Δεν θέλω να μπω ούτε στην αφορμή ούτε στην ουσία της δημόσιας
αντιπαράθεσης του Πάσχου Μανδραβέλη με τον Διονύση Τσακνή.
Θέλω μόνο να
σταθώ στον ίσκιο που κάθεται βαρύς πάνω στην απάντηση του συνθέτη που
αποδεικνύει πόσο συνεπής είναι εδώ και δεκαετίες που τραγουδάει «γυρίζω
την πλάτη μου στο μέλλον».
Φυσικά, δεν γίνεται αλλιώς, αφού το βλέμμα
του είναι σταθερά προσηλωμένο στο παρελθόν. Δεν είναι ο μόνος —
συμβαίνει σε πολλούς συμπολίτες μας, και είναι η ξεκάθαρη εξήγηση γιατί η
χώρα είναι πάντα έτοιμη να βουλιάξει στη δίνη ενός διχασμού. Γιατί τον
κουβαλά μέσα της σε χειμερία νάρκη και όταν η στροφή της ιστορίας τον
ξυπνήσει ξεπηδά απέθαντος και ρωμαλέος.
Το πρώτο πράγμα που βρήκε
να συνεισφέρει ο Διονύσης Τσακνής σε έναν σύγχρονο διάλογο που αφορούσε
τις απόψεις του καθενός για την σημερινή Ευρώπη ήταν το περίστροφο στον
κρόταφο του πατέρα του, εικόνα που προφανώς έχει κατακυριεύσει το
λογισμό του και δεν τον αφήνει να δει τα πράγματα με άλλο τρόπο.
Το λέει
τόσο ξεκάθαρα όσο και λυρικά ο άνθρωπος, οι κόσμοι είναι δύο, ο δικός
μου, του πατέρα μου, της Νατάσσας, των αγωνιστών, των ηρώων, των
ιδανικών, των νεκρών της ΕΡΤ, και ο άλλος. Του Μανδραβέλη, των
ρουφιάνων, των δοσίλογων, των χωροφυλάκων, των εγκάθετων, του
αντικομμουνισμού που σήμερα λέγεται νεοφιλελευθερισμός.
Προεξοφλεί
φυσικά ότι στον Πάσχο αρέσουν οι ρουφιάνοι, είναι δυνατόν να γίνεται
διαφορετικά;
Πώς θα μείνει όρθιο το οικοδόμημα μέσα στο μυαλό του
δημοφιλούς συνθέτη αν το κάθε τούβλο δεν είναι στη θέση του;
Και φυσικά
τοποθετεί εξ ορισμού τον δοσίλογο που κατάδωσε τον πατέρα του στους
Γερμανούς, στον κόσμο του αρθρογράφου. «Συμπατριώτης σου, Πάσχο», λέει,
μη συναισθανόμενος ασφαλώς την ύβρη, να χρεώνει σε έναν άνθρωπο,
αγέννητο τότε, το έγκλημα της κατάδοσης;
Αλήθεια, σκέφτηκε ποτέ ότι
μπορεί να είναι και λίγο διαφορετικά τα πράγματα;
Οτι μπορεί κάποιος να
φρίττει με τους δοσίλογους και ταυτοχρόνως να μην θεωρεί την Ευρώπη
δικτατορία; ‘Η είναι βαρύ φορτίο μια τόσο σύνθετη σκέψη, έξω από τη
μηχανική παραγωγής στεροετύπων;
Και φυσικά είναι σίγουρος ότι στις
παρέες των άλλων, εκείνου του άλλου κόσμου, του ξένου στην πατρίδα του
Τσακνή, οι συμπατριώτες του Μανδραβέλη λένε τον εμφύλιο συμμοριτοπόλεμο.
Εχει άραγε ποτέ διαβάσει στα χιλιάδες κείμενα του αρθρογράφου αυτήν τη
λέξη που του χρεώνει ανεδοίαστα; Ή μήπως νομίζει ότι φοβάται να την πει
δημοσίως εφόσον τον εκφράζει;
Προφανώς η εξήγηση να μην χρησιμοποιεί
ποτέ τον όρο και να μην είναι κομμουνιστής δεν αντέχεται από τα κλισέ
του μυαλού του.
Ε, λοιπόν, ας ξέρει ο κ. Τσακνής ότι...
στις παρέες
των άλλων δεν περνούν τις μέρες τους μιλώντας για τη «βιωματική» ιστορία
στην οποία είναι κολλημένη η σκέψη η δική του. Αυτά ανήκουν στην
κανονική ιστορία και ο κόσμος σήμερα αγωνιά για την πραγματική ζωή, για
τα πραγματικά προβλήματα του παρόντος και κυρίως για το μέλλον. Όσο και
αν αυτό ταράσσει την τακτοποιημένη του σκέψη των εχθρών και φίλων
αίματος, οι υπόλοιποι, θα μας επιτρέψει, σκεφτόμαστε με όρους ειρήνης,
δημιουργίας και προόδου της χώρας. Και δεν έχουμε καμία διάθεση να
μένουμε προσκολλημένοι στις χειρότερες στιγμές της επειδή υπάρχουν
κάποιοι που έχουν ανάγκη ένα αιώνιο ηρωολόγιο να αναφέρονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου