Γράφει η Βάσω Μακρυγιάννη
Κάποτε, όταν εγώ τουλάχιστον πήγαινα στο δημοτικό, υπήρχε ένα μάθημα που το αγαπούσα πολύ. Πατριδογνωσία.
Κάποτε, όταν εγώ τουλάχιστον πήγαινα στο δημοτικό, υπήρχε ένα μάθημα που το αγαπούσα πολύ. Πατριδογνωσία.
Τι ωραία λέξη, ε;
Σύνθετη. Περιέχει μέσα της δυο σπουδαίες έννοιες. Πατρίδα και γνώση!
Το μάθημα ήταν γενικό. Μα και ειδικό.
Μαθαίναμε κατ’ αρχάς την διαίρεση της Ελλάδας (Περιφέρειες, Δήμοι, Νομοί (τότε).
Μαθαίναμε Γεωγραφία (βουνά, λίμνες, δάση, σπήλαια, φράγματα).
Μαθαίναμε για τη φύση (εθνικοί δρυμοί, εθνικά πάρκα υγρότοποι, καταφύγια, βλάστηση κλπ).
Μαθαίναμε ακόμη και Ιστορία με τις αναφορές σε Μουσεία, Κάστρα, τοπικές απελευθερωτικές μάχες κλπ.
Αυτό το μάθημα το αγαπούσα πολύ. Το ίδιο κι οι περισσότεροι συμμαθητές μου. Μας έκανε ν’ αγαπήσουμε την Ελλάδα, να μπολιαστούμε Ελλάδα, να μυρίσουμε πεύκο, θάλασσα, δεντρολίβανο, ρίγανη, τριαντάφυλλα, να «βουτήξουμε» στο Αιγαίο ή στις Κυκλάδες μα και στα Επτάνησα… Να φτάσουμε παντού!
Με το πέρασμα των χρόνων η Πατριδογνωσία μπήκε στα χρονοντούλαπα της σχολικής ιστορίας.
Αντικαταστάθηκε από τη Μελέτη Περιβάλλοντος (στις τρεις πρώτες τάξεις του Δημοτικού). Η αλήθεια είναι ότι οι γνώσεις στα παιδιά δίνονται πιο λεπτομερώς, ίσως και πιο εξειδικευμένα μέσα από όμορφα εικονογραφημένα και πιο παιδαγωγικά δομημένα βιβλία .
Όμως, υπάρχει ένα … αλλά... Λείπει η πατρίδα! Η γνωριμία της. Η κατανόησή της. Η παράδοσή της. Η ιστορία της. Η ελληνική αξιοπρέπεια στο πέρασμα των αιώνων και της ιστορίας. Η ελληνική ταυτότητα. Ακόμη και τα δημοτικά μας τραγούδια ,τα κείμενα της βυζαντινής και της νεοελληνικής Γραμματείας ή κα τα εκκλησιαστικά κείμενα.
Ομολογώ ότι τα παιδιά μου θάθελα να μάθουν την Ελλάδα όπως μου την έμαθαν οι δικοί μου δάσκαλοι. Για να κατανοούν ότι ναι μεν είναι πολίτες του κόσμου στην σύγχρονη πραγματικότητα, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή πρωτίστως διαθέτουν εθνική και πολιτισμική ταυτότητα.
Πατριδογνωσία ,λοιπόν, με όλη τη σημασία της λέξης . Θάθελα ένα «κρυφό σχολειό» της εποχής, των ημερών μας. Κι επειδή σε λίγες ημέρες - με αφορμή την επέτειο από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης - θα ακούσουμε ίσως για χαμένες πατρίδες, ας τονίσουμε ότι «χαμένη πατρίδα» δεν είναι μόνο μια περιοχή που άλλοτε μας ανήκε και τώρα όχι.
«Χαμένη πατρίδα» μπορεί να είναι και...
η πατρίδα στην οποία ζούμε, αλλά την αγνοούμε …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου