Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ηξερε; Να μας πει τι ήξερε.
Ηξερε; Να μας πει τι ήξερε.
Πώς μπορούσαν να γίνονται αυτές οι διευθετήσεις στο όνομά του χωρίς να τις ξέρει;
Σε αυτά τα κουτορητορικά ερωτήματα αρθρώνεται η πίεση που προσπαθεί η συμπολίτευση να ασκήσει στον ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση που θα ήταν «υπόθεση Καλογρίτσα» αν δεν διαπλεκόταν με όλες τις υποθέσεις που έχουν ως φαιό πρωταγωνιστή τον Νίκο Παππά.
Ηξερε ο Τσίπρας;
Σε αυτά τα κουτορητορικά ερωτήματα αρθρώνεται η πίεση που προσπαθεί η συμπολίτευση να ασκήσει στον ΣΥΡΙΖΑ για την υπόθεση που θα ήταν «υπόθεση Καλογρίτσα» αν δεν διαπλεκόταν με όλες τις υποθέσεις που έχουν ως φαιό πρωταγωνιστή τον Νίκο Παππά.
Ηξερε ο Τσίπρας;
Το ερώτημα είναι άχρηστο. Δεν χρειάζεται κανείς να επικαλεστεί τη σχέση του Τσίπρα με τον Παππά ή τον κουμπαρικό δεσμό του Καλογρίτσα με δύο υπουργούς των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δεν χρειάζεται να ταλαιπωρηθεί με συνεπαγωγές και συνειρμούς.
Αρκεί να θυμηθεί τι δήλωνε τότε δημοσίως ο Πάνος Καμμένος για τον κουμπάρο του, τον εργολάβο που στην αρχή δεν μπορούσε και μετά δεν θα έπρεπε, σύμφωνα με τον Καμμένο, να πάρει τηλεοπτική άδεια.
Αρκεί να θυμηθεί τις αναρτήσεις του προέδρου των ΑΝΕΛ με χρησμούς για «μαύρα λεφτά σε σάιτ» και εικόνες με γίδια που λιάζονταν πάνω σε δέντρα, όταν πια είχε γίνει γνωστό το surreal estate του επίδοξου καναλάρχη.
Οι συναλλαγές που τώρα ομολογεί ο Καλογρίτσας ήταν κοινό θέμα της δημόσιας συζήτησης τη στιγμή της σύναψής τους· είχαν γίνει αντικείμενο ενδοκυβερνητικής αντιπαράθεσης μεταξύ του Τσίπρα και του κυβερνητικού εταίρου του. Αυτή ακριβώς η δημοσιότητα, που είχε από τότε φωτίσει και τα μέσα δανειακού και εργοληπτικού «ντοπαρίσματος» του επιχειρηματία, είναι που απέτρεψε την ολοκλήρωση του σχεδίου. Η μεθόδευση είχε αποκαλυφθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν ήταν πια πολιτικά βιώσιμη.
Πραγματολογικά, το ερώτημα αν ήξερε ο τότε πρωθυπουργός είναι χωρίς νόημα.
Αρκεί να θυμηθεί τι δήλωνε τότε δημοσίως ο Πάνος Καμμένος για τον κουμπάρο του, τον εργολάβο που στην αρχή δεν μπορούσε και μετά δεν θα έπρεπε, σύμφωνα με τον Καμμένο, να πάρει τηλεοπτική άδεια.
Αρκεί να θυμηθεί τις αναρτήσεις του προέδρου των ΑΝΕΛ με χρησμούς για «μαύρα λεφτά σε σάιτ» και εικόνες με γίδια που λιάζονταν πάνω σε δέντρα, όταν πια είχε γίνει γνωστό το surreal estate του επίδοξου καναλάρχη.
Οι συναλλαγές που τώρα ομολογεί ο Καλογρίτσας ήταν κοινό θέμα της δημόσιας συζήτησης τη στιγμή της σύναψής τους· είχαν γίνει αντικείμενο ενδοκυβερνητικής αντιπαράθεσης μεταξύ του Τσίπρα και του κυβερνητικού εταίρου του. Αυτή ακριβώς η δημοσιότητα, που είχε από τότε φωτίσει και τα μέσα δανειακού και εργοληπτικού «ντοπαρίσματος» του επιχειρηματία, είναι που απέτρεψε την ολοκλήρωση του σχεδίου. Η μεθόδευση είχε αποκαλυφθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε δεν ήταν πια πολιτικά βιώσιμη.
Πραγματολογικά, το ερώτημα αν ήξερε ο τότε πρωθυπουργός είναι χωρίς νόημα.
Πολιτικά, έχει νόημα μόνο στο παρόν.
Εύκολη επιλογή για τον Τσίπρα δεν υπάρχει.
Ο ένας δρόμος είναι να εξακολουθεί να σπαταλά ό,τι πολιτικό κεφάλαιο του έχει απομείνει για να καλύπτει τον στενό συνεργάτη του. Το ρίσκο είναι ότι δεν ξέρει για πόσο και για ποιες ακόμη υποθέσεις ο Παππάς θα χρειαστεί κάλυψη. Η ζημιά διαρκεί.
Ο άλλος δρόμος για τον Τσίπρα είναι να επιχειρήσει με κάποιον εμφατικό τρόπο να αποκολληθεί από τον φίλο του. Θα αναλάβει έτσι το κόστος μιας έμμεσης ομολογίας των πρακτικών του μαγαζιού. Αλλά θα έχει κάπως αυτοπροστατευθεί από τον κίνδυνο μελλοντικών αποκαλύψεων.
Η θαλπωρή της λακκούβας στην άμμο –όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κλειστεί μέχρι να ξεχαστεί ο θόρυβος– δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να ελπίζει στη λήθη.
Ο ένας δρόμος είναι να εξακολουθεί να σπαταλά ό,τι πολιτικό κεφάλαιο του έχει απομείνει για να καλύπτει τον στενό συνεργάτη του. Το ρίσκο είναι ότι δεν ξέρει για πόσο και για ποιες ακόμη υποθέσεις ο Παππάς θα χρειαστεί κάλυψη. Η ζημιά διαρκεί.
Ο άλλος δρόμος για τον Τσίπρα είναι να επιχειρήσει με κάποιον εμφατικό τρόπο να αποκολληθεί από τον φίλο του. Θα αναλάβει έτσι το κόστος μιας έμμεσης ομολογίας των πρακτικών του μαγαζιού. Αλλά θα έχει κάπως αυτοπροστατευθεί από τον κίνδυνο μελλοντικών αποκαλύψεων.
Η θαλπωρή της λακκούβας στην άμμο –όπου ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κλειστεί μέχρι να ξεχαστεί ο θόρυβος– δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να ελπίζει στη λήθη.
Μπορεί μόνο να ελπίζει στον...
πολύ ζήλο λίγων αντιπάλων του.
Στον ζήλο εκείνων που απειλούν να τον ανασύρουν από τον λάκκο και να τον μετατρέψουν σε θύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου