Όσοι κατοικούν στην πρωτεύουσα, αλλά και όσοι περνούν από αυτή, ξέρουν καλά πως το πιο μεγάλο της πρόβλημα είναι η παραβατικότητα. Ένας Αθηναίος ή ένας επισκέπτης δεν χρειάζεται να διανύσει απόσταση μεγαλύτερη των 100 μέτρων από οποιοδήποτε σημείο της πόλης για να πέσει πάνω σε μια παράβαση που θα του δυσκολέψει τη ζωή. Σε 100 μέτρα (ναι, ξέρω ότι και πολλά λέω) από οποιοδήποτε σημείο ένας πεζός θα εμποδιστεί από ένα γαϊδούρι που έχει καταλάβει το πεζοδρόμιο για να αφήσει το όχημά του ή από ένα άλλο γαϊδούρι (συγγνώμη πραγματικά γαϊδούρια) που έχει καταλάβει το πεζοδρόμιο για να κάνει τον επιχειρηματία. Στην ίδια απόσταση θα αηδιάσει από τα σκουπίδια στον δρόμο και από τις μουτζούρες πνευματικής αφόδευσης στον τοίχο.
Ένας οδηγός σίγουρα θα κολλήσει στην κίνηση και θα κινδυνεύσει να τρακάρει σε κάθε διασταύρωση από τα παρανόμως σταθμευμένα οχήματα και δεν θα ξέρει πού επιτρέπεται να στρίψει και πού όχι αφού οι πινακίδες θα είναι σίγουρα καλυμμένες με κάποιο αυτοκόλλητο κάποιου συνδέσμου προγλωσσικών οπαδών ή κάποιας άλλης «συλλογικότητας». Αν τίποτα από αυτά δεν του συμβεί, θα πέσει επάνω σε μερικές εκατοντάδες συμπολίτες που με την άνεση του νταβατζή κλείνουν τους δρόμους για να δικαιολογήσουν τη θέση τους ή να διασκεδάσουν την ανία τους.
Ένας ανάπηρος... ένας ανάπηρος δεν θα τολμήσει καν να βγει από το σπίτι.
Αυτό που κανείς δεν θα αντικρύσει είναι η τιμωρία των παραβατικών συμπολιτών. Μια στο τόσο μπορεί να δει κανείς δημοτικούς αστυνομικούς να γράφουν, αλλά η συχνότητα μετριέται σε εβδομάδες και ο ζήλος είναι αντίστοιχος βετεράνου ποδοσφαιριστή που παίρνει μεταγραφή για Ελλάδα μετά από σοβαρό τραυματισμό. Κι αυτό είναι για τα οχήματα.
Το αποτέλεσμα είναι μια πόλη άσχημη και δυσλειτουργική. Μια πόλη που θα παραμείνει άσχημη και δυσλειτουργική με ή χωρίς «Μεγάλο Περίπατο». Και το χειρότερο είναι ότι αυτό το άθλιο παρόν δεν πρόκειται να γίνει παρελθόν.
Μόλις χτες (και στο πλαίσιο της ενημέρωσης για τον «Μεγάλο Μερίπατο») ένας αντιδήμαρχος μιλούσε στον ΣΚΑΙ στον Άρη τον Πορτοσάλτε. Στην ερώτηση για το αν υπάρχουν παρκαρισμένα οχήματα στη Σόλωνος απάντησε με πέντε ή έξι (και γεμάτα σιγουριά) «όχι».
Γιατί λοιπόν ο αντικοινωνικός παραβατικός να πάψει να είναι αντικοινωνικός παραβατικός;
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, όσες «παρεμβάσεις» και να γίνουν, όσα έργα και όσα μέτρα και αν αποφασιστούν, δεν θα έχουν καμία απολύτως αξία χωρίς την αυστηρή επιβολή των στοιχειωδών κανόνων συμβίωσης που ονομάζονται νόμοι.
Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι και για να είμαι ειλικρινής δεν με ενδιαφέρει (αν η διοίκηση ενός δήμου ήταν εύκολη θα βγάζαμε δημάρχους με κλήρωση).
Υ.Γ. Ξέρω ότι κάποιοι ήδη ετοιμάζονται να αραδιάσουν δικαιολογίες για τους παραβατικούς οδηγούς. Ως κάποιος που όποτε πάει στο κέντρο με αυτοκίνητο (προτιμώ μετρό ή τα πόδια) πάντα βρίσκει κάπου να παρκάρει νομίμως (μπορεί σε πάρκινγκ ή λίγο πιο μακριά από εκεί που θέλει να πάει ή και τα δύο), δεν ανέχομαι καμία δικαιολογία. Ως κάποιος που έχει δει τους συμπατριώτες να μεταμορφώνονται σε νομοταγείς Παναγίτσες στο εξωτερικό, ξέρω ότι το μόνο που τους εμποδίζει να είναι το ίδιο νομοταγείς και εδώ, είναι η ανοχή των αρχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου