Οργίασαν και πάλι οι αντιπολιτευόμενες φωνές κατά την εβδομάδα που μάς πέρασε. Και τί δεν είπαν με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν.
Πως ουδείς λόγος συνέτρεχε να προσκαλέσουμε στην παρούσα συγκυρία τον
Τούρκο πρόεδρο - τίποτα θετικό δεν είχαμε να προσδοκάμε από την ενταύθα
παρουσία του. Ότι και εάν ακόμα οι σοφές κεφαλές της ημέτερης
διπλωματίας έκριναν την έλευση του επιβεβλημένη (κάνοντας ποιούς ξέρει τί λογής δαιδαλώδεις υπολογισμούς), οφείλαμε
τουλάχιστον να τον στείλουμε πρώτα στη Θράκη. Και ανάλογα με το πρόσωπο
που εκεί θα έδειχνε, να τον αντιμετωπίσουμε στην Αθήνα.
Να μην αναφερθούμε στα σχόλια,
δηλητηριώδη ως επί το πλείστον, που ξεσήκωσε η -σε απευθείας τηλεοπτική
μετάδοση- αψιμαχία μεταξύ των δύο Προέδρων. "Οι κοινές εμφανίσεις
αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων" τόνισαν οι επαΐοντες "οφείλουν να είναι
προσχεδιασμένες έως την τελευταία τους λεπτομέρεια. Οι τύποι πρέπει να
ακολουθούνται ευλαβικά, το κλίμα να εμφανίζεται ως εγκάρδιο, άσχετο με
το τί μπορεί να διαμείβεται κεκλεισμένων των θυρών. Ουαί και αλοίμονο
εάν οι όποιες εθνικές διαφορές εκτίθενται μπροστά στην κάμερα. Εάν οι
ανώτατοι άρχοντες -εκτελεστικοί ή μη- λογομαχούν δημόσια, πετάνε
κουβέντες που στη συνέχεια δύσκολα θα πάρουν πίσω..."
"Τι κάνατε;" κατέληξαν, απευθυνόμενες
προς την κυβέρνηση. "Μια τρύπα στο νερό κάνατε, στην καλύτερη περίπτωση.
Στη δε χειρότερη, ανοίξατε τον ασκό του Αιόλου..."
Και όμως. Η επίσκεψη του ισχυρού Τούρκου στην Αθήνα εστέφθη, στην πραγματικότητα, από πλήρη επιτυχία.
Αμφότεροι οι ηγέτες, Τσίπρας και
Ερντογάν, απεκόμισαν εντυπωσιακά οφέλη, κέρδισαν πόντους στα μάτια
εκείνων που κατ'εξοχήν τούς αφορούν: Των ψηφοφόρων. Της κοινής γνώμης.
Των λαϊκών μαζών, όπως πρόσφατα ονόμασε ο κύριος Τσίπρας τους πολίτες.
Στον μεν Ερντογάν προσφέρθηκε η ευκαιρία
να εμφανιστεί δυναμικός, διεκδικητικός σε ποικίλα πεδία. Και τη Συνθήκη
της Λωζάνης να αμφισβητήσει ευθέως. Και τις διεκδικήσεις των
Μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης να θέσει επί τάπητος. Και τους οχτώ
-ικέτες για εμάς, προδότες για εκείνον- να ζητήσει πίσω,
ανθυπομειδιώντας όταν άκουσε τα περί ανεξάρτητης ελληνικής δικαιοσύνης.
Τι περισσότερο περίμενε ο οπαδός του
στην Αδριανούπολη, στην Κωνσταντινούπολη -πόσω δε μάλλον στην τουρκική
ενδοχώρα- για να τον ζητωκραυγάσει; Για να ενταθεί έτι περαιτέρω η
εμπιστοσύνη και ο θαυμασμός του; Για να πειστεί ότι εάν στις αρχές του
20ου αιώνα "πατέρας των Τούρκων", "Ατατούρκ", είχε ανακηρυχθεί ο
Μουσταφά Κεμάλ, στις αρχές του 21ου, ο τίτλος ανήκει δικαιωματικά στον
Ρετζέπ Ταγίπ εφέντη;
Ο Έλλην, από την άλλη, που ελλείψει
άρτου χορταίνει με θεάματα, που εκτονώθηκε με το ΟΧΙ του στο
δημοψήφισμα, που καλοδέχθηκε -ανομολόγητα ανακουφισμένος- την κωλοτούμπα
Τσίπρα ένα μόλις εικοσιτετράωρο αργότερα και που τον ξαναψήφισε -"ο
Αλέξης έβγαλε αν μη τι άλλο έρπη από το φιλότιμό του"- ο Έλλην εκείνος
τι παραπάνω προσδοκούσε για να ευφρανθεί η ψυχή του από το να αντικρύσει
τον πρωθυπουργό του να ορθώνει ανάστημα στον Τούρκο; (Σάμπως να
μπορούσε ο οποιοσδήποτε στη θέση του κυρίου Τσίπρα να συγκατανεύσει στα
περί Λωζάνης και στην αξίωση παράδοσης των απολαμβανόντων δικαστική
ασυλία δίχως να τελέσει το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας...).
Καμάρωσε ο Έλλην, ο Ελληνάρας εάν
προτιμάτε, τον παλικαρά ηγέτη του - ο Προκόπης Παυλόπουλος, με τη
διαφιλονικούμενη εμφάνιση του λίγο πριν, συνέβαλε στο να κερδίσει ο
Αλέξης Τσίπρας τις εντυπώσεις. Άκουσε τους τσολιάδες να τραγουδούν τον
εθνικό ύμνο - "πρόκειται για παραβίαση του πρωτοκόλλου" τον πληροφόρησαν
ψευδώς κάποια ΜΜΕ "η ελληνική ψυχή έσπασε τους κανόνες!" Είδε την
σύζυγο του πρωθυπουργού μας πλάι στην μαντηλοφορεμένη πρώτη κυρία της
γείτονος και η σύγκριση ήταν συντριπτική.
Τι άλλο να θέλει η ψυχή του;
Σάμπως με
κούφια λόγια, με φτηνά συνθήματα, με εμβατήρια και με αντάρτικα δεν τον
έχουν διαμορφώσει επί χρόνια τώρα, απ'τον καιρό τουλάχιστον που ο
μακαριστός Χριστόδουλος οργάνωνε λαοσυνάξεις για το γελοίο ζήτημα της
αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες και κράδαινε το
δήθεν λάβαρο της Άγιας Λαύρας;
Και η ουσία, πέρα από τις εντυπώσεις;
Και η γεωπολιτική θέση της χώρας, τα εθνικά μας κεκτημένα, τα δίκαια, τα
συμφέροντα μας σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ολοένα και πιό γρήγορα,
όλο και πιό απρόβλεπτα;
Αυτά μπορούν να περιμένουν. Κυρίαρχη
προτεραιότητα για την παρούσα ηγεσία είναι μία:
Ο κύριος Τσίπρας διαφέρει σε πάρα πολλά
από τον κύριο Ερντογάν. Ομνύουν εντούτοις και οι δυό στον λαϊκισμό.
Έχουν αποδειχθεί μάστορες στο να δημιουργούν ή στο να κλέβουν τις
εντυπώσεις.
Από πλευράς εκατέρωθεν εντυπώσεων, η επίσκεψη του Τούρκου
Προέδρου στην Ελλάδα δεν αποτέλεσε απλή επιτυχία. Στάθηκε θρίαμβος
σωστός. Δικαιούνται να τον γιορτάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου