Η μόνη λύση να καταρρεύσουν οι εχθροί μας, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, είναι να τους εξαγάγουμε το προϊόν «ΠΑΣΟΚ»
Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Η δεκαετία του '80 (κυρίως) και (δευτερευόντως) εκείνη του '90 σήμερα
αντιμετωπίζονται από τους νοσταλγούς τους περίπου όπως οι πρώτες
ζωντανές εμφανίσεις του Ελβις Πρίσλεϊ από τους οπαδούς του.
Αυτή είναι η
μόνη ομοιότητα αυτών των ελληνόφωνων δεκαετιών με τον Ελβις, διότι ο
μόνος «βασιλιάς» που έχουν παραδεχτεί και λατρέψει ποτέ οι Αμερικανοί
είχε πραγματική αξία ως καλλιτέχνης, ενώ ο συλλογικός βίος μας από το
'80 και μετά δεν χόρευε, δεν τραγουδούσε, δεν ηχούσε όμορφα, διότι
έπασχε. Επασχε από πασοκική πανούκλα.
Ναι, η νοσταλγία είναι πολύ άτιμο
πράγμα. Ατιμη, διότι δεν έχει τιμή. Οποιος έχει πέσει στη λούμπα της
νοσταλγίας δεν είναι σε θέση να αξιολογεί σωστά. Μπερδεύει τα παλαιότερα
χρόνια με την ωραιότητα της δικής του σωματικής ή πνευματικής ακμής.
Δεν είναι «ωραία» τα χρόνια. Ωραίοι και νέοι είμαστε ή ήμασταν εμείς.
Ομοίως και οι δεκαετίες του ΠΑΣΟΚ. Πάνω στη θαλερότητα της νιότης
έσκασε ο απόπατος της Ιστορίας και γέμισε κομματοσκυλική,
πρασινοφρουρίστικη μπόχα η πατρίς και οι φούντες από τα φέσια της
οικονομίας πλημμύρισαν πόλεις, κωμοπόλεις, πολίχνες, λόχμες, χωριά και
οικισμούς.
Νεαντερτάλειοι, αυστραλοπίθηκοι, χαμένοι κρίκοι
όρμησαν στον κρατικό κορβανά με την κάρτα της κλαδικής στο ένα χέρι κι
ένα αδειανό τσουβάλι στο άλλο.
Μέσα στα ουγκ και τα σναρλ και τους
μισοχωνεμένους στίχους των σκυλάδικων ηχούσαν οι επωδοί «Αντρέας»,
«σοσιαλισμός», «αναδιανομή» και η φράση «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει
Δεξιά». Κι όσο κράδαιναν την κάρτα της κλαδικής σαν μαγικό τάλισμαν άλλο
τόσο γέμιζαν τα αδειανά σακιά με τη λεηλασία των τιμαλφών του αλωθέντος
κράτους.
Τα κοπάδια, τις αγέλες, τα σμήνη, τα στίφη, τους
σχηματισμούς και τις μεραρχίες των αρπακτικών σαλαγούσαν μερικοί
αδίστακτοι, επιτήδειοι, ασυγχώρητοι «φύλαρχοι».
Αλλοι ήταν φυσικοί
αυτουργοί.
Αλλοι «ιδεολογικοί» εκτελεστές της λογικής.
Απαντες γνώριζαν
τι γινόταν στην Ελλάδα.
Απαντες...
ασυγχώρητοι και απορριπτέοι.
Καμία λήθη, καμία νοσταλγία, καμία συγχώρεση στους καταπατητές ελληνικών δεκαετιών.
Μόνο μια ευχή: Ποτέ ξανά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου