Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε ήδη στον Οκτώβριο, ότι είναι Σάββατο κι ότι έχουμε αποφασίσει να πάμε γήπεδο για να δούμε μπάλα. Τι πιο φυσικό; Ή μήπως όχι;
Αλλά υπάρχει κι άλλος, μεγαλύτερος κίνδυνος. Εστω ότι είσαι πάνω από 70 χρόνων, με λευκό ιατρικό παρελθόν. Γεννάται το ερώτημα: Θα σε αφήσουν ακόμα και να το σκεφτείς να πας στο γήπεδο;
Κι αν είσαι εξηντάρης ή πενηντάρης, με ένα ελαφρύ έμφραγμα στην πλάτη και σου ζητούν υγειονομικό διαβατήριο; Που να αποδεικνύει ότι είσαι «καθαρός» κι όχι ευάλωτη κατηγορία;
Αλλά και τριαντάρης να είσαι, απολύτως υγιής με όλες τις προϋποθέσεις εκπληρωμένες. Πώς μπαίνεις στον ηλεκτρικό για να πας στο γήπεδο; Εκεί δεν χρειάζεται κανείς να σου απαγορεύσει τίποτα. Το σκέφτεσαι μόνος σου. Ασε που δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι από τη στιγμή που θα κατέβεις στην πλατφόρμα επιβίβασης, θα ανεβαίνεις κιόλας στο τρένο, σε εύλογο χρόνο. Γιατί θα πρέπει να περιμένεις, μέχρι να αραιώσουν οι επιβάτες ως το προβλεπόμενο όριο, να φοράς μάσκα ή και γάντια για σιγουριά και να στέκεσαι όρθιος μακριά από οποιονδήποτε τρίτο. Και τι κάνεις αν κάποιος αρχίσει να βήχει ή απλά φτερνιστεί;
Κι αναρωτιέσαι: Είναι ζωή αυτό; Είναι κανονικότητα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου