ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Aris Aold
Γεννήθηκα το 1967.
Μεγάλωσα ακούγοντας από τους γονείς μου πόσο τυχεροί είμαστε που δεν γνωρίσαμε πείνα και κατοχή.
Το ‘78 με ‘80 ήταν κατάκτηση όποιος είχε την Κυριακή το μεσημέρι στο τραπέζι την γυάλινη κόκα κόλα τους ενός λίτρου και εξοχικό από ελλενίτ σε Λούτσα και Σαλαμίνα και μπορούσε να κάνει τρεις μήνες μπάνια.
Ευτυχισμένος όποιος είχε σκαραβαίο Φίατ 124 και 127 τρίτο χέρι και ψώνιζε μαϊμού γυαλιά Carrera και μπλουζάκια Adidas από τα πανέρια της Αθηνάς.
Οι πιο κονομημένοι αγόραζαν Zastava του κουτιού και Levis από την Καλαμάτα.
Θριάμβευε ο φραπές και ο Άσσος Φίλτρο με το Μάλμπορο.
Το 1985 είχα πάει διακοπές στην Πάρο και άκουσα για πρώτη φορά σε Ντίσκο στην Νάουσα κάποιους να λένε για έναν φίλο τους που ζούσε έκλυτο βίο ότι πέθανε από μια άγνωστη ασθένεια που άκουγα πρώτη φορά το AIDS.
To πρώτο καμπανάκι ότι κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά στην μοναδική περίοδο διαρκούς ειρήνης και ευμάρειας μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Ήμουν από αυτούς που ανέβηκα στον Υμηττό για να προστατέψω την κεραία του 9.84 από τον Αρκουδέα ώστε να μπούμε στην εποχή της ελεύθερης Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.
Μερικά χρόνια αργότερα βλέποντας σε ποια χέρια έχει πέσει η Τηλεόραση και ποιοι διαπαιδαγωγούν τον κόσμο νοσταλγούσα τον Σπύρο Χατζάρα, την Κέλλυ Σακάκου, τον Άλκη Στέα, τον Μπαρμπαγιώργη του Λούνα Παρκ και τον Αλέξη του Μεθοριακού Σταθμού.
Θρυλικές εποχές για την πολιτική.
Ατέλειωτες μεταμεσονύκτιες πολιτικές συζητήσεις στην ασφαλή Ομόνοια, γιαούρτι στην Βρετάνη και επιστροφή ξημερώματα στο σπίτι.
Χρυσές εποχές για να δουλεύεις στις αρχές του ‘90.
Με ένα πτυχίο κάποια κουτσοαγγλικά και πολύ όρεξη για δουλειά έκανες θαύματα.
Σιγά σιγά ξεκίνησε το νταραβέρι με τις τράπεζες, τα ηλεκτρικά και αυτοκίνητα με δόσεις και τα σούρτα φέρτα μεροκαματιάρηδων τα Χριστούγεννα στην Πράγα και το καλοκαίρι στα Ελληνικά νησιά.
Οποιοσδήποτε είχε στοιχειώδη αντίληψη καταλάβαινε ότι δεν πάει κάτι καλά.
Συγκρίνοντας αυτό που έφευγε με αυτό που έρχονταν (η εποχή της υπέρμετρης αφθονίας των εύκολων λύσεων και ανέσεων), πάντα είχα την απορία αν μέχρι τέλους θα είμαστε η πλέον τυχερή γενιά που έζησε τόσο καλά.
Η αλόγιστη ανάπτυξη έφερε την κλιματική αλλαγή, βασανιστικά καλοκαίρια και μεταφερόμενες ασθένειες από τις περιοχές του Ισημερινού.
Η φούσκα έσκασε το 2009.
Όσοι άπλωσαν τα πόδια τους πέρα από το πάπλωμα καταστράφηκαν.
Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την στεναχώρια τους που καταστράφηκαν.
Οικογένειες που τις ένωνε η ευμάρεια και ο καταναλωτισμός στην πρώτη δυσκολία να διαλύονται.
Περήφανοι για την ανάπτυξη της τεχνολογίας και των επιστημών.
Από το κόκκινο τηλέφωνο του δίφραγκου δια το κοινόν περάσαμε στα κινητά.
Στην Ιατρική από το στηθοσκόπιο, τα ακουστικά, τις ακτίνες περάσαμε στους υπερήχους, στους αξονικούς και μαγνητικούς τομογράφους, στις ρομποτικές και εγχειρήσεις ανοικτής καρδιάς.
Παράλληλα όλες οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που βλέπαμε την δεκαετία του ‘80 δικαιώνονται.
Από την παρακολούθηση των πάντων στο όνομα της εξάλειψης της τρομοκρατίας έως καταστροφικές ιώσεις που ερημώνουν τις πόλεις και αφήνουν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς.
Τελικά ο Όργουελ και οι λοιποί που πριν πολλές δεκαετίες περιέγραψαν με μεγάλη λεπτομέρεια αυτά που ζούμε σήμερα ήταν προφήτες ή είχαν πληροφόρηση και απλά μας προετοίμαζαν.
Ο μόνος που προς το παρόν δεν έχει επαληθευτεί είναι...
Γεννήθηκα το 1967.
Μεγάλωσα ακούγοντας από τους γονείς μου πόσο τυχεροί είμαστε που δεν γνωρίσαμε πείνα και κατοχή.
Το ‘78 με ‘80 ήταν κατάκτηση όποιος είχε την Κυριακή το μεσημέρι στο τραπέζι την γυάλινη κόκα κόλα τους ενός λίτρου και εξοχικό από ελλενίτ σε Λούτσα και Σαλαμίνα και μπορούσε να κάνει τρεις μήνες μπάνια.
Ευτυχισμένος όποιος είχε σκαραβαίο Φίατ 124 και 127 τρίτο χέρι και ψώνιζε μαϊμού γυαλιά Carrera και μπλουζάκια Adidas από τα πανέρια της Αθηνάς.
Οι πιο κονομημένοι αγόραζαν Zastava του κουτιού και Levis από την Καλαμάτα.
Θριάμβευε ο φραπές και ο Άσσος Φίλτρο με το Μάλμπορο.
Το 1985 είχα πάει διακοπές στην Πάρο και άκουσα για πρώτη φορά σε Ντίσκο στην Νάουσα κάποιους να λένε για έναν φίλο τους που ζούσε έκλυτο βίο ότι πέθανε από μια άγνωστη ασθένεια που άκουγα πρώτη φορά το AIDS.
To πρώτο καμπανάκι ότι κάτι αρχίζει να μην πηγαίνει καλά στην μοναδική περίοδο διαρκούς ειρήνης και ευμάρειας μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Ήμουν από αυτούς που ανέβηκα στον Υμηττό για να προστατέψω την κεραία του 9.84 από τον Αρκουδέα ώστε να μπούμε στην εποχή της ελεύθερης Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης.
Μερικά χρόνια αργότερα βλέποντας σε ποια χέρια έχει πέσει η Τηλεόραση και ποιοι διαπαιδαγωγούν τον κόσμο νοσταλγούσα τον Σπύρο Χατζάρα, την Κέλλυ Σακάκου, τον Άλκη Στέα, τον Μπαρμπαγιώργη του Λούνα Παρκ και τον Αλέξη του Μεθοριακού Σταθμού.
Θρυλικές εποχές για την πολιτική.
Ατέλειωτες μεταμεσονύκτιες πολιτικές συζητήσεις στην ασφαλή Ομόνοια, γιαούρτι στην Βρετάνη και επιστροφή ξημερώματα στο σπίτι.
Χρυσές εποχές για να δουλεύεις στις αρχές του ‘90.
Με ένα πτυχίο κάποια κουτσοαγγλικά και πολύ όρεξη για δουλειά έκανες θαύματα.
Σιγά σιγά ξεκίνησε το νταραβέρι με τις τράπεζες, τα ηλεκτρικά και αυτοκίνητα με δόσεις και τα σούρτα φέρτα μεροκαματιάρηδων τα Χριστούγεννα στην Πράγα και το καλοκαίρι στα Ελληνικά νησιά.
Οποιοσδήποτε είχε στοιχειώδη αντίληψη καταλάβαινε ότι δεν πάει κάτι καλά.
Συγκρίνοντας αυτό που έφευγε με αυτό που έρχονταν (η εποχή της υπέρμετρης αφθονίας των εύκολων λύσεων και ανέσεων), πάντα είχα την απορία αν μέχρι τέλους θα είμαστε η πλέον τυχερή γενιά που έζησε τόσο καλά.
Η αλόγιστη ανάπτυξη έφερε την κλιματική αλλαγή, βασανιστικά καλοκαίρια και μεταφερόμενες ασθένειες από τις περιοχές του Ισημερινού.
Η φούσκα έσκασε το 2009.
Όσοι άπλωσαν τα πόδια τους πέρα από το πάπλωμα καταστράφηκαν.
Είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την στεναχώρια τους που καταστράφηκαν.
Οικογένειες που τις ένωνε η ευμάρεια και ο καταναλωτισμός στην πρώτη δυσκολία να διαλύονται.
Περήφανοι για την ανάπτυξη της τεχνολογίας και των επιστημών.
Από το κόκκινο τηλέφωνο του δίφραγκου δια το κοινόν περάσαμε στα κινητά.
Στην Ιατρική από το στηθοσκόπιο, τα ακουστικά, τις ακτίνες περάσαμε στους υπερήχους, στους αξονικούς και μαγνητικούς τομογράφους, στις ρομποτικές και εγχειρήσεις ανοικτής καρδιάς.
Παράλληλα όλες οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που βλέπαμε την δεκαετία του ‘80 δικαιώνονται.
Από την παρακολούθηση των πάντων στο όνομα της εξάλειψης της τρομοκρατίας έως καταστροφικές ιώσεις που ερημώνουν τις πόλεις και αφήνουν πίσω τους εκατομμύρια νεκρούς.
Τελικά ο Όργουελ και οι λοιποί που πριν πολλές δεκαετίες περιέγραψαν με μεγάλη λεπτομέρεια αυτά που ζούμε σήμερα ήταν προφήτες ή είχαν πληροφόρηση και απλά μας προετοίμαζαν.
Ο μόνος που προς το παρόν δεν έχει επαληθευτεί είναι...
ο σκηνοθέτης του Mad Max που περιγράφει την ζωή μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο.
Σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας φοβισμένοι και ανήμποροι.
Απαγορεύεται κάποιος να απολαύσει ένα υπέροχο πρώιμο ηλιόλουστο ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο δίπλα στην θάλασσα .
Οι επιστήμες των υπολογιστών, των μαθηματικών, της Ιατρικής, της Βιοτεχνολογίας κλπ. χρησιμοποιούνται για να προβλέψουν τον αριθμό των μελλοντικών νεκρών και των επιπτώσεων στην παγκόσμια οικονομία παρά για να δώσουν λύση τουλάχιστον σε αυτήν την φάση...
Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι απλά ένα μεταβατικό στάδιο προσωρινής υποχώρησης προς ένα καλύτερο αύριο ή τα αρχικά στάδια μιας επερχόμενης σταδιακής καταστροφής και μετάλλαξης του ανθρώπινου είδους;
Σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας φοβισμένοι και ανήμποροι.
Απαγορεύεται κάποιος να απολαύσει ένα υπέροχο πρώιμο ηλιόλουστο ανοιξιάτικο Σαββατοκύριακο δίπλα στην θάλασσα .
Οι επιστήμες των υπολογιστών, των μαθηματικών, της Ιατρικής, της Βιοτεχνολογίας κλπ. χρησιμοποιούνται για να προβλέψουν τον αριθμό των μελλοντικών νεκρών και των επιπτώσεων στην παγκόσμια οικονομία παρά για να δώσουν λύση τουλάχιστον σε αυτήν την φάση...
Αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια είναι απλά ένα μεταβατικό στάδιο προσωρινής υποχώρησης προς ένα καλύτερο αύριο ή τα αρχικά στάδια μιας επερχόμενης σταδιακής καταστροφής και μετάλλαξης του ανθρώπινου είδους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου