν, να μην το ξεχνάμε.
Και όλα αυτά τα χρόνια τι είδαμε;
Ένα πολιτικό και οικονομικό Κούγκι.
Κόμματα και κομματίδια να ιδρύονται και να εξαφανίζονται, τον κυρ Φώτη που θα μπορούσε να γίνει μέχρι και ΠτΔ αν είχε λίγη σοβαρότητα, να βολοδέρνει πολιτικά συνεργαζόμενος μέχρι και με το κόμμα των Κυνηγών μπας και σταυρώσει ψήφους, τη Χ.Α. από τρίτο κόμμα στη Βουλή(!) να καταλήγει στη φυλακή, τον Δρα Μπαρουφάκη, από ήρωα του λαού και πυλώνα του Αλέξη να τα σπάει μαζί του και να φτιάχνει δικό του κόμμα, τη Ζωζώ από παντοδύναμη πασιονάρια και πρόεδρο της Βουλής να έχει εξαφανιστεί, όπως και η Ραχήλ, που έβγαινε πρώτη με όποιο κόμμα κι αν έβαζε υποψηφιότητα, όπως και ο κάποτε πανίσχυρος υπουργός Ανάπτυξης, ο επονομαζόμενος και Δραχμαζάνης… και άλλα πολλά.
Ένα πολιτικό τουρλουμπούκι δηλαδή, με ένθεν κακείθεν κατηγορίες για γερμανοντυμένους, για «προσκυνημένους», για «δραχμολάγνους», για «κωλοτούμπες», και με φόντο εκατοντάδες χιλιάδες «ικέτες»-«επενδυτές» από όπου γης να πλημμυρίζουν τη χώρα μας.
Η μόνη σταθερή παράμετρος, χωρίς κυβιστήσεις, χωρίς μεγάλα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια που τη μια ο Στρατούλης ήταν θεός και την άλλη εχθρός του λαού, ήταν το… ΠΑΣΟΚ.
Ναι, αυτό το κατασυκοφαντημένο και απαξιωμένο κόμμα, αν και σκιά του άλλοτε εαυτού του, παρέμεινε σταθερό σε όλη τη διάρκεια της καταιγίδας που ζήσαμε ως χώρα, άσχετα αν τα περισσότερα προβεβλημένα και μη στελέχη του το πούλησαν σε χρόνο ντε τε προκειμένου να συνδράμουν στο όραμα του ΣΥΡΙΖΑ για μια «λεύτερη» Ελλάδα στα συσσίτια (και να ξαναπιάσουν καρέκλα συμμετέχοντας στον βιασμό και τη λεηλασία της χώρας).
Το ΠΑΣΟΚ όμως εκεί… σταθερό… ακράνι.
Και γι’ αυτό, αν και του έχω σύρει κατά καιρούς τα εξ αμάξης, αν και έχω να το ψηφίσω από τη δεκαετία του ’80, σήμερα, και έχοντας δει όλα αυτά που μεσολάβησαν, του βγάζω το καπέλο.
Ή τουλάχιστον σε όλα εκείνα τα στελέχη του που το κράτησαν ζωντανό, πειθαρχημένο, σοβαρό, και σταθερό σε μια συγκεκριμένη πολιτική και οικονομική φιλοσοφία, την ώρα που η χώρα έβραζε από αγαναΧτισμό, και η επαναστατική γυμναστική ήταν στην ημερήσια διάταξη.
Ναι, τα χρόνια πέρασαν, οι κυβερνήσεις εναλλάχτηκαν, εμείς καταφέραμε κουτσά στραβά να επιζήσουμε, αλλά δυστυχώς αν η επιβράβευση ή το αποτέλεσμα όλων αυτών των θυσιών, και της καταδίκης μιας ολόκληρης γενιάς στην ανέχεια και στη μετανάστευση ήταν οι… «άριστοι» του Κυριάκου, και της Α.Ε. του, που παριστάνει την κυβέρνηση, τότε συγνώμη αλλά δεν θα πάρουμε…
Ήρθε δηλαδή ξανά η ώρα του ΠΑΣΟΚ;
Μάλλον, αν κρίνω από όσα ακούω και βλέπω γύρω μου, από κανονικούς ανθρώπους, που εργάζονται για να ζήσουν, και όχι από ιδεοληπτικούς σαμποτέρ επιδοματούχους, ή βολεμένους νυν και εν δυνάμει μετακλητούς, που οι μεν χειροκροτούν τους απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ, οι δε τους επιτήδειους γαλάζιους βαστάζους (με το αζημίωτο) επιχειρηματικών συμφερόντων.
Ή όπως μου απάντησε ο φίλος μου ο Λιάκος, όταν προχθές πάνω στα ούζα τον ρώτησα τι θα ψηφίσει αν πάμε σε πρόωρες εκλογές;
«Θέλει και ερώτημα ρε συ; Τι να ψηφίσω; Τους καραγκιόζηδες του Τσίπρα, ή τους κλέφτες του Κυριάκου και τη γαλάζια γλίτσα; Μήπως τον άλλο που πουλάει κηραλοιφές και επιστολές του Χριστού; Μήπως τον Γιάνη τον εγωπαθή Νάρκισσο που πανηγύριζε όταν έκλεινε τις τράπεζες; Το αναχρονιστικό ΚΚΕ; Ποιον; Πλάκα μου κάνεις; ΠΑΣΟΚ και ξερό ψωμί… τη μόνη σταθερή αξία».
Να σημειώσω επίσης, πως ψήφισε ΔΗΜΑΡ το ’12, ΣΥΡΙΖΑ το ’15 (δυο φορές παρακαλώ), ενώ το ’19 ψήφισε Ν.Δ.
ΠΑΣΟΚ είχε να ψηφίσει, λέει, από το 2009… από το 44%.
Επιστροφή στο μαντρί δηλαδή. Και...
μάλλον δεν θα είναι ο μόνος.
Του κύκλου τα γυρίσματα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου