Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Ας πιάσουμε πάλι τα αυτονόητα από την αρχή.
Ας πιάσουμε πάλι τα αυτονόητα από την αρχή.
Τα συλλογικά αγαθά ανήκουν σε όλους και σε κανέναν χωριστά. Γι’ αυτό η χρήση τους γίνεται πάντα με κανόνες που θέτει η πλειοψηφία. Καθένας, για παράδειγμα, μπορεί να βάψει τους τοίχους του διαμερίσματός του μαύρους, αλλά αν θέλει το χρώμα της αρεσκείας του στους κοινόχρηστους χώρους της πολυκατοικίας, αναγκαστικώς θα πρέπει να ρωτήσει και τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες/ενοικιαστές.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους δρόμους. Αν κάποιος σταματήσει στη μέση της Σταδίου για να σκεφτεί, θα τον μαζέψουν ανεξαρτήτως αν είναι γνωστό από την εποχή του Βελεστινλή ότι «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Η ελευθερία της σκέψης κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα της χώρας, αλλά έχει και αυτή χωροταξικούς περιορισμούς. Κάποιος μπορεί να συλλογάται ελεύθερα σπίτι του, αλλά όχι ξαπλωμένος στη μέση της Σταδίου.
Το δικαίωμα στη συνάθροιση έχει επίσης χωροταξικούς περιορισμούς. Οχι μόνο στο ελληνικό Σύνταγμα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Κι αυτό διότι χρησιμοποιεί την περιουσία τρίτων, δηλαδή όλων ημών των υπολοίπων, για να εκδηλωθεί. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να κάνει πάρτι στην Ακρόπολη. Αποφασίσαμε συλλογικώς ότι ο Ιερός Βράχος δεν δίδεται για γάμους, βαφτίσια, γενέθλια, ονομαστικές εορτές κ.λπ. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι συνάγεται συνταγματικό δικαίωμα και στη συνάθροιση για ψυχαγωγικούς λόγους.
Το δικαίωμα της συνάθροισης για πολιτικούς ή κοινωνικούς λόγους είναι περισσότερο προστατευμένο, αλλά επίσης πρέπει να έχει κανόνες. Δεν μπορεί μια ομάδα πέντε, δέκα, πενήντα ατόμων, να κλείνει έναν χώρο όποτε και με όποια αφορμή της καπνίσει. Ο χώρος αυτός ανήκει σε όλους και επομένως με κάποια διαδικασία πρέπει να ζητηθεί άδεια. Η άδεια αυτή δίδεται από τα εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας που είναι αρμόδια και υπεύθυνα για την ασφάλεια της εκδήλωσης· είτε αυτών που διαδηλώνουν, είτε από αυτούς που διαδηλώνουν. Πρέπει να θυμηθούμε ότι με βάση αυτήν την αρχή ο Δήμος Αθηναίων είχε απαγορεύσει στη Χρυσή Αυγή να κάνει τα γνωστά «συσσίτια μόνο για Ελληνες» σε δημοτικές πλατείες. Οι όροι χρήσης του δημόσιου χώρου –καλώς ή κακώς, αλλά πολύ λογικώς– ορίζονται από την πλειοψηφία την οποία εκφράζει η δημοτική ή κρατική αρχή. Από τη στιγμή που η συνταγματική τάξη δεν θέλει διακρίσεις στον δημόσιο βίο, η Χ.Α. μπορεί να κάνει «συσσίτια μόνο για Ελληνες» στα γραφεία της, αλλά όχι σε δημόσιους χώρους.
Προς τι λοιπόν ο οδυρμός και οι παχιές κουβέντες περί «ανάστασης της χούντας» από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ για το νομοσχέδιο που θέλει να βάλει κάποια τάξη στις διαδηλώσεις;
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους δρόμους. Αν κάποιος σταματήσει στη μέση της Σταδίου για να σκεφτεί, θα τον μαζέψουν ανεξαρτήτως αν είναι γνωστό από την εποχή του Βελεστινλή ότι «όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά». Η ελευθερία της σκέψης κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα της χώρας, αλλά έχει και αυτή χωροταξικούς περιορισμούς. Κάποιος μπορεί να συλλογάται ελεύθερα σπίτι του, αλλά όχι ξαπλωμένος στη μέση της Σταδίου.
Το δικαίωμα στη συνάθροιση έχει επίσης χωροταξικούς περιορισμούς. Οχι μόνο στο ελληνικό Σύνταγμα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Κι αυτό διότι χρησιμοποιεί την περιουσία τρίτων, δηλαδή όλων ημών των υπολοίπων, για να εκδηλωθεί. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος να κάνει πάρτι στην Ακρόπολη. Αποφασίσαμε συλλογικώς ότι ο Ιερός Βράχος δεν δίδεται για γάμους, βαφτίσια, γενέθλια, ονομαστικές εορτές κ.λπ. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι συνάγεται συνταγματικό δικαίωμα και στη συνάθροιση για ψυχαγωγικούς λόγους.
Το δικαίωμα της συνάθροισης για πολιτικούς ή κοινωνικούς λόγους είναι περισσότερο προστατευμένο, αλλά επίσης πρέπει να έχει κανόνες. Δεν μπορεί μια ομάδα πέντε, δέκα, πενήντα ατόμων, να κλείνει έναν χώρο όποτε και με όποια αφορμή της καπνίσει. Ο χώρος αυτός ανήκει σε όλους και επομένως με κάποια διαδικασία πρέπει να ζητηθεί άδεια. Η άδεια αυτή δίδεται από τα εντεταλμένα όργανα της Πολιτείας που είναι αρμόδια και υπεύθυνα για την ασφάλεια της εκδήλωσης· είτε αυτών που διαδηλώνουν, είτε από αυτούς που διαδηλώνουν. Πρέπει να θυμηθούμε ότι με βάση αυτήν την αρχή ο Δήμος Αθηναίων είχε απαγορεύσει στη Χρυσή Αυγή να κάνει τα γνωστά «συσσίτια μόνο για Ελληνες» σε δημοτικές πλατείες. Οι όροι χρήσης του δημόσιου χώρου –καλώς ή κακώς, αλλά πολύ λογικώς– ορίζονται από την πλειοψηφία την οποία εκφράζει η δημοτική ή κρατική αρχή. Από τη στιγμή που η συνταγματική τάξη δεν θέλει διακρίσεις στον δημόσιο βίο, η Χ.Α. μπορεί να κάνει «συσσίτια μόνο για Ελληνες» στα γραφεία της, αλλά όχι σε δημόσιους χώρους.
Προς τι λοιπόν ο οδυρμός και οι παχιές κουβέντες περί «ανάστασης της χούντας» από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ για το νομοσχέδιο που θέλει να βάλει κάποια τάξη στις διαδηλώσεις;
Δεν στρέφονται μόνο κατά των καταστηματαρχών στα κέντρα των πόλεων, που ελπίζουν να πάρουν μια ανάσα, αλλά...
κατά όλων ημών των συνιδιοκτητών του δημόσιου χώρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου