Επικεφαλής των Παλαιστινίων διαπραγματευτών, με ενεργό ρόλο στις συμφωνίες του Οσλο (1993), ο Σαέμπ Ερεκάτ αφιέρωσε τη ζωή του στην αναζήτηση ειρηνευτικής λύσης με βάση τα δύο κράτη.
Το γεγονός ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δήλωσε, μετά την απόφαση Τραμπ για την Ιερουσαλήμ, ότι η λύση των δύο κρατών είναι πλέον αδύνατη και ότι οι Παλαιστίνιοι οφείλουν «να αγωνιστούν για ένα κράτος, με ίσα δικαιώματα για όλους όσοι ζουν στην ιστορική Παλαιστίνη, από τον ποταμό μέχρι τη θάλασσα» είναι ενδεικτικό της κατάστασης πραγμάτων και πνευμάτων στη Μέση Ανατολή.
Ηδη πριν από την επίμαχη επιλογή Τραμπ, ανεξάρτητες έρευνες έφεραν το 57% των Παλαιστινίων να απορρίπτει τη λύση των δύο κρατών. Αγανακτισμένοι με τον διαρκή εποικισμό της Δυτικής Οχθης και τον αποκλεισμό της Γάζας, απογοητευμένοι από τη μεροληπτική, προς όφελος του Ισραήλ, απραξία των ΗΠΑ, οι Παλαιστίνιοι δεν έβρισκαν κανένα ενδιαφέρον στο θέατρο της «ειρηνευτικής διαδικασίας». Ακόμη και ο πρόεδρός τους Μαχμούντ Αμπάς άφησε ανοικτό το ενδεχόμενο να εγκαταλείψει το Οσλο και τη λύση των δύο κρατών στην πρόσφατη Γ.Σ. του ΟΗΕ. Η κίνηση Τραμπ απλώς αφαίρεσε το φύλλο συκής.
Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν μάλλον καθησυχαστικές για το Ισραήλ. Ακόμη και σ’ αυτήν τη δραματική στιγμή, η παλαιστινιακή ηγεσία εμφανίστηκε διχασμένη, με τον Αμπάς στη Ραμάλα και τον Χανίγια (της Χαμάς) στη Γάζα να μη βρίσκουν καν επίφαση ενότητας.
Οι διαδηλώσεις σε όλο τον αραβικό κόσμο ωχριούσαν μπροστά στο διακύβευμα.
Οι ηγέτες του Αραβικού Συνδέσμου υπέγραψαν μια πλατωνική διαμαρτυρία και πήγαν σπίτι τους, να ασχοληθούν με πιο επείγοντα ζητήματα – τους ισλαμιστές στο Σινά ή τους εμφυλίους σε Συρία και Υεμένη.
Εκτός από την Ιορδανία, όπου οι Παλαιστίνιοι αποτελούν τη δημογραφική πλειοψηφία, κανένα άλλο αραβικό κράτος δεν έδειξε ζήλο για την Ιερουσαλήμ.
Η ανομολόγητη συνεργασία αραβικών κρατών, περιλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας, με το Ισραήλ εναντίον του Ιράν μοιάζει να κλείνει έναν ολόκληρο ιστορικό κύκλο. Οι εμφύλιες διαμάχες σουνιτών - σιιτών στους Αραβες έχουν πλέον προτεραιότητα και οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν το βαρύ τίμημα.
Ωστόσο...
ενδεχόμενη στροφή των Παλαιστινίων προς τη λύση του ενός κράτους, ακόμη κι αν περιοριστεί σε ειρηνικές μορφές, εγκυμονεί υπαρξιακό κίνδυνο για το Ισραήλ. Ισα πολιτικά δικαιώματα για τους Παλαιστινίους θα ήταν εθνική αυτοκτονία για ένα κράτος που θέλει να μείνει εβραϊκό. Αλλά και ένα κράτος-απαρτχάιντ, με ωμή καταπίεση της δημογραφικής πλειοψηφίας του, θα καταδίκαζε το Ισραήλ στον ρόλο του διεθνούς παρία. Ασφαλώς, τόσο ο Τραμπ όσο και ο Νετανιάχου τα γνωρίζουν όλα αυτά, αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει τ’ αυτί τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου