Πάντα μου φαινόταν πολύ ενδιαφέρον το ότι οι πιο φανατικοί πιστοί είναι οι άνθρωποι με την πιο αδύναμη πίστη. Αν είσαι βέβαιος για την πίστη σου, αν είσαι σίγουρος ότι η ενάρετη ζωή σου θα ανταμειφθεί στην αιώνιοτητα κι αν δεν έχεις καμία αμφιβολία για το ότι οι αμαρτωλοί θα πληρώσουν για τις αμαρτίες τους, δεν προσπαθείς με λύσσα να επιβάλεις πίστη, τρόπο ζωής και ευσέβεια σε κανέναν. Το πολύ-πολύ να προειδοποιήσεις για τις συνέπειες της απιστίας κι εκεί να σταματήσεις. Το να στήνεσαι έξω από κινηματογράφους και θέατρα με «βλάσφημα» θεάματα και να απειλείς ή να δέρνεις χωρίς προειδοποίηση, το να διαδηλώνεις για να γράφει ΧΟ στην ταυτότητα σου, το να πηγαίνεις στα δικαστήρια τους Άγιους Παστίτσιους δείχνει μόνο έλλειψη εμπιστοσύνης στη Θεία Δύναμη που μπορεί να επιβάλει τη δικαιοσύνη και μάλιστα στην πιο απόλυτη της μορφή. Με λίγα λόγια, αν πιστεύεις ακράδαντα στην αιωνιότητα, η στιγμούλα που είναι η ζωή στη Γη δεν σε απασχολεί τόσο πολύ και η αγωνία των φανατικών πιστών για τα εγκόσμια είναι μια αντίφαση που, πέρα από αποκαλυπτική, βρίσκω και αρκετά διασκεδαστική.
Για τους αρχιερείς το ξέραμε εδώ και πολύ καιρό. Άνθρωποι που διδάσκουν την εγκράτεια και την ταπεινότητα, που ανήκουν σε έναν οργανισμό που λειτουργεί στο όνομα του Ιησού, απολαμβάνουν πολυτέλειες που η συντριπτική πλειοψηφία του ποιμνίου τους θα ζήλευε, κυκλοφορούν με λιμουζίνες, στολίζονται με χρυσαφικά, παίζουν παιχνίδια εξουσίας όχι μόνο στην Εκκλησία αλλά και στην Πολιτεία και γενικά ζουν με τρόπο που έρχεται σε μετωπική σύγκρουση με όλα όσα διδάσκουν και υποτίθεται ότι εκπροσωπούν.
Μιλάω για αθεΐα γιατί δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά την αγωνία για το δημοσιοϋπαλληλίκι από ανθρώπους που κηρύσσουν την πίστη στη Θεία Πρόνοια. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οι συμπολίτες που διδάσκουν το μεγαλείο της στέρησης, οι συμπολίτες που σε κάθε ευκαιρία μιλάνε για τα λίγα που αρκούν αντίθετα με τα πολλά που διαβάλλουν, είναι δυνατόν να νοιάζονται για το αν θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου